Μπάτσο, μωρό μου!

Κεφάλαιο 61ο

"Ερμή λίγο πιο ήσυχα, η αδελφή σου μόλις που ήρθε απ' το νοσοκομείο" του έκανε παρατήρηση η μαμά.

Χασμουρήθηκα και τέντωσα τα χέρια μου. Κοίταξα το ρολόι του κινητού μου. 11 παρά 10.

Αναστέναξα νιώθοντας το στομάχι μου να κάνει σβούρες και σηκώθηκα απ' τον καναπέ.

"Θες κάτι; Να σου φέρω λίγο νερό;" ρώτησε η μαμά.

"Όχι, θα πάω για ύπνο" της είπα.

"Όχι πριν φας φαγητό" απάντησε σοβαρή.

"Μα δεν.."

"Ο γιατρός ήταν κάθετος" επέμεινε. "Κοίταξε σε, ένα μάτσο κόκκαλα κατέληξες"

"Άσε με να πάω για ύπνο και όταν ξυπνήσω θα φάω" της είπα για να πάψει. "Αν φάω οτιδήποτε τώρα νιώθω πως θα το κάνω εμετό και αυτό θα είναι χειρότερο"

Με παρατήρησε απογοητευμένη. Αφού ελευθέρωσε μια ανάσα αργά, ένεψε καταφατικά.

"Όταν ξυπνήσεις θα φας, έστω κι αν με αναγκάσεις να σου κρατάω το στόμα ανοιχτό όσο ο Ερμής ρίχνει την σούπα στο στόμα σου"

Κοίταξα τον Ερμή.

Φαινόταν υπερβολικά ενθουσιασμένος με την ιδέα.

Το ίδιο και η μαμά.

Συνωμοσίες εναντίον μου.

Ανέβηκα τις σκάλες σιγά, μην σκοτωθώ κιόλας. Μπήκα στο δωμάτιο κι έκλεισα την πόρτα. Έβγαλα τα παπούτσια μου και στάθηκα μπροστά απ' τον καθρέφτη για λίγο.

Εντάξει, όχι κι ένα μάτσο κόκκαλα.

Όμως έχασα κιλά. Και δεν φαίνομαι υγιής.

Φαίνομαι σκατά.

Όμως δεν έχω όρεξη να φάω τίποτα.

Καλά να πάθω, να μάθω να μην πίνω ό,τι μου δίνουν.

Τέντωσα το χέρι μου και σήκωσα την μπλούζα μου.

Γεια σας κόκκαλα.

Ελευθέρωσα μια ανάσα και χωρίς καμία όρεξη, έφτασα στο κρεβάτι όπου κι έπεσα ξερή.

Κοιμήθηκα για λίγη ώρα μόνο, από χτες όλο κοιμάμαι. Κι όμως νιώθω το σώμα μου να θέλει να κοιμηθεί. Αναστέναξα και κοίταξα το κινητό μου. Η ώρα ήταν 11:30.

Ανακάθισα και κοίταξα το πάτωμα. Μυρίζω νοσοκομείο.

Πέντε λεπτά αργότερα βρισκόμουν στο μπάνιο με το νερό να τρέχει με δύναμη πάνω μου.

Για ένα δευτερόλεπτο έσβησα.

Θυμήθηκα τις βδομάδες που πέρασαν.