*Baş Belası*

-13/Ketenkele

“Iyyy gıcık! Uzak dur benden pis sapık!” diyerek odaya girdi kız. Kapıyı da sertçe çarptırdı. Kıvanç kahkaha atarak odasına çıktı. Yarım saate kadar Kıvanç hazırdı ama Yağmur hala her tarafına krem sürmekle meşguldü.

“Hadi Yağmur.”

“Yanmak istemiyorum.”

“Ya hadisene kızım!”

“Bağırma valla annemle babamı üstüne veririm.”

“Hadi baş belası hadi.” Yağmur poflayarak yürümeye başladı. Plaja çok uzak değildi ev. Yürüyerek gittiler. Kıvanç direk atladı suya.

“Odun.” Diye içinden geçirdi kız. Yere havlusunu serdi.  Yavaşça üstüne oturdu.

“Gelmiyor musun?”

“Gelmiyorum.”

“İyi.”

“İyi.”

“Güzel.”

“Güzel.” Ve hop! Kıvanç deniz suyunu Yağmur’un üstüne attı,

“Ya ama sen çok gıcıksın ya!” Kıvanç kahkaha atıyordu. O sırada bir kız yanlarına geldi,

“Pardon? Kardeşim biraz uzağa yüzmüşte, onu getirebilir misiniz?”

“Tabi.”

“Neden cankurtarandan yardım istemedin?” Yağmur kaşlarını kaldırdı. Kıvanç ise ona şaşkınca bakıyordu,

“Yani ben onun gibi iyi bir yüzücü görünce-”

“İyi yaptın iyi!” Yağmur terliklerini giydi ve tam ters istikamete yürümeye başladı. Kıvanç’ın yüzündeyse ukalaca bir sırıtma kalmıştı.

“Hangisi kardeşiniz?” diye sordu ve çocuğu buldu. Çokta uzakta değildi aslında. Dubalara kadar gitmemişti en azından. Kıvanç çocuğu plaja getirdi. Kız, kardeşine kızarak kendi bölümlerine geçti. Yağmur ortadan kaybolmuştu. Kıvanç etrafına bakındı ama onu göremedi.

“Yağmur!” bağırarak arıyordu onu ama o ortalarda yoktu. Kız sinirlenip eve gitmişti. Sonra da durmuştu. Neden sinirleniyordu ki? Niye yani? Odunun teki için mi? Kafasını salladı ve tekrar plaja koştu. Kıvanç’ın burnu kalksın istemezdi.

“Yağmur!” Kıvanç endişeleniyordu. Bütün eşyalar buradaydı ama Yağmur yoktu.

“Böö!” arkasından sıçradı Yağmur. Kıvanç ters ters bakmaya başladı,

“Bir anda kaybolarak ne yaptığını sanıyorsun? Endişeleneceğimi düşünemedin mi?”