Μπάτσο, μωρό μου!

Κεφάλαιο 62ο

"Φτάνει" είπε αποφασιστικά η μαμά.

Την κοίταξα απορημένη. Ο Ερμής δίπλα μας κοιτούσε κι αυτός εξίσου μπερδεμένος. Επικράτησε σιωπή λίγων δευτερολέπτων πριν μιλήσω.

"Τι έγινε;" ρώτησα.

"Δεν είναι κατάσταση αυτή Αντριάνα" είπε σοβαρή. "Δεν μπορείς να μην τρως σχεδόν καθόλου και όταν το κάνεις να κάνεις εμετό"

"Δεν φταίω εγώ" παραπονέθηκα. "Το στομάχι μου κάνει τα δικά του"

"Έχουν περάσει μέρες" απάντησε αμέσως. "Μέρες!" επανέλαβε δραματικά.

"Το ξέρω πως έχουν περάσει μέρες αλλά.."

"Μίλησα με τον γιατρό νωρίτερα" με διέκοψε.

"Είπε πως οι εξετάσεις σου είναι μια χαρά. Το πρόβλημα είναι ψυχολογικό"

"Ναι, πείτε με και σχιζοφρενή τώρα"

"Ρε μωρό μου, κάνε μια προσπάθεια να φας" είπε χαϊδεύοντας τον ώμο μου.

"Θες να πάω να σου φέρω 1 πιτόγυρο; 2; Όσα θες! Αρκεί να φας"

Άλλοτε θα ήμουν ήδη επάνω στο τραπέζι και θα χόρευα με την πρόταση της.

"Θέλω κι εγώ ένα" πετάχτηκε ο Ερμής.

"Δεν πεινάω" παραδέχτηκα.

Αφού δεν πεινάω.

Και να πεινούσα δεν θα έτρωγα γιατί δεν θέλω να κάνω εμετό ξανά.

"Έλα ρε Αντριάνααα" παραπονέθηκε ο Ερμής. "Θα φάμε πιτόγυρο! Pleaseeeee;"

Τον κοίταξα στενεύοντας τα μάτια. Τελικά αναστέναξα ελαφρά κι ένεψα καταφατικά.

"Εντάξει" είπα άκεφα. "Αλλά δεν θέλω τόξα να με σημαδεύουν, ούτε νεροπίστολα!"

"Πάω να πάρω την τσάντα μου" αποκρίθηκε η μαμά ενθουσιασμένη.

Ο Ερμής έτρεξε μαζί της. Κάθισα με φόρα στον καναπέ, πετώντας τα μαξιλάρια στο πάτωμα. Κάνει τόση ζέστη, θα σκάσω.

"Θα έρθεις μαζί μας;" ρώτησε η μαμά μπαίνοντας στο σαλόνι.

"Θα μείνω, πηγαίνετε εσείς" της είπα και άνοιξα την τηλεόραση.

"Να μείνω μαζί σου;" ρώτησε ο Ερμής.

"Όχι, πήγαινε" του είπα. "Όλη μέρα μέσα στο σπίτι είσαι"

Αφού βρήκε τα παπούτσια του, ακολούθησε την μαμά μέχρι το αμάξι. Χάζεψα λίγο στην τηλεόραση αλλά δεν είχε τίποτα το ενδιαφέρον για να δω.