Μπάτσο, μωρό μου!

Κεφάλαιο 40ο

"Βίκτωρ.." προσπάθησα να τον συγκρατήσω.

Με κοίταξε με σηκωμένο το ένα φρύδι.

"Ο μικρός μαλακάκος ε;" ρώτησε χαμογελώντας.

Ευκαιρία ψάχνει αυτός να τον στριμώξει σε καμιά γωνιά.

Άσχημα ξεμπερδέματα. Πολύ άσχημα.

Ειδικά τώρα που είναι και ο πατέρας του μαζί;

Ο Θεός να μας βοηθήσει.

Με αγνόησε όταν προσπάθησα να τον κρατήσω μέσα. Η Αθανασία με κοιτούσε πανικοβλημένη, το ίδιο κι εγώ.

Ο Βίκτωρ με κοίταξε ξανά κι αφού ξερόβηξε άνοιξε την πόρτα. Στην πόρτα στεκόταν ο πατέρας του Ίαν και λίγο πιο πίσω ο ίδιος ο Ίαν.

Κρύφτηκα πίσω απ' την πόρτα με την Αθανασία, πριν με δει.

"Καλημέρα" είπε ο Σπύρος.

"Καλημέρα" απάντησε ο Βίκτωρ μέσα στην ειρωνία.

"Ήρθα να μιλήσω στ.." άρχισε μα τον διέκοψε.

"Τι μας λες ρε;" ρώτησε. "Χίλιες φορές σου είπα να αφήσεις την αδελφή μου ήσυχη"

Ύστερα γέλασε πνιχτά.

Μας κοίταξε και βγήκε απ' το διαμέρισμα. Ωχ, τι πάει να κάνει;

"Τι θα του κάνει;" με ρώτησε η Αθανασία πλησιάζοντας με.

"Τι θα ΤΟΥΣ κάνει" την διόρθωσα πλησιάζοντας την κι εγώ.

Κοιτούσαμε την πόρτα λες και περιμέναμε να ανοίξει από μόνη της και να δούμε τι γινόταν έξω.

"Θα τους σκοτώσει και τους 2" αναφώνησα, χωρίς να ξέρω αν έπρεπε να βγω έξω ή όχι.

Κοίταξα την Αθανασία και ανασήκωσε τους ώμους μπερδεμένη. Διστακτικά, πλησιάσαμε την πόρτα κι αρχίσαμε να κρυφακούμε.

Δεν είναι σωστό αλλά ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

"...μεγάλη γυναίκα και μπορεί να αντιμετωπίζει τις υποθέσεις της όπως θέλει" ακούσαμε την φωνή του Σπύρου.

"Ναι, τρομάρα της" μονολόγισα κοιτώντας την.

"Που την θέλει άνθρωπος και το παίζει δύσκολη"

Έπνιξα μια κραυγή πόνου αφού μου έριξε μια αγκωνιά στα πλευρά. Την κοίταξα θυμωμένη και με κοίταξε κι εκείνη με εξίσου θυμωμένο βλέμμα.

Επέστρεψα στο να ακούω την συζήτηση απ' την άλλη πλευρά της πόρτας.

"....ζήσει την ζωή της"