Μπάτσο, μωρό μου!

Κεφάλαιο 7ο

Πέρασε σχεδόν μια βδομάδα.

Με τον Φίλιππο μια καλημέρα ανταλλάξαμε κι αυτή με το ζόρι από μένα.

Προσπαθούσε να με ψήσει να κλέψουμε κάτι άσχετους που βρίσκονταν στην πόλη για επαγγελματικές υποθέσεις, ούτε που κατάλαβα τι έλεγε, μα του είπα όχι όσες φορές κι αν μου το πρότεινε.

Στην αρχή έμενα στην πλατεία όλη μέρα περιμένοντας για τον Ερμή να τελειώσει το σχολείο μα αν είχα σκοπό να τελειώσω το σχολείο κάποτε θα έπρεπε να σταματήσω να την κοπανάω από την τάξη.

Άσχετο πως η χρονιά είχε ξεκινήσει εδώ και 2 μήνες και σχεδόν έχω ξεπεράσει το όριο απουσιών.

Χμμ..Κάτι θα σκεφτώ.

Για να δούμε, τι μέρα είναι σήμερα;

Παρασκευή.

Τι μάθημα έχω την πρώτη περίοδο;

Δεν έχω ιδέα.

Την δεύτερη;

Δεν έχω ιδέα.

Την πέμπτη;

Εμμ...Ιστορία; Χημεία;

Βασικά όχι, δεν έχω ιδέα.

Κάποτε ήμουν πολύ καλή μαθήτρια. Αν θυμάμαι καλά είχα βγάλει γενικό 19,1 στην πρώτη Λυκείου.

Τώρα δεν έχω πάρει καν έλεγχο εδώ και 2 χρόνια.

Μπήκα μέσα στην τάξη και κάθισα στο μόνο άδειο θρανίο που βρήκα, το οποίο βρισκόταν ΦΥΣΙΚΑ στην πρώτη σειρά. Έβαλα την κουκούλα μου και ξάπλωσα με το κεφάλι στο θρανίο.

Κανείς δεν έβγαζε τον σκασμό, ο καθηγητής ή η καθηγήτρια δεν είχε μπει στην τάξη ακόμη.

"Καλημέρα παιδιά" ακούστηκε μια ανδρική φωνή λίγο αργότερα.

Μερικοί απάντησαν πίσω κι άλλοι αρκέστηκαν στο να σταματήσουν να μιλούν.

Από την μια αυτό είναι καλό γιατί μισώ τους πάντες σε αυτό το σχολείο και νευριάζω μόνο και μόνο με το να τους ακούω.

Από την άλλη, τώρα θα ήμουν αναγκασμένη να ακούσω την βαρετή παράδοση των Μαθηματικών.

Και αυτόν τον καθηγητή συγκεκριμένα, ΠΟΤΕ δεν τον πήγαινα.

Με τίποτα όμως!

Ούτε και αυτός συμπαθούσε όλους του τους μαθητές και δεν ξεχνούσε να το κάνει προφανές πως κάποιοι ήταν καλύτεροι από κάποιους άλλους.

"Ανοίξτε τα βιβλία σας.." άρχισε κι εγώ αυτόματα άρχισα να νυστάζω.

Θα ήταν καλύτερο να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά γιατί με την έλλειψη ύπνου που έχω, άμα κοιμηθώ δεν θα ξυπνάω με τίποτα.