Cry me a river

#4

Veel zin om te lezen heb ik niet echt. Maar wat leukers heb ik niet te doen. Ik loop naar de badkamer. Ik ben zo blij dat ik over een 1 jaar achttien ben, ik mag dan eindelijk weg. Gewoon een nieuw leventje beginnen. Ik vraag mezelf altijd af hoe het zou zijn als ik gewoon in een gezin woonde, met nieuwe ouders misschien nog zusjes of broertjes. Maar toch durf ik het nooit aan. Eerst mijn ouders en dan mijn tante verliezen waar ik zielsveel van houd. Waarom zou ik weer van mensen houden? Het doet gewoon veel pijn. Ik poets mijn tanden en trek een t shirt van mijn vader aan. Mijn vader was altijd veel groter dan ik dus zijn t shirt kwam bijna tot aan mijn enkels. Toch hield ik er heel veel van. Het is een van de weinige herinneringen die ik heb aan mijn ouders en ik heb er altijd een heerlijk gevoel bij als ik het draag. Ik spring mijn bed in. Niet letterlijk natuurlijk, want er kunnen elk moment nog andere vieze beestjes uit komen. Ik val rustig in slaap




Ik word wakker door een gil, ik ga snel rechtop zitten. Al snel weet ik dat ik de gene was die schreeuwde. Ik zweet helemaal, en heb het heel erg benauwd. Ik heb helemaal geen nachtmerrie gehad. Ik snap er helemaal niks van. Ik kijk rustig om me heen, ik ben nog steeds in het kleine kamertje. Ik raak al snel in paniek als ik alle muren op me af zie komen. Shit! Ik was helemaal vergeten dat ik claustrofobisch was. Ik ren snel naar de deur om het te openen maar het lukt niet. Ik gil en op het zelfde moment barst ik in huilen uit. Ik gil nog harder als ik weer terug kijk in de kamer. Alles wordt kleiner. Ik gil nog harder en harder. Ik schop tegen de deur aan. Waarom hoort niemand mij? Ik hoor ineens iemand de deur open doen. Anna. 'WAT IS ER AAN DE HAND LUCY!?!' Ik ren er als een gek uit en stop aan het einde van de gang. Ik zak op de grond en begin te hyperventileren. Anna kijkt me verbaasd na. Dan kijkt ze weer de kamer in. Ik hoor Maria nu vragen wat er is. Ze loopt eerst naar de kamer toe en kijkt erin. Ze denkt zeker dat er een inbreker was. Maar blijkbaar snapt ze het nu en loopt rustig op me af. Ze geeft me een knuffel en neuriet zachtjes een liedje. Ik voel mijn hartslag al wat rustiger worden en viel zachtjes in slaap op de grond in de handen van Maria.




Ik word wakker in mijn eigen kamer die ik deelde met Liz en Rita. Zij waren er niet. Hoe laat is het eigenlijk? Ik kijk op de klok en zie dat het half 11 in de ochtend is. Ik weet het al. Ze zijn op school. Ik loop rustig naar de badkamer en neem een warme douch. Als ik klaar ben kam ik mijn haar in een staart en doe wat mascara op. Ik trek mijn jogginbroek en all stars aan. Mijn vaders t shirt hou ik aan. Ik pakte mijn ipod en deed het in mijn broekzak. Dan loop ik rustig de trap af naar de keuken. Ik hoor Anna en Maria samen praten. Ik hoor mijn naam tijdens het gesprek en besluit om op stilletjes op de gang te luisteren. 'Terug naar die strafkamer gaat zoiezo niet meer.' Hoor ik Maria zeggen. 'En waarom dan niet. Ze had vast gewoon een nachtmerrie dat heeft ze vanavond vast niet meer.' Anna die begreep er blijkbaar nog maar weinig van. 'Ben je nou vergeten dat ze niet tegen kleine ruimtes kan. Weet je nog die laatste keer dat ze zo'n aanval had. Dat leek precies op die van gister.' 'Maar dat kan toch niet. Haar laatste aanval was vijf jaar geleden.' 'Het maakt heus niet uit wanneer de laatste aanval was. Het kan na dertig jaar toch weer terug komen. Je moet personen met claustrofobie gewoon uit de beurt houden van kleine ruimtes. En het was Janet's fout. Zij wist dat Lucy moeilijk tegen kleine ruimtes kan.' Nu snap ik het weer. Janet heeft altijd een hekel aan mij gehad. En omdat ik altijd zo vijandig doe tegen haar wilde ze me terug pakken. Wat een heks. 'Maar wat nu als Janet erachter komt dat ze er niet meer in gaat. Ze wordt kwaad, want je weet hoe ze is.' 'Laat haar vandaag maar thuis en bel naar haar school dat ze ziek is. Dan kan ze rusten en dan mag ze dat kleine kamertje verlaten en haar week huisarrest blijft gewoon staan.' Een week straf is nog altijd beter dan die vieze dierenhok weer in. Ik zucht en loop naar binnen. Ik heb zoveel honger. Omdat ik gister in slaap viel voor etenstijd wilde Janet me ook laten verhongeren. Bij haar ging alles voor gezondheid als het om mij ging. Ik liep naar de koelkast en pakte een kom met fruitsalade. Ik ging zitten aan de eettafel en begon rustig alles naar binnen te werken. 'Goedemorgen Lucy, heb je lekker geslapen?' Ik keek niet naar Anna en hief mijn schouders op. Het is niet een slimme vraag. Want ik heb super slecht geslapen en dat weet heel de afdeling inmiddels al. 'Vandaag moet je maar eens uitrusten. Je hoeft niet naar school. Je hoeft niet meer naar die strafkamertje maar je hebt wel nog steeds een week huisarrest. Ik hief mijn schouders opnieuw op. Mij maakte het toch niet zoveel uit. Veel naar buiten mocht je toch niet. We gingen alleen voor school naar buiten. Eens in de twee weken gaan we winkelen voor nieuwe kleding en heel soms gingen we zelfs een dagje uit. Een restaurant, pretpark of een club. En dan hopen dat Janet er niet achter kwam. Anna of Maria hielpen ons dan om stiekem naar buiten te smokkelen. Nou ja niet iedereen mocht dan mee als we naar de club gingen. Je moest minimaal 16 zijn voor de meeste clubs hier in Londen.

Ik pak de kom op die nu helemaal leeg is en laat het liggen op tafel. Ik heb echt geen zin om iets te opruimen nu. Ik wil net mijn oordopjes in doen zodat ik even een kan wandelen, maar wordt dan tegengehouden door Anna. 'Je weet toch nog wel dat je straf hebt hè? Waar wil je heen? Ik knik en kijk haar recht in de ogen aan. 'Ik wilde gewoon even een frisse neus halen. Ik ben lang niet meer naar buiten geweest. En ik dacht dat het me wel kon opfrissen.' Ze knikte gelukkig begrijpelijk. Ik dacht echt dat ze nee zou zeggen. Ik zou niet echt gaan wandelen maar gaan winkelen en naar een cafeetje. Ik zeg alleen dat ik ga wandelen omdat dat gewoon dichtbij kan. Ze liet me verder lopen. Maar nu ik erover nadacht dat ik de stad in zou gaan moet ik me wel even omkleden. Ik ren snel naar mijn kamer en pak mijn broek en een oversized wintertrui. Het was februari en het zou eigenlijk al wat warmer moeten worden maar dat was dus niet zo. Ik zocht naar mijn telefoon. Ik herinner me nu dat het nog in dat kleine kamertje lag. Net als ik wil omdraaien zie ik de spullen die ik mee nam gister naar die strafkamer op mijn bureau liggen. Ik pak mijn telefoon en doe die .samen met mijn oordopjes in me tas waar ook al mijn portemonnee in zit. Ik loop rustig de trap af. Want weinig mensen gaan wandelen in een skinny jeans.(denk ik tenminste)




Ik loop rustig door Oxford Street wanneer ik ineens meisjes hoor rennen en niet een kleine groep ook. Waar gaan die nou wee heen? Net als ik nieuwsgierig voor me uit kijk tussen al die meiden hoor ik al een antwoord. 'ONE DIRECTIONN!!' Mijn oren zijn nu al verdoofd. Ik loop snel de h&m in. Ik heb echt geen zin om die vieze gezichten te zien van die band. Net als ik me omdraai om naar die gestoorde fans te kijken botst er iemand tegen me aan. 'kijk is uit jij!' Schreeuw ik. Als hij sorry wil zeggen ben ik hem al voor. 'Misschien moet je maar tegen 1 van je fans botsen! Gay!' Zeg ik geïrriteerd. Het was die Harry ofsoow, dacht ik. Ik loop ruw langs hem door. Ik wilde hem niet aan kijken maar ik voelde zijn ogen op mijn branden.