She is a spy? (Voltooid)

hoofdstuk 40

(POV Brooke)

Ik denk terug aan de coma. Ik weet er amper nog wat van. Ik weet de dagen wat daarvoor is gebeurd niks meer van. Is hij echt mijn eerste geweest? Ik kan het niet geloven. Een kleine herinnering komt terug. Een paar beelden van toen zie ik weer voor mij. Ik was toen 16. We waren toen een stel al best lang. Ik knuffel hem stevig. 

"Bedankt." zeg ik zacht. 

"Ik ben blij dat ik het eer mocht hebben." Zegt hij. 

"Dat bedoelde ik niet specifiek. Bedankt dat je de herinneringen weer op haalt. Het was geweldig toen. Die tijd van toen waren nog leuk. Nu is alles bijna een hel." Zucht ik. 

"Zullen we even naar buiten. Frisse lucht zal je goed doen. Ik zal je trakteren op je lievelingen ijs als dat nog je liefelijkst is." zegt hij twijfelend. 

"Ja het is nog steeds het zelfde gebleven." Verzeker ik hem. Ik druk kort mijn lippen op de zijne.

 "Het is fijn om terug te zijn." Zeg ik blij. 

"Ik ben blij dat je terug bent. Ik heb je zo gemist. Ik heb mijzelf iets beloofd dat als je toch nog terug zou komen." zegt hij.

 "Wat dan?" Vraag ik nieuwsgierig.  

"Daar kom je later wel achter." Zegt hij met een grijns. We lopen naar buiten en we zijn bijna het straatje uit tot dat een stem mij tegen houd. 

"Brooke?!" Hoor ik een bekende stem open. Ik draai mij om en zie hem inderdaad daar staan.

 "Fuck." Mompel ik zacht.

 "Wie is dat?" Vraagt Blake. 

"Dat is Cole." Zeg ik met lichtelijk angst. Blake kijk woedend voor uit.

 "Hou je in bedwang asjeblieft." Smeek ik hem. Cole komt onze kant op. Hij zend een boze blik naar Blake. 

"Wat doe jij hier?" Vraagt Cole mij. "Wat doe je aan deze kant van de stad. Hier hoor jij niet te zijn." Gaat hij verbaasd verder.

 "Jij hoort hier eigenlijk ook niet te zijn, maar toch zag ik je hier." Kaats ik terug. Cole zucht verslagen. 

"Brooke." Probeert hij. 

"Nee niks ge-Brooke. Wat heb ik gezegd voor ik weg ging? Toen jij mij probeerde tegen te houden?" Vraag ik hem ter herinnering. 

"Als je nu niet oppast komt jouw bloed hier ook aan. Ik zal je nu dus maar omdraaien en weg lopen als ik jouw was. Geen woord meer zeggen en vrezen voor mij. Ik weet je altijd te vinden ook als je vlucht met een andere naam. Je hebt zojuist je eigen graf gecreëerd." Zegt hij mij letterlijke woorden na. Blake kijkt mij verbaasd aan. 

Ja hij kent mij nog als de brave Brooke. De Brooke die geen vlieg kwaad doet. 

"En wat ga jij nu dus doen?" Vraag ik hem verder. 

"Met jou praten." Zegt Cole vast besloten. 

"Dacht het niet. Ik kan nog steeds je kopie van je er af schieten." Wijs ik hem er op. "Durf je toch niet." Zegt hij.

 "Oh nee? Moet jij is goed opletten." Vraag ik hem en haal mijn pistool uit mijn zak. Een vleugje angst gaat door zijn ogen. 

"Brooke." Zegt Blake kalm. 

"Doe dit niet. Ik snap dat je het wilt. Ik wil het ook niks liever, maar het kan niet." Fluister hij in mijn oor. 

"Je hebt geluk." Zeg ik tegen Cole. Hij slaakt een opgeluchte zucht. 

"En nu weg wezen!" Roep ik naar hem. Hij weet niet hoe snel hij weg kon rennen.

 "En nu kan onze dag leuk beginnen." Hoor ik Blake in mijn oor fluisteren. Een glimlach siert mijn lippen. Blake pakt mijn hand vast en we lopen richting onze vaste ijsjes winkel. Daar is de lekkerste ijs die ik ooit in min leven heb gehad en dat zegt heel erg veel. 

Ik heb een beetje een obsessie voor ijs. Het is gewoon bijna mijn leven. Het is gewoon te lekker. Het is gewoon heilig. Wie houd r nou niet van ijs?

Als we er aan komen rekent Blake af na een lange discussie tussen ons wie er nou betaald. We lopen met ons ijsje richting de zee. Het is nu richting de avond dus er zijn niet zo heel veel mensen meer. De zee brengt mij tot rust. Het geluid wat de zee met zich mee brengt is gewoon rustgevend. Ik zucht genietend en leun wat meer tegen Blake aan. Blake legt zijn arm over mijn schouder heen en drukt mij steviger tegen zich aan.

"Ik heb dit zo gemist." Zucht ik. 

"Ik ook." Stemt Blake er in mee. 

"Heb jij eigenlijk wel is weer een vriendin gehad in de tijd dat ik weg was?" Vraag ik hem. Blake schut zijn hoofd. Ik kijk hem verbaasd aan.

Niet gemeen bedoelt maar ik had allang verwacht dat hij al een stuk of 5 vriendinnen had gehad. Blake merkt dat ik verbaasd ben.

 "Ik kon het niet. Elk meisje was niet goed. Ik zag in elk meisje jouw gezicht. Niemand was hetzelfde als jij bent." Zegt hij en went zijn blik af. Ik zie nog net dat zijn wangen zacht roze kleuren. En kleine grinnik verlaat mijn mond. 

"Schaam je je nou?" Vraag ik lachend.

 "Nee." Spreekt hij mij tegen. 

"Heeft niemand je ooit gezegd dat je niet tegen mij mag liegen." Zeg ik op een strenge toon.

 "Ik lieg helemaal niet." Zegt hij weer eigenwijs. 

"Je weet dat ik dit ga winnen toch?" Vraag ik hem. 

"Goed. Jij hebt gewonnen." Zucht hij verslagen. Ik geef hem een kusje op zijn wang en ren lachend weg. Ik kijk nog even achter mij en zie Blake verbaast kijken. 

Hij schud even met zijn hoofd en rent mij al snel achterna. Ik gil het uit van het lachen. Ik voel twee sterke armen om mijn middel heen die mij tegen iemand aandrukt. Ik kijk op en zie Blake met een grote glimlach. Ik draai mij om naar hem en kijk diep in zijn ogen. Zijn gezicht komt langzaam naar het mijne toe. 

"Ik houd van je." Zegt hij nog voor ik zijn lippen op de mijne voel.  Ik ga mee in de zoen en na een tijdje trekken we terug vanwege adem tekort. 

"Brooke. Ik wou je dit eigenlijk al eerder vragen, maar je was hier niet. Ik wou het ook niet via de telefoon doen dus doe ik het nu." Blake stopt even in zijn zin en pakt wat uit zijn zak. Een klein doosje komt tevoorschijn en buigt door zijn knie heen. Ik kan het nog net laten om niet in lachen uit te barsten. Er verlaat een zachte grinnik uit mijn mond. Ik kijk hem verwachting's vol aan. hij opent het doosje en er ligt een klein kettinkje in. 

"Brooke. Zou je mijn meisje weer willen zijn?" 

∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞

Eindelijk weer een liefdes scene. Dat werd is tijd. 

Ik hoop dat jullie het leuk vonden. Zet vooral een leuke comment neer. 

Zie jullie bij het volgend hoofdstuk.

-xxx- Zoeloe_Shadow