Cry me a river

#25

Als ik in de verte een bushalte zie verschijnt er uit het niets een glimlach op mijn gezicht. Ik weet niet precies wat voor bus ik nu ga nemen als ik maar zo verweg van hier en het weeshuis ben. Ik wil vanaf nu helemaal opnieuw beginnen. Alhoewel dat misschien een beetje moeilijk gaat. Ik heb nog helemaal geen onderdak en geen baan. Ik heb mijn school niet eens afgemaakt en dat kan ik nu niet eens zo makkelijk doen, want mensen zijn op zoek naar mij en als ik me ergens in schrijf vinden ze me misschien sneller dan als ik me nergens aanmeld. De eerste bus die komt gaat tot bradford. Perfect dus! Als de deuren open gaan check ik in met mijn ov en ga op een stoel achterin zitten. Ik hoor mijn buik knorren. Ik moet echt iets eten, maar eerst ga ik ervoor zorgen dat ik hier weg ben.

Ik word wakker door een steek in mijn arm. Als ik naar buiten kijk zie ik dat het een beetje donker begint te worden. Ik sta op en loop naar de cbushauffeur. 'Sorry meneer maar weet u misschien waar we nu zijn?' Hij kijkt even snel op een klein schermpje naast het stuur. 'We zijn bijna in Bradford mevrouw.' Zegt hij dan zonder zijn ogen van de weg te houden. Bijna. Ik glimlach kleintjes naar hem ook al weet ik dat hij me niet heeft gezien en ga weer zitten waar ik net zat. Als de bus stopt bij Bradford check ik me uit en stap uit. Nu moet ik opzoek gaan naar een kiosk ofzo om wat te eten. Ik heb echt heel erg honger. 

Ik loop de Starbucks uit met een volle maag. Nu moet ik onderdak zoeken. Ik kan niet al mijn geld nu uit geven, want ik weet dat ik er nog heel lang mee moet doen. Dus nu moet ik maar opzoek naar een baantje. 

Na een halfuurtje gelopen te hebben ben ik al aan het einde van een bos waar ik een kwartier geleden in ging. Ik hoor veel auto's. Ik ga nu wel vanuit dat er een snelweg is hier. Ik sta even stil. Als ik weer terug loop kom ik weer alles tegen wat ik net heb gezien. Maar als ik nu de weg oversteek kan ik wel gewoon verder gaan. Ik maak grote stappen over kleine struikjes en takken en dan sta ik naast de snelweg. Ik wacht tot er wat minder auto's langs rijden  en kijk nog voor de zekerheid naar links en rechts. Als er een blauwe auto langs is gereden beginnen mijn voeten uit het niets te renne. Ik hoor getoeter maar alles gaat goed. Er is geen enkele auto die mij kan overrijden. Dat dacht ik dan, want er komt een klein busje op me af en mijn voeten stoppen omdat ik verder niet kan rennen door andere auto's. Ik kijk naar het busje dat op me af komt. Ik weet niet wat ik moet doen het is net alsof mijn hersenen zijn verlamd dat ik niet eens helder kan nadenken. Het is net alsof al het getoeter van andere auto's vervaagt en het enige wat nog helder blijft is het busje dat op me afkomt. Remmen kan hij niet nu, Hij heeft er nu een te snelle snelheid voor. Ik sta nog steeds stil op de midden van de snelweg, nog steeds bevroren. Het busje komt nu steeds dichterbij. Mijn hart gaat sneller. Ik weet niet wat ik nu moet doen want er is geen andere uitweg dan worden aangereden. Ik doe mijn ogen dicht en wacht tot het busje me de dood komt brengen. Mijn hart gaat steeds sneller. Al het gluid om me heen is nog steeds vervaagt en ik hoor niks meer. Ik voel iets dat me mee trekt en dan gaat alles heel snel.

~~~~~~~~

oooooooooooeeeeeeeeeeeeeeeee ze is aangereden........................?                                                        Weer een nieuw hoofdstuk! :)   (niet zo lang maar ik denk dat ik zo nog verder ga en anders morgen)

Laat alsjeblieft weten wat jullie er tot nu van vinden!

En niet vergeten te voteee xxx