Μπάτσο, μωρό μου!

Κεφάλαιο 4ο

Ξύπνησα νωρίς.

Ο πόνος στο κεφάλι μου ήταν έντονος αλλά όχι όσο χτες βράδυ. Άρχισα να ετοιμάζομαι βιαστικά, αφού ξύπνησα και τον Ερμή.

Του έφτιαξα ένα μπολ δημητριακά και μέχρι να κατεβεί κάτω, προσπάθησα να βρω την τσάντα του σχολείου μου.

Θα ήταν καλύτερο για σήμερα και αύριο να μην τραβήξω προσοχή στην γειτονιά, αρκετά ήξερε ήδη ο μπάτσος για μένα.

Όνομα, διεύθυνση.

Ακριβώς αυτά που δεν έπρεπε να μάθει.

Και δεν γίνεται να με βάλουν στην στενη, η μητέρα δεν είναι ικανή να προσέχει τον Ερμή και θα τον πανε μακριά, σε ίδρυμα ή σε άλλη οικογένεια.

Και αυτό δεν γίνεται να γίνει.

Δεν πρόκειται να το αφήσω να γίνει.

"Περίμενε, δεν έφαγα όλα τα δημητριακά" παραπονέθηκε όταν με είδε να τον περιμένω στην πόρτα.

"Γρήγορα, θα αργήσω για το σχολείο" παραπονέθηκα ξερά.

"Μισό..." ψέλλισε.

Με τρεις μεγάλες κουταλιές άδειασε το μπολ.

"Τι πείνα είναι αυτή;" ρώτησα.

Ανασήκωσε τους ώμους του.

Πεινάει το μικρό. Εδώ που τα λέμε κι εγώ.

Αλλά το θέμα είναι το πως θα έρχεται φαγητό στο σπίτι.

Αν όχι για μένα τουλάχιστον για τον Ερμή.

Η μητέρα δεν έχει δουλειά πλέον, εγώ δεν μπορώ να βρω τίποτα μέχρι να τελειώσω το σχολείο..

Υπέροχα.

Φτάσαμε έξω από το σχολείο του Ερμή.

"Μπορεί να αργήσω λίγο σήμερα, θα μου πάρει ώρα να έρθω με τα πόδια από το Λύκειο" του είπα πριν μπει μέσα.

Ένεψε καταφατικά.

"Φεύγω" ψέλλισα και αφού μπήκε μέσα, άρχισα να περπατώ για το Λύκειο.

Κοιτούσα γύρω μου διακριτικά, μετά από όλα όσα έγιναν χτες ήμουν ακόμη πιο καχύποπτη.

Έφτασα στο Λύκειο 15 λεπτά αργότερα, ο Φίλιππος βρισκόταν εκεί κει με περίμενε.

"Καλημέρα" είπε χαρωπά.

Τον κοίταξα απορημένη.

Είναι σοβαρός;

"Σου τηλεφωνούσα χτες το βράδυ" σχολίασα εκνευρισμένη.