Μπάτσο, μωρό μου!

Κεφάλαιο 17ο

"Δεν θα πας σχολείο;" με ρώτησε ο Ερμής.

Ένεψα αρνητικά και του έφτιαξα τα σεντόνια. Τα πόδια του ξεπρόβαλαν απ' το γαλάζιο ύφασμα.

"Για τις επόμενες μέρες μέχρι να ηρεμήσεις, δεν έχει σχολείο για μας" απάντησα.

Γέλασε και ξάπλωσε καλύτερα στο κρεβάτι. Χαμογέλασα κοιτώντας τον.

Πόσο ανακουφισμένη ήμουν που επιτέλους τον είχα ξανά κοντά μου. Χτες δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου, έμεινα να τον κοιτώ και να γεμίζω χαρά που τον είχα πάλι.

Αντιθέτως, η μαμά δεν μας έκανε την τιμή να εμφανιστεί. Ούτε για ένα δευτερόλεπτο.

Τουλάχιστον όχι όσο ήμουν ξύπνια αν και αμφιβάλλω πως το έκανε μετά που κοιμήθηκα. 

Ο ήλιος είχε σχεδόν ανατείλει όταν με πήρε ο ύπνος. Τώρα θα ήταν γύρω στις μια το μεσημέρι. Σίγουρα θα πεινά ο Ερμής.

"Πεινάς;" τον ρώτησα.

Ένεψε καταφατικά.

"Πάω να σου φέρω κάτι" ψέλλισα και σηκώθηκα από το πάτωμα.

"Όχι, εντάξει δεν θέλω" έσπευσε να πει και με τράβηξε να μείνω μαζί του.

Κάθισα στο κρεβάτι και τον είδα να πνίγεται στον φόβο στην σκέψη και μόνο να μείνει μόνος.

"Φοβάσαι;" τον ρώτησα απαλά.

Ένεψε αρνητικά.

"Θες να μου πεις ποιος ήταν που σε πήρε;" ρώτησα ξανά.

Ένεψε ξανά αρνητικά, αποφεύγοντας το βλέμμα μου.

"Γιατί;" έκανα ακόμη μια ερώτηση.

"Επειδή είπαν πως θα με χαστούκιζαν ξανά αν σου έλεγα ποιοι ήταν, τα ονόματα τους"

Πάνε καλά;! Χαστούκισαν ένα παιδί 9 χρονών;!

Και για να φοβούνται πως θα μου έλεγε ποιοι ήταν ή τα ονόματα τους, σημαίνει πως τους ήξερε.

Αλλιώς δεν νομίζω να του συστήνονταν και να του έλεγαν και τα ονόματα τους.

Έπνιξα τον θυμό μου και του χαμογέλασα ψεύτικα.

"Τώρα όμως είσαι ασφαλής" του είπα. "Δεν μπορούν να σε βρουν εδώ, μπορούν;"

Κούνησε το κεφάλι δεξιά-αριστερά.

"Άρα θα μου πεις ποιοι ήταν;"

Ξεροκατάπιε.

"Ήταν η κοπέλα που σου μίλαγε στο πάρκο πριν πολλές μέρες" αναφώνισε και με ένα άλμα χώθηκε στην αγκαλιά μου.