Cry me a river

#22

Henk neemt een paar stappen en nu weet ik echt niet meer wat ik moet doen. Het liefst doe ik het raam weer dicht en ga weer rustig slaap. Maar of ik dan nog kan slapen na wat er deze ochtend is gebeurd weet ik niet. Ik denk dat ik hier in ieder geval niet kan slapen.ik moet nu al mijn moed bij elkaar sparen en dan springen. Ik kan niet anders. 'Ik zweer het je Lucy! Er is een makkelijkere manier dan uit het raam springen!' Ik kijk hem aan alsof hij ineens nog gekker dan normaal is. 'Ik ga nog veel liever dood!' ik voel mijn ogen branden. ik knipper snel zodat ik niet ga huilen. Ik mag NIET nu huilen. Ik moet sterk zijn. Ik kijk weer naar beneden. Nu moet ik springen. Als ik mijn voeten naar buiten laat zwaaien hoor ik Henk op me af lopen. Hij vloekt met woorden die ik nooit zou gebruiken. Hij staat nu een centimeter verwijderd van mij tas. Ik denk niet langer na. Ik doe mijn ogen dicht en schuif een stuk naar voren. Henk kan me net niet pakken en alles gaat ineens heel snel. Ik voel mijn lichaam vallen. 

Mijn hoofd voelt zwaar en ik zie vlekken voor mijn ogen. Ben ik nu dood? Ik probeer zo goed mogelijk te kijken. Ik zucht opgelucht als ik langzaam het riviertje tegenover het weeshuis zie. Ik ga dit riviertje echt heel erg missen. Maar ik moet nu echt weg. Ik sta rustig op als ik weer helemaal helder kan kijken. Ik hoor ineens wat gevloek achter me. Ik draai me om en zie Henk naar me toe lopen met hele grote en snelle passen. Ik wil rennen maar dat gaat moeilijk. Er gaat een steek door mijn hoofd. Ik wil langzamer lopen maar er praten steeds stemmetjes in me. Ren Lucy! je hebt de moed gehad het raam uit te spingen nu moet je nog een even rennen en dan ben je hier voor altijd weg. Geef nu niet Lucy! Ik versnel mijn passen weer en ren de straat tot het einde van de straat. Als ik me omdraai zie ik dat Henk heeft opgegeven. Hij buigt voorover en hijgt zo hard dat ik het aan het einde van de straat kan horen. Ik ren nog een paar straten en na een paar minuten begin ik moe te worden. Henk kan me nu zeker niet meer vinden. Ik ben nu bijna in de stad van Londen. Alles ligt stil. Er rijden wat auto's soms maar meer is er nu niet. Ik kijk op mijn telefoon. Half vijf bijna. Waar moet ik nu heen? Misschien kan ik liften. Het maakt me allemaal niet uit als ik maar weg uit Londen ben. Er komen wat auto's en ik ga met mijn hand omhoog. Drie auto's rijden langs zonder te stoppen en de vierde auto verminderd zijn vaart en komt mijn kant op. Hij stopt aan de kant en het raam gaat open. Ik hoor veel gepraat komen van achteren maar ik richt me op de man die mij vragend aankijkt. 'Hallo, kunt u mij ergens heen rijden?' Hij draait zich om en praat wat met mensen die achter in zitten. Hij draait zich na een aantal seconden weer om en kijkt me weer aan. 'Waar wilt u heen?' Oops! daar heb ik nog niet aan gedacht. Sam is de enige waar ik heen kan gaan. Maar hij woont helemaal in het Zuiden en is niet thuis. 'Kom op meid, ik heb niet alle tijd!' Ik geef snel het adres van Sam's huis en hij geeft me en gebaar dat ik achter kan zitten. Ik glimlach dankbaar en wil de deur van achteren open doen, maar als ik hem wil open doen wordt hij al opengedaan door een jongen. Een jongen die mij heel bekend voorkomt. Hij heeft zijn zwarte haar in een kuif en bruine ogen. Hij glimlacht naar me en ik negeer het. Ik doe mijn capuchon van mijn sweater over mijn hoofd en ga naar binnen. Ik ga zitten op de stoel naast de deur. Ik doe mijn gordel om en kijk in het gezicht van drie jongens waarbij de jongen die de deur net voor me open deed. Ik ken ze alle drie. Dan kijk ik opzij, nog twee jongens. Neeeee! Niet die band! verdomme, ik moest perse liften. Tegenover me it de blonde van de vijf. Hij kijkt me even aan met een glimlach en begint dan te praten. 'Hey, ik ben Niall. Was jij niet al eens eerder bij een van onze concerten?' Ik kijk hem niet-boeiend aan. 'Whatever!' Ik doe mijn oordopjes in en kijk nog even naar de jongens die me allemaal aankijken. Naast me zie ik twee ogen op me branden en ik weet precies van wie ze zijn. De jongen in de band  met zijn oh-zo-schattige-krullen-en-krulletjes en zijn sexy tattoos. Meer weet ik niet omdat Ashley, Liz en Rita het altijd over hebben. En nu ik het over hun heb, als ze er ooit achter komen dat ik met de band in de auto heb gezeten gaan ze mij vermoorden en me elke dag boos aankijken omdat ik het nooit heb gezegd. Nou ja, als ik ze ooit nog tegenkom. want ik ga nooit mee terug naar het wesshuis. Iedereen van de jongens zijn al weer bezig met hun ding. Ik voel nu alleen nogsteeds maar twee ogen op mij branden. Ik doe mijn muziek heel hard en kijk naar buiten. Nu hoef ik ze indergeval niet meer te horen en te zien.

POV HARRY

 Niall en Liam moet je nu niet tegen praten. We moesten vandaag heel vroeg op om naar de studio te gaan. Zayn, Louis en ik zijn ze nu de hele tijd aan het irriteren, ze moeten zo toch weer staan. Louis probeert een gesprek met Niall aan te gaan en Zayn en ik zijn diep in gesprek als de auto ineens stopt. Zijn we al zo snel bij de studio? Ik hoor Paul praten en dan draait hij zich om naar ons. 'Er is een meisje dat een lift nodig heeft. Kan ze meerijden?' Zei hij een meisje? Wat doet een meisje om half vijf op straat? 'Is wel goed, denk ik.' zegt Louis. Zayn en ik knikken instemmend. Niall is rechtop gaan zitten. 'Waarom zijn we gestopt?' ''OH en nu wil je wel praten?!?'' zegt Louis quasi boos. Iedereen moet om hem lachen, behalve Liam die nog slaapt. Paul praat even met het meisje en even later doet Zayn de deur open om het meisje binnen te laten. Er verschijnt een meisje bij de deur. Als ze Zayn aankijkt en zijn glimlach duidelijk negeert doet ze haar capuchon op. haar haar hangt er losjes onder vandaan. Ze stapt in en doet haar gordel om. Vervolgens kijkt ze iedereen aan, behalve ik. Haar ogen worden groot. Ze komt me wel heel bekend voor, ik weet niet alleen waarvan. Ik blijf haar aankijken. waar ken ik haar nou van? 'Hey ik ben Niall. Was jij niet al eens eerder bij een van onze concerten.' Waneer Niall dat zegt schiet het me te binnen wie ze is en waar ik haar van ken. Zij was flauwgevallen en stak aan het einde haar middelvinger naar me op. 'Whatever!' Ze doet haar oordopjes in en kijkt naar buiten. Mijn ogen blijven nog even naar haar kijken waarom zou zij om half vijf alleen over straat zwerven? Die vraag maakt me wel heel nieuwsgierig maar ik zou er maar moeten leven, want ik weet dat ik er toch nooit achter ga komen. 

~~~~~~

Ze heeft het dus overleefd!! 

en deze hoofdsuk is Harry weer naar voren gekomen! Lucy had dat liever niet gehad haha 

vergeet niet te stemmen en reageren zodat ik snel weer verder ga met het volgend hoofdstuk :) xx