Μπάτσο, μωρό μου!

Κεφάλαιο 20ο

"Ναι, εγώ είμαι" απάντησα κομπλαρισμένη.

Διάολε!

"Χάρηκα" είπε χαμογελώντας και άπλωσε το χέρι της.

Χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό την μιμήθηκα.

"Φαίνεσαι αναστατωμένη αγαπητή μου" μου είπε.

"Ε, ναι" απάντησα.

"Χμμ" έκανε. "Πολύ καλά. Με συγχωρείτε, θα μπω μέσα"

Ο Βίκτωρ ένεψε καταφατικά και διακριτικά άρχισε να περπατά τραβώντας με μαζί του.

Όταν είχαμε ήδη στρίψει 2 διαδρόμους με πήρε από τους ώμους και με κοίταξε σοβαρός.

"Σταμάτα να είσαι τόσο επιπόλαιη!" έτριξε.

"Άσε με" του είπα κι εγώ θυμωμένη. "Εσύ φταις που με έφερες εδώ!

Ξέρεις πόσα νεύρα και θυμό έχω για αυτούς; Τι περίμενες όταν με έφερνες εδώ;"

"Ναι, okay" είπε. "Μπορεί να είναι και δικό μου φταίξιμο μα ξέρεις πόσο λεπτό είναι το ζήτημα!"

"Σταμάτα να μου δίνεις συμβουλές σαν να είσαι ο πατέρας μου!"

"Ως μεγαλύτερος.." ξεκίνησε μα τον διέκοψα.

"Ως μεγαλύτερος;" ρώτησα ειρωνικά. "Αν θες να σε λαμβάνω υπόψην ως μεγαλύτερο, να συμπεριφέρεσαι ως μεγαλύτερος!"

"Ευχαριστώ για την συμβουλή" έτριξε.

"Παρακαλώ!" αναφώνισα κι εγώ.

"Μη φωνάζεις!" έτριξε κοιτώντας γύρω του.

"Τι να μη φωνάζω ρε μπάτσο;" ρώτησα. "Αυτοί που πήραν τον αδελφό μου είναι λίγα μέτρα μακριά μου και η κοινωνική λειτουργος που έχει αναλάβει την κατάσταση με θεωρεί ήδη σαλταρισμένη"

Δεν ήξερε τι να μου πει.

"Γαμώτο" ψιθύρισα και μόλις που με άκουσα η ίδια.

Κλώτσησα τον τοίχο θυμωμένη κι έφυγα από κοντά του.

Τις τελευταίες μέρες είμαι περικυκλωμένη από μπάτσους συνεχώς.

Ποια;

Εγώ. Η κλέφτρα.

Κάθισα για πολλοστή φορά αυτές τις μέρες στο πεζοδρόμιο κοντά στην είσοδο του τμήματος. Πήρα μια βαθιά ανάσα κοιτώντας το κενό.

Θα τρελαθώ αν χάσω τον Ερμή. Στ' αλήθεια θα τρελαθώ.

"Θες;" άκουσα την φωνή του Βίκτωρ να λέει λίγο αργότερα.