She is a spy? (Voltooid)

hoofdtuk 4

(POV Brooke)

Ik zit nu weer in men kamer te wachten op de opdracht die Dave mij had beloofd. Hij zei dat het niet zo'n gevaarlijke zal zijn. Ergens maakt mij dat helemaal niets uit. Hij wilt mij gewoon beschermen tegen  de dingen die vorige keer bijna gebeurd zijn. Ik snap het wel.  Ik hoor het geluidje dat aangeeft dat ik een mailtje heb. Ik lees het mailtje door die ik van Dave heb ontvangen. 

Ik moet dus een jongen ontmaskeren en zorgen dat hij opgepakt kan worden. Zijn naam is Cole en zit   op de school waar ik binnenkort heen ga. Hij is 19 jaar en hij smokkelt volgens Dave drugs. Het nadeel is dat het niet zeker is. Dat moet ik dus achterhalen en zorgen dat ik genoeg bewijs heb om hem dan aan te geven. Eerst moet ik zien te weten hoe ik bij hem in de buurt kan komen zonder te veel op te vallen. Ik moet dus eerst veel informatie over hem krijgen om hem da te pakken. Hij staat bekend als 'de badboy' dus hij kan gevaarlijk zijn.

 Hij is al is eerder in aanraking gekomen met de politie, maar heeft op een of andere manier niet vast gezeten of een taakstraf gehad, wat mij verbaasd. Ik bedoel je komt niet zomaar bij de politie. Het ging toen over een moord of iets in die richting. Dave weet alleen niet dat waarschijnlijk de baas van Cole de persoon is die mijn ouders hebben vermoord. Misschien kan ik hem wel vinden als ik Cole heb ontmaskerd. Ik kan hem ondervragen en zo informatie krijgen over die persoon. Ik zal er dan persoonlijk voor zorgen dat hij overlijd en het word een pijnlijke dood, geloof mij. 

 Ik weet nog goed toen mijn ouders zijn naam zeiden. Het kan ook puur toeval zijn, maar de baas van Cole heet precies zo. Ik mag alleen de naam niet uitspreken. Mijn ouders zijden altijd de naam van de persoon waar ze heen gingen, dat als er iets mis ging ik de naam wist van de persoon, wat er nu dus is gebeurd. Ik heb het alleen nooit aan iemand verteld, want ik wil zelf wraak nemen. Hij zal hier zo hard voor boeten, maar eerst moet ik mijn andere opdracht slagen. Daarna zie ik wel of Dave mij helpt met de zaak van mijn ouders.

 Ze hebben vastgesteld dat ze dood zijn, maar hun lichamen zijn nooit gevonden. Ze zijden tegen mij van wel en dat ze vredig begraven waren onder de grond, maar mijn gevoel zei altijd dat ze hier nog waren, dat ik ze niet kwijt was. Ik ben naar een paar jaar naar Dave gegaan en heb hem gedwongen de waarheid te spreken. Hij heeft mij de hele waarheid gegeven en dus ook gezegd dat ze het nooit zeker wisten. Ze vonden het te lang duren dus hebben ze vast gesteld dat ze dood waren. Dave is ook wijs gemaakt dat ze dood zijn, maar ik heb het nooit geloofd. Nu nog niet. Ik voel dat ze gewoon nog hier op de wereld lopen. Dat ze nog ademen en proberen weg te komen waar ze dan ook zijn. Maar iedereen zegt dat het valse hoop is wat ik mijzelf toespreek. Vroeger dacht ik dus dat alle mensen logen tegen mij. Daarom vertrouw ik ze nu niet meer. De enige die ik nog vertrouw en in mijn leven toe laat is Dave. Er zijn nooit meer mensen geweest die van mijn  leven af wisten. Alleen mijn de collega's van mijn ouder, maar veel daarvan zijn plots vermoord. Niemand weet waarom of hoe.  

Op school zat ik altijd apart of ik kwam helemaal niet naar school. Ik kwam regelmatig bij Dave en hij was eigenlijk mijn school. Hij leerde mij dingen die ik nodig had voor later, niet al dat trop waar je later toch niks mee doet. Eigenlijk heb ik alles al geleerd wat ik moet weten. School is eigenlijk niet meer nodig, maar anders valt het teveel op dat ik altijd thuis ben. Het handige is dat ik Dave heel vaak overhaal om mij te helpen met toetsen. Ik heb dan ene speciaal oortje in en Dave geeft mij de antwoorden die ik niet weet. Zo haal ik goede cijfers en word ik al snel gezien als nerd. Ik droeg op school ook veel zwart en praatte niet met andere mensen. Alleen als docenten een vraag stelden en ik moest antwoorden, meer praatte ik niet. Ik had precies wat ik wou hebben op school. Rust. Niemand aan mijn hoofd en geen gezeik.

 In mijn vrije tijd trainde Dave mij altijd en bleef ik dus fit. En omdat ik op school eigenlijk niks te doen had oefende ik al mij trainingen uit op school. Ik sloop overal in zonder dat mensen het door hadden. Gym was ideaal voor mij. Het was eigenlijk een opwarmertje voor wat ik later die dag zou doen.

 Gym was niks vergeleken met wat Dave mij liet doen. Maar ja ik bleef wel in beweging. Veel mensen probeerden mij ook uit op school. Ze wilden kijken tot hoe ver je mij kreeg tot ik flipte. Het is hun alleen nooit gelukt. Weinig mensen kunnen mij laten flippen. het is eigenlijk nog nooit gebeurd, alleen toen ik achter de waarheid kwam over mijn ouders. Ik kreeg uiteindelijk steeds meer aandacht op school die ik totaal niet wou. Ik dacht dat het aan mijn look kwam dus had ik het veranderd. Dat werkte juist averechts.

 Ik was blijkbaar interessanter geworden. Ik was blij dat ik daar weg moest en naar een andere school moest. Ik ben hetzelfde van plan als eerst. Gewoon onzichtbaar zijn. Al die aandacht is te overbodig. Ze proberen alleen maar je geheimen te achterhalen om dat door de school te verspreiden en mijn geheim zal niemand mogen weten. Anders moet ik mijzelf neer knallen. het klinkt hard, maar het is zo. Als mensen te weten komen dat ik een spion ben moet ik mijzelf vermoorden. Gemogen geen bewijs en daarom moet je het bewijs vernietigen. Ik moet dus mijzelf vernietigen. Zo simpel is dat. 

"Brooke!" Hoor ik Jace schreeuwen. Kut ik moet hier snel weg voordat hij dit doorkrijgt. Dat is het laatste wat ik wil. Hij mag hier niks van weten en niks van mijn leven. Daarom doe ik zo tegen hem. Hoe minder hij van mij weet, hoe beter. Ik ruim snel alles op en sluit de deur. De kast schuif ik er weer voor en ga nonchalant op mijn bed liggen. Ik pak mijn telefoon erbij en doe alsof ik bezig ben. De deur word open gedaan en ik doe alsof ik schrik. 

"Wat kom jij hier doen?" Jace loopt zonder toestemming mijn kamer in. "Ik wil nu verdomme weten wat er mis is! Ik probeer aardig te zijn en jij stoot mij alleen maar af. Wat heb ik je ooit misdaan?" Vraagt hij. "Wees niet zo'n watje. Leer er mee leven dat ik niemand in mijn leven wil hebben. Wees blij dat je mij niet kent." Kaats ik terug. Jace lijkt even te schrikken van mijn uitbarsting. "Wie heeft dit toch van jou gemaakt?" Mompelt hij tegen zichzelf. "Dat wil je niet weten." Antwoord ik zonder dat ik het zelf door heb. Snel sla ik mijn handen voor mijn mond, maar Jace is al voor mij gaan staan.

 "Wie Brooke." Jace kijkt mij dreigen aan alsof ik het dan wel zou zeggen. Ik zet mijn pokerface weer op en kijk hem levenloos aan. "Niks wat jou aangaat. Ik zei al, wees blij dat je mij niet kent. Ga toch verder met je eigen leven en bemoei je niet met de mijne." Probeer ik mijzelf te redden. "Brooke sluit mij niet buiten." Smeekt hij. 

"Wie denk je wel niet dat je bent? Je doet alsof je al jaren een vriend van me bent terwijl ik hier maar twee of drie dagen ben. Je wilt gelijk alles van mij weten. Je bent niks meer voor mij dan een persoon die in hetzelfde huis woont. En voor als je het nog niet wist, niemand komt in mijn leven en dat wil ik zo houden. Dus blijf daar vandaan. Wie weet at jij allemaal in je hoofd hebt zitten? Wie weet wat jij werkelijk van mij wilt? Niemand, alleen jij weet wat jij zelf doet. Woorden spreken niet meer zoals vroeger altijd de waarheid. Wie weet lieg je? Blijf gewoon uit mijn leven en er zal jou niks gebeuren. Blijf uit mijn buurt." Dreig ik.

 "Ik zie je morgen vroeg wel weer vanwege school." Ga ik kalm verder. Ik draai mij om en wil naar de badkamer lopen, maar Jace houd mij tegen door mijn pols te pakken. Ik draai mij om en kijk hem met vernietigende ogen aan. "Raak mij niet aan." Sis ik naar hem. Hij schrikt en deinst een stukje achteruit. "We moeten om 8 uur in de auto zitten, zorg dat je dan klaar bent." Veranderd hij van onderwerp. 

 "Wacht je denkt dat ik met jou in de auto naar school ga? Ben jij gek?" Vraag ik hem alsof hij iets heel doms heeft gedaan. Jace kijkt mij niets begrijpend aan. "Hoe wil je dan? Je hebt geen fiets en geen auto." Vraagt hij verbaasd. " Er bestaat ook iets als lopen?" Zeg ik alsof hij te dom is om het te begrijpen. "Je wilt lopend? Jij bent de enigste persoon die lopend naar school wilt." Grinnikt hij. "Nou leuk. Als je het niet erg vind ik ga slapen dus uit men kamer." Zeg ik kalm. Hij doet wat ik zeg en loopt mijn kamer uit. Ik maak mij klaar voor het slapen en al snel val ik in slaap.