Cry me a river

#23

POV LUCY

na minder dan een halfuur stopt de auto.  'Uw bestemmig jongedame.' Zegt de chauffeur. Ik knik en glimlach nog snel naar hem. Zonder nog om te kijken naar de jongens stap ik uit. Het is best frisjes buiten maar ik moet het er maar mee doen. Ik sta nu voor een groot huis. Het huis van Sam. Ik weet alleen waar ik nu onderdak kan vinden want niemand is nu thuis. Het huis heeft aan de zijkant een oprit die leidt naar de garage en daarachter zijn wat struikjes. Ik klim over het hek om het huis en ga dan onder een dakje van de garage zitten. Hier moet ik maar overnachten dan. Ik doe mijn rugtas af en zet het op de grond. Vervolgens ga ik er met mijn hoofd op liggen. Ik voel nu pas de bonkende hoofdpijn. Ik weet hoe ik uit het raam ben gesprongen maar alles doet nu pijn. Ik verbaas me echt hoe ik nog ontsnappen aan Henk. Maar je dat is verleden tijd. Nu hopen dat ik nog een paar uurtjes kan slapen. 

Ik word wakker door een auto die gevaarlijk dichtbij is. Ik sta snel op en mijn rugtas weer op mijn rug. Ik verstop me zo snel mogelijk achter een van de struiken. Zou het Sam zijn? Die zouden toch pas vanmiddag komen? Ik pak mijn telefoon en zie dat ik 23 gemiste oproepen en 15 berichten maar ik negeer het. Ik kijk naar de tijd. 15:27?!? Heb ik zo lang geslapen? Ik kijk naar de auto en ik zie Sam en zijn ouders wat spullen uitpakken. Als zijn ouders binnen zijn ren ik zo snel mogelijk naar Sam toe. Ik geef hem een knuffel van achter en krijg wat traantjes. 'Wie ben jij?! Laat me los!' Ik laat hem los en hij draait zich om. Wanneer hij me zit trekt hij een oh-ik-wist-niet-dat-jij-het-was-gezicht. Ik glimlach breed door mijn tranen. 'Wat doe jij nou weer hier Lucy? Niet gemeen bedoeld maar ik had je hier echt niet verwacht.' Zegt hij wanneer hij me weer in een knuffel trekt. 'Ik heb je gewoon zo erg gemist.' lieg ik. Hij heeft het gelukkig niet door.  

Sam heeft zijn ouders uitgelegd dat ik hier een paar dagen blijf. En volgens Sam moet ik me heel netjes gedragen bij zijn ouders en daarom heeft hij mij twee uur lang zitten leren hoe ik bekakt moet doen. Het ging helemaal mis wanneer hij me leerde praten. Nu lacht hij me de hele tijd uit wanneer ik een klein praatje met zijn ouders maak. Het is nog moeilijk dan je denkt om bekakt te doen. Sam is een bad gaan nemen en ik zit hier maar onderuit op het logeerbed in de logeerkamer. Ik pak mijn telefoon. Ik heb hem niet aan gedaan sinds ik net de tijd heb gezien en toen heb ik hem niet eens ontgrendeld en er zijn weer wat berichten en gemiste oproepen bij gekomen. 25 gemiste oproepen en 21 berichten. Ik open een berichtje van Anna en lees hem snel door. 

Lucy waar ben je?! Kom alsjeblieft terug. Ik ben echt heel bezorgd. Bel me op zijn minst terug!                                                                                  Anna

Ik gooi mijn telefoon op het bed. Ik hoef niet eens verder te kijken. Alles is zeker van Anna. Ik kijk op wanneer Sam op de open deur klopt. 'Heey!!' Zegt hij wanneer hij op het bed springt en beland precies naast me. 'Gaat alles goed hier?' Ik knik en glimlach breed. 'Perfect!' voor ik verder wil praten zitten zijn lippen al op die van mij. Als ik me terug trek ga ik met mijn hoofd op zijn borst liggen. 'Dank je dat ik hier mag slapen.' zeg ik zonder op te kijken. Ik voel een steek door mijn arm gaan maar ik negeer het. Als het helemaal stil is en ik alleen Sam's hart voel kloppen  merk ik pas hoe moe ik echt ben. Rustig val ik in slaap.

Zwart. Alles is om me heen is zwart. Ik zit in een diep gat. Ik probeer er uit te komen maar ik kom niet verder dat kleine sprongetjes. Alles is te klein. Ik schreeuw mijn longen uit mijn lijf in de hoop dat iemand mij hoort. Maar nee. Ik huil en huil en huil. Ik wil nogmaals schreeuwen maar mijn mond gaat niet open. Ik hoor een gemene lach. Ik huil en huil en huil. Ik begin in paniek te raken en wil eruit maar ik kan nergens heen. In de verte zie ik mijn tante die allang dood is. Ze komt op me af. Ze reikt me haar hand en ik hou hem stevig vast, bang haar te verliezen. Ze trekt me mee naar het einde van het zwarte gat. Als ik bijna over het randje ben verdwijnt ze. Ik val weer naar beneden. Ik huil en huil en huil. Ik kan niks. Niet om hulp roepen en ook niet helder denken omdat alle muren van het zwarte gat op me af komen. Opnieuw huil ik en huil ik. Dit keer huil ik maar twee keer, omdat ik in de verte twee zwevende gedaantes op me af zie komen. Nu huil ik nog een derde keer. Maar dit keer van blijschap. Mijn ouders mindere hun vaart wanneer ze bijna bij mij zijn. Ze reiken beide hun handen uit en ik hou het steviger vast dan net, gewoon te bang ze weer te verliezen. Ze trekken me er nu helemaal uit. Ik kom uit het zwarte gat en zie een kleurrijk wereldje. Iedereen waar ik van houd is er. Maar alles vervaagt als ik weer een gemene lach hoor. Al het kleurrijke vervaagt en alles wat zwart is blijft over. IK sat alleen met mijn ouders die om me heen staan. Het geeft me een veilig gevoel. In de verte zie ik een gedaante onze kant opkomen. Mijn vader knuffelt me stevig en laat me dan los. Mijn moeder geeft een kus op mijn voorhoofd en kijkt me met een watreige glimlach aan. 'We houden allemaal van je. Let goed op je zelf en de mensen die van je houden.'  Zegt ze nog snel en dan schiet de man in een schot mij ouders dood. 'Vaarwel mijn dochter.' Zegt ze nog snel voor ze langzaam omhoog zweeft met mijn vader. 

Ik schrik wakker. Ik heb het benauwd. Ik zweet helemaal, alhoewel het ook de tranen kunnen zijn. Ik laat mijn hoofd met een diepe zucht op mijn kussen vallen en huil rustig verder. Waarom overkomt mij dit allemaal?