She is a spy? (Voltooid)

hoofdstuk 67

∞∞∞∞

Hier is dan eindelijk het einde. Ik hoop dat jullie het boek leuk vonden en er van genoten hebben :) 

Veel leesplezier

∞∞∞∞

(POV Brooke)

Ik kijk nog èèn keer naar de man die nu levenloos op de grond licht. Letterlijk. Ik heb zijn leven net afgepakt. Ach ja.  Als je hier je tijd in wil spenderen, mag iedereen hier van mijn part neer gehaald worden. Hun doen foute dingen. Hun pakken levens af van anderen. Nu mogen hun levens is afgepakt worden. Ik ga snel naar Liam toe en help hem omhoog.

"Brooke?" Vraagt Liam verward. Ik zie aan zijn blik dat hij uitleg wilt hebben over waar die gast het over had. Ik schud 'nee' met mijn hoofd.

"Nu niet Liam. Zoals ik net al zei moet je eerst verzorgd worden. Dan pas leg ik het je uit. beloofd. Ik beng je naar mijn kamertje. Het enige wat jij hoeft te doen is wakker blijven en zeggen waar de EHBO doos is hier." Zeg ik hem. Hij knikt en we beginnen te lopen. Ik merk dat Liam niet te veel op mij wilt gaan leunen.

"Liam doe niet zo eigenwijs en leun gewoon op mij. Ik kan je heus wel dragen. Zoals je nu weet zit er meer achter mij dan dat je denkt. Weet je nog die stalen palen aan het plafond in mijn kamer en de kussen tegen de muur?" Vraag ik hem. Ik zie hem lichtjes knikken.

"Ik trainde al die tijd om uiteindelijk hier te komen en ons allemaal te bevrijden. Ik had alleen dit niet verwacht. Ik had in jouw staat moeten zijn nu. Niet jij. Ik had nooit uit mijn kamer moeten gaan om te proberen te ontsnappen. Ik wist dat als ik weg zou gaan jij dood ging. Ik had beter na moeten denken. het spijt me." Mompel ik en een eenzame traan verlaat mijn ooghoek die ik zo goed mogelijk verberg. 

"Hey Brooke." Sust hij mij. Hij stopt met lopen waardoor ik automatisch ook stop met lopen. 

"Jij hebt mij zojuist wel gered uit de dood. Dat deed je niet als je niet om mij gaf. Je hebt mij weg gehaald van mijn dood. Geef jezelf nou niet de schuld." Ik slik en went mijn blik af.

 Alles hier is mijn schuld. Als ik nooit op de wereld was geweest waren mijn ouders niet gemarteld, leefden mijn vrienden nog en waren hun levens niet afgepakt, waren mijn vrienden niet in gevaar en was Cole niet in levens gevaar. Was hij nooit verdrietig, omdat ik weg was. Had hij iemand anders ontmoet waar die een prachtig leven mee kon lijden. Met mij kan hij dat niet. Ik moet continu op mijn hoede zijn. Ik gun hem een beter leven. Dat moet helaas zonder mij.

Ik druk Liam dichter tegen mij aan zodat hij minder kracht zet op zijn benen. Hij wilt mij van zich afdrukken, maar door zijn toestand ben ik sterker. Hij geeft op en laat mij hem dragen. We lopen rustig door de gangen heen.

"Daar is de EHBO doos." Zegt hij en wijst naar een doos die aan de muur vast zit. Ik pak de doos en loop samen met Liam naar mijn kamer. Ik leg hem op het bed neer en doe zijn bebloede shirt omhoog. Mijn blik blijft neutraal alsof er niks aan de hand is. Ik doe de doos open en pak alle middelen die ik kan gebruiken er uit en verzorg Liam's wonden. Ik doe wat alcohol op een doekje en leg het op zijn wond neer. Ik hoor Liam kermen van de pijn.

"Had je mij niet kunnen waarschuwen?" Zegt Liam met op elkaar geklemde kaken om zo tegen de pijn te vechten.

"Als ik je had gewaarschuwd zou je denken dat het pijn zou doen en deed het nog meer pijn." Zeg ik als reden. Als Liam helemaal verzorgd is sta ik op. Liam gaat ook  snel daarna staan.

"Liam." Zeg ik op een bestraffende toon.

"Brooke het gaat goed. Ik kan staan. Je wilt ontsnappen en ik ga je helpen." Zegt hij vastberaden.