Cry me a river

#8

*de volgende ochtend




Ik word wakker door wat bonkende geluid. Als ik mijn ogen open doe, zie ik dat Liz, Ashley en Rita druk bezig zijn met een poster op hangen. 'Waar was jij gister ineens?' Ja hoor. Ik word weer eens ondervraagd. 'Sorry hoor! Ik wist toch ook niet dat ik zou verdwalen in dat stomme concertgebouw.' Snauwde ik. Ik heb weer eens een ochtendhumeur en misschien ligt het ook wel aan wat er gisteren is gebeurd. Ik besluit om niet in discussie ga met Liz, want dat gebeurd wel vaker en dan loopt het meestal uit in een gevecht. Dan zou je vast denken; het zijn super lieve meisjes en ze zorgen goed voor elkaar en hebben nooit ruzie. Maar nee, dan denk je heel verkeerd. Ik kan me nog herinneren hoe erg we een keer een discussie eindigde. Het was gewoon geen discussie meer. Maar het jammere ervan was dat andere meisjes en jongens die aan Liz kant stonden het gevecht steeds te verlengen. Ik eindigde met een bloedneus en een gebroken pols en Liz met een lichte hersenschudding en een gebroken vinger. Ik pak snel een spijkerbroek en een oversized sweater en spring de douche onder. Ik laat alle warme stralen tegen mijn lichaam aan. Zo rustig wordt ik er van.




Ik loop de keuken in en schrik. Ik had op deze moment niemand verwacht in de keuken. Waarom zit er een enge man in de keuken naast Janet en Maria? En waar ik me nu helemaal druk om maak is, wat moet ik zeggen als ze hebben ontdekt dat ik gister niet thuis was en dat ze me nu het weeshuis uit willen zetten omdat ik te vaak ongehoorzaam ben? 'Goedemorgen Lucy. We willen even met je spreken.' Oh nee, daar komt mijn straf dan aan. Ik hoop echt dat ze niet over gisteravond beginnen. Ik wil echt niet dit weeshuis uit. Ik vind het best eng ik bedoel we zijn ooit met de hele afdeling naar een weeshuis geweest in een stadje boven in Engeland en het zag er echt uit. Ik moet er voor zorgen dat ik hier niet weg wordt gestuurd. Maar hoe? Ik ga rustig zitten en kijk Janet aan en dan naar Maria. Ik durf die man niet aan te kijken. 'Ik kan het echt uitleggen!' Begin ik snel. 'Als je gewoon even luist-' ik laat Janet niet uitpraten en ga verder. 'Echt waar, ik werd er bijna toe gedwongen!' Maria keek me vragend aan en wilde beginnen met praten maar ik was haar voor. 'Stuur me hier alsjeblieft niet weg! Ik beloof jullie echt dat ik me ga gedragen.' Ik kijk ze hoopvol aan. 'Luister nou eens even goed, jongedame!' Ik keek Maria aan. Ik was best wel verbaasd. Ze sprak weinig op zo'n toon. Misschien moest ik maar een luisteren. 'Je hoeft helemaal niet weg en je krijgt ook geen straf. Maar toch wil ik wel weten waarom en waarover je gedwongen werd.' Ik kijk Janet aan die verder wilt praten maar eerst opstaat en Maria en die enge man seint ook op te staan. 'Lucy, dit is Henk.' Okeeey heb ik lekker veel aan. Misschien gaat hij me ergens heensturen. Maar net werd er gezegd dat ik niet weg word gestuurd en ook geen straf krijg. 'En wat komt hij hier dan doen?' Ik kijk naar Henk en dan terug naar Janet. 'Hij wordt de nieuwe afdelingsbegeleider.' Wat?! Die engerd. Ik mag hem nu al niet meer. Hij lijkt op een moordenaar die je wel eens in films ziet. 'Ja, ik ben Henk, noem me maar meneer.' Hij glimlacht naar me en steekt zijn hand uit wachtend op die van mij. No way! Dat ik hem een hand ga geven. Ik doe mijn handen achter mijn rug en kijk naar Maria. 'Waarom een nieuwe afdelingsbegeleider? Janet is toch ook gewoon goed?' En waarom staat Maria hier dan ook bij, moet zij dan ook weg? Maar ze is toch geen begeleider? Ik snap er nu officieel niks meer van. Ik kijk geïrriteerd naar Henk en dan weer terug naar Maria wachtend op haar antwoord. 'Nou een beetje verandering doet toch weleens goeds.' Ik kijk ze hoofdschuddend aan en loop dan terug naar mijn kamer. Liz, Ashley en Rita zijn nog druk bezig met wat posters. Ik wil hier echt weg nu. Ik pak mijn telefoon en doe mijn oordopjes in. Ik pak ook nog wat geld en bedenk dan dat ik bij de Starbucks snel wat kan halen omdat ik nog niet had ontbeten. Ik spreek Anna later nog wel. Ik wil wel weten wat hier aan de hand is.




Als ik weer thuis kom hoor ik gesnik. Het komt duidelijk van een klein meisje. Lisa. Lisa woont hier sinds kort en is vijf jaar. Ze huilt heel vaak en dan komt ze naar mij toe. Ze vertrouwt me altijd. Haar ouders hebben haar het huis uit gezet. Waarom wist nog niemand, omdat niemand wist wie haar ouders waren. Ik vind het echt raar als je zomaar je kind het huis uit zet. Je kan het kind op zijn minst naar een weeshuis brengen. Maar die mensen waren zo gek dat ze een vijf jarig meisje letterlijk op straat gooien. Ze huilt vaak dat ze haar ouders mist en ik dacht dat het nu ook de reden zou zijn. Maar nee. Toen ik de huiskamer binnen kwam zag ik haar in een hoekje huilen met een bloedneus. Hoe komt ze daar nou weer aan? Ik loop rustig op haar af en til haar op. 'Heey schatje. Wat is er gebeurd?' Ondertussen ben ik al aangekomen in mijn kamer. Liz en Rita zitten ook heel sip op hun bed. Wat is er nou gebeurd in de tijd dat ik weg was. En waarom is Maria hier niet zodat ze iedereen kan opvrolijken? Ik leg Lisa op mijn bed en loop naar de badkamer voor een nat doekje. Niemand heeft zich verzet en zit stil voor zich uit te staren. Ik leg het doekje onder Lisa's kleine neusje. En onderbreek de stilte. 'Waarom is iedereen zo stil?' Nu pas merk ik op dat de kamer kaal is. En omdat de kamer best wel groot is, ziet dat er niet bepaald mooi uit. Ook mijn posters die ik had van Justin Timberlake zijn weg. 'Ik neem aan dat je Henk al had ontmoet. Ik knik richting Liz maar die heeft niks toe te voegen aan Rita. 'Hij heeft iedereen gedwongen om alle leuke spullen de slaapkamers uit te halen. Lisa wilde naar speelgoed niet weg doen en toen begon hij haar te slaan.' Wacht eens even. Slaan?! Ik kijk ze vol ongeloof aan. Ik geloof er helemaal niks van. Ik hoop nu echt dat ze een grap maken maar aan hun gezicht en Lisa's neus is dat dus niet zo.