Cry me a river

#38

-LUCY'S POV-

Ik ga nu niet eens moeite doen om me om te kleden. Harry liet me niet binnen, perfecte excuus. 'Ben je klaar?' Zegt Liam als hij zijn telefoon en de autosleutels nog snel pakt. Ik knik en loop voor Liam het huis uit. We stappen Liam's auto in en ik ontgrendel mijn telefoon. Een bericht, nee wacht, vijf van Harry. Ik open random 1

Harry: Waar the hell ben jij?!

Lekker aardig. Ik stuur snel een bericht terug

Lucy: Sinds wanneer gaat jou dat aan?!

Ik stop mijn telefoon in mijn zak maar mijn telefoontje maakt weer een geluid, wat dus betekend dat Harry weer een bericht heeft gestuurd. Liam kijkt mij snel vragend aan en concentreert zich weer op de weg. Ik pak zuchtend weer mijn telefoon.

Harry: Verdomme Lucy! Geef gewoon antwoord. Ingrid wil ons beide spreken!

Dit berichtje negeer ik gewoon. Ik weet heus wel dat ik gister iets heb gedaan wat niet hoort. Maar hallo?! Hij hoeft me niet als een hondje te behandelen. 'Wie was dat?' Vraagt Liam zonder zijn ogen van de weg te houden. 'Harry. Hij denkt dat ik een hondje ben en naar Modest! Moet komen, omdat hij dat zo graag wilt. Zonder dat ik zo over je vriend praat maar ik ben nog steeds een mens.' Hij knikt. 'Dat is niet erg, want zo behandeld hij mij en de lads de laatste tijd steeds vaker.' Ik stop mijn telefoon weg als iets me binnen schiet.

Liam lijkt me wel zo aardig maar wat nou als hij tegen iemand zegt over mij? 'Liam?' Onderbreek ik na wat minuutjes stilte. 'Uhum?' Ik zucht. Hoe moet ik dit nou zeggen? 'Nou.... Je weet toch wat er vanochtend is gebeurd? Ik kan je toch wel vertrouwen, dit blijft tussen ons?' Liam glimlacht en kijkt me aan. 'Wie denk je dat ik ben? Dat ik een zanger ben betekent toch niet dat ik een slechte vriend kan zijn?' Zegt Liam terwijl ie mij een duwtje geeft met nog steeds een glimlach op zijn gezicht. 'Het blijft tussen ons, vertrouw me maar.' Zegt Liam na een korte stilte. Het lijkt net alsof er een hele last van mijn schouders valt.

Liam parkeert zijn auto en we stappen uit. Binnen no time staat er paparazzi om ons heen, iets wat ik wel had verwacht. Liam legt zijn arm over mijn schouder en trekt me naar zich toe om me te beschermen. Dit gaar Ingrid ook niet bepaald goed vinden.

We lopen snel de straat in achter Modest!, want ze zouden makkelijk kunnen zeggen dat ik ingehuurd ben als we zo Modest! In lopen. Ik hoor mensen dingen roepen als, 'Is het uit tussen jou en Harry?.... 'Heb je nu ineens met Liam?' .....'Hoe zit het met die jongen in die club!' Verder schelden ze me nog uit. Als er iemand slet schreeuwt wordt het teveel voor mij en beginnen mijn ogen te prikken.

Als we binnen komen en Liam opmerkt dat er tranen over mijn wangen rollen trekt hij me in een knuffel. 'W-waarom zijn z-ze zo g-gemeen?' Vraag ik door het snikken heen. Ik kan gewoon niet geloven dat mensen hun werk ervan kunnen maken. Liam wrijft met een hand over mijn rug. 'Misschien is het beter als je nu naar Harry gaat. Ik wacht in de auto. En trek het je maar niet aan, ze hebben toch niks beters te doen.' Liam veegt mijn tranen weg en ik knik.

Ik loop langs de balie de lift in. Ik weet nog precies waar het kantoor van Ingrid is. Mensen die netjes gekleed zijn kijken me raar aan als ik langs loop. Nu pas realiseer ik dat ik nog in Liam's kleding loop. Ik zucht en negeer het maar. Ik kom bij Ingrids's kantoor aan en wil kloppen als ik een hand om mijn schouder voel. Ik draai me om en kijk in Harry's chagrijnige gezicht. Iets waar ik ook meteen chagrijnig van wordt. 'Wat deed je bij Liam?' Hij weet het dus ook, waarschijnlijk heel de wereld. 'Waar was jij toen ik aanbelde. Misschien moet je deze vraag eens beantwoorden. Als jij de deur gewoon open deed, of mij nou gewoon sleutels geeft zou ik niet bij Liam zijn.' Ik voel woede bij me inkomen en wil nu tegen hem schreeuwen, maar ik hou me in. Hij kijkt wat voor zich uit en negeert mijn vraag. Hij klopt snel aan en zonder te wachten op antwoord van Ingrid loopt hij naar binnen. Ik volg hem en ga op een stoel zitten. Ingrid kijkt even op en schrijft nog snel wat op een blaadje. Als ze haar pen neerlegt kijkt ze eerst naar Harry en dan naar mij.

En ze kijkt niet al te blij.

'Ik kan je nu wel ontslaan Lucy.'