Cry me a river

#28

*1 week later*

Ik ben nu officieel gevaarlijk. Nou ja meer gedwongen gevaarlijk. Ik heb al drie mensen vermoordt. En dit is geen grap, ik heb serieus mensen vermoordt. En niet eens in een spel ofzo, maar in real life. En ik denk dat je nu wel zou willen weten waarom. Het is een simpele reden. Het is mijn baan. Ik moet een moordenaar zijn. Ik had niet eens een keus. Ik weet nu precies waarom dit allemaal zo geheim is. Mensen hier zijn wereldwijde dieven, drugshandelaars en seriemoordenaars. En omdat ik per ongeluk twee mensen van deze groep tegenkwam ben ik gedwongen om ook net als hun te worden. Vandaag ga ik naar Josh. De eigenaar van alles hier. De man die mij 2 dagen lang liet trainen om een 'professionele dief, drugshandelaar en moordenaar te worden. Volgens hem kan ik beter mijn geld kan verdienen door mensen te vermoorden. Volgens hem ben ik daar het beste in. Maar volgens mij lijkt het alle drie niks voor mij. Als ik hier gedwongen wordt te werken kan ik net zo goed stelen. Ik denk dat dat beter is dan mensen vermoorden. Josh denkt weer van niet. Hij zei dat je meer training nodig hebt om te stelen. Ik heb maar gewoon geknikt toen, ik kan toch niks anders kiezen. Als ik hun tegenspreek ik het enige wat ik kan kiezen hoe ik dood wil gaan. Toch heb ik besloten om het te vragen aan Josh. Het boeit mij nu niet wat hij gaat zeggen maar ik kan er gewoon niet tegen om mensen dood te zien gaan. Ik trek snel een simpel shirt aan en een zwarte spijkerbroek, eet nog snel een broodje dat iemand van hier mij net bracht ik weet niet hoe ik het eten hier ooit volledig ga kunnen vertrouwen maar ik wil niet uithongeren. Ik loop mijn 'appartement' uit. Ik zou hier echt het liefst allang weg zijn gegaan maar al die bewakers houden mij goed in de gaten omdat ik nieuw ben hier en de eerste dagen best wel moeilijk deed.

'Hij is in gesprek. Kom later maar weer terug.' "Maar het is echt heel belangerijk." 'Het spijt me heel erg voor je maar hij is nu bezig.' De kan lacht me dan uit en doet net alsof ik een klein kind ben. Ik zucht en loop dan weer naar buiten. Het valt me op dat er weinig mensen zijn , vooral de bewakers die onderbreken. Zou het iets te maken hebben met Josh? Normaal vindt hij het nooit een probleem als ik zomaar binnen kom lopen en hem wil spreken. Ik loop de rustige straat over naar mijn 'appartement' als me iets te binnen schiet. Er is bijna niemand hier dus ik zou makkelijk weg kunnen gaan. Ik denk er nog niet twee keer over na en ik ren als een gek mijn 'appartement' binnen om mijn tas te pakken.

Ooh wat ga ik het hier missen zeg. Ik grinnik om die gedachte en stop mijn kleren die los lagen in mijn tas. Ik doe mijn tas over mijn rug en loop rustig naar buiten. Voor ik de deur sluit kijk ik of ik nog iets heb achtergelaten. Mijn ogen schieten naar het wapen van Henk. Ik pak hem ook snel en omdat ik geen tijd heb om hem in mijn tas te doen, doe ik het snel in mijn kontzak. Ik sluit het snel af als er niks meer ligt en ren rustig de straat over in de hoop dat ik niemand tegenkom.

Ik schrik als ik Saar de hoek om zie lopen. Ik vertraag mijn pasjes en doe net alsof ik gewoon normaal over de straat loop. Ook zij ziet er haastig uit. Ik kijk de andere kant op als ze naar mij wil lopen. Ik heb geen zin in vragen nu, En dat is niet alleen omdat ik slecht kan liegen. Toch stopt ze en ik heb geen andere keus dan stil staan en wachten op haar vragen. 'Waar ga jij heen?' Zegt Saar terwijl ze haar wenkbrauwen fronst. 'Ik heb weer een missie.' Lieg ik snel zonder dat ik over de vraag twijfelde. Saar knikt langzaam en even begin ik te denken dat ze me doorheeft, maar gelukkig loopt ze dan weer verder. Ze loopt richting Josh' kantoor. Ze wordt zo zeker ook weggestuurd, maar toch boeit dat mij nu niet zoveel. Ik begin weer te rennen en kijk soms achter me, bang dat ze me niet geloofde en me nu achtervolgt. Maar nee.

Ik kom weer aan bij de snelweg. De snelweg waar ik bijna dood ging laatst. Nu moet ik hier weer oversteken. Alleen kan ik nu geen hulp verwachten of iets anders. Het is nu of nooit. Ik zucht diep. Ik kijk naar de auto's die met een hoge snelheid heen en weer rijden. Er rijden een paar auto's en verder is het eigenlijk niet zo druk. Als er naar mijn gevoel auto's best wel ver weg zijn, ren ik zonder te twijfelen de snelweg over. Alles gaat vanzelf. Mijn hersenen denken niet meer helderen mijn benen doen hun ding. Ik stop maar niet tot ik bij de rand van de andere kant kom. Ik zucht opgelucht en glimlach breed. Ik heb het gehaald. Nu moet niks mij meer dwars zitten. Ik begin opnieuw. Helemaal opnieuw. Ik loop rustig verder het bos in. Ik voel me vrijer dan ooit.

~~~~~~

Is ze wel zo vrij en veilig als ze denkt????????

weer een nieuw hoofdstuk, laat please weten wat je ervan vindt xxx