Μπάτσο, μωρό μου!

Επίλογος

"Ανέβηκαν.." ψέλλησα με την ψυχή στο στόμα.

Τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν και τα γόνατα μου λύθηκαν. Ξεροκατάπια κοιτώντας την οθόνη.

"Λοιπόν;" ρώτησε αγχωμένος κι αυτός.

"Κάτσε ρε Βίκτωρ" αναφώνησα και τον έσπρωξα μακριά από την οθόνη.

Ανέβηκαν οι βάσεις.

Λες να πέρασα κάπου; Αχ μακάρι να πέρασα κάπου. Όχι πως είχα δώσει τον καλύτερο μου εαυτό στην εξέταση αλλά πάλι, μακάρι να πέρασα. Κι αν δεν πέρασα ξαναδίνω φέτος αλλά θέλω να περάσω.

Σκάναρα την οθόνη.

Ωχ! Εγκεφαλικό! Καρδιακή προσβολή! Ανακοπή!

Γούρλωσα τα μάτια και κοίταξα καλύτερα, μπας και είχα παραισθήσεις.

"Αντριάνα;" ρώτησε ο Βίκτωρ.

Τον κοίταξα με ανοιχτό το στόμα.

"Κάτσε να δω" μονολόγησε και έκατσε πιο δίπλα μου για να δει κι αυτός τον υπολογιστή.

Αφού το διάβασε, με κοίταξε χαμογελαστός.

"ΕΚΠΑ Χημείας μωρό μου;" ρώτησε ενθουσιασμένος.

Χύμηξα πάνω του εξίσου ενθουσιασμένη και τον φίλησα πεταχτά.

Δεν περιγράφεται το πόσο χάρηκα.

Ίσα που πέρασα αλλά τα κατάφερα. Τα κατάφερα, τα κατάφερα, τα κατάφερα.

Πέρασε τα χέρια του γύρω μου αφού έβαλε το λάπτοπ του στο πάτωμα.

Γέλασα ευχαριστημένη και τον σταμάτησα.

"Είμαστε σίγουροι;" ρώτησα ανίκανη να το πιστέψω.

"Σίγουροι είμαστε" είπε ανάμεσα στα φιλιά που άφηνε στον λαιμό μου.

"Πάμε να το πούμε στην μαμά!" αναφώνησα κοιτώντας τον. "Θα χαρεί!"

"Μα τώρα;" ρώτησε φιλώντας το στέρνο μου.

"Ναι, ναι, ναι" τον σταμάτησα. "Επειδή άμα κάτσουμε κι άλλο εδώ θα κάνουμε 2 μέρες να βγούμε"

Αναστέναξε ηττημένος.

"Δεν βρίσκω κάτι κακό σ' αυτό" μονολόγησε ενοχλημένος.

Γέλασα χαρωπά και σηκώθηκα απ' τον καναπέ.

Τεντώθηκα κι έφτιαξα την αλογοουρά μου.

Ένιωσα το ένα του χέρι να προσγειώνεται στους γλουτούς μου απαλά και το άλλο να με σπρώχνει επάνω του. Γέλασα δυνατά νιώθοντας τα χείλη του στον λαιμό μου.