She is a spy? (Voltooid)

hoofdstuk 60

(POV Brooke)

Ik sta nu samen met Dave en Blake voor de deur van Cole. Zou hij verbaasd zijn? Zou het hij nieuws gehoord hebben? Wij hebben het via de radio gehoord. Elke zender werd onderbroken voor dat. Was het zo angstaanjagend? Nee toch? Dat viel toch nog wel mee. Zo eng en erg was het nou ook weer niet. Mensen zijn gewoon te snel bang. Hun hebben geen spanning in hun leven waardoor ze dit nu veel te eng vinden. Hun kijken alleen maar naar actie films waar het na gespeeld is en dat weten hun, maar dit keer was het niet in een film, maar voor hun neus wat echt gebeurde. Iets wat niet gespeeld was voor een film. Al zou zo'n stunt nog best wel gaaf zijn voor in een film. Je krijgt er een gigantische kik van. 

Ik druk op de bel en ik hoor aan de andere kant voetstappen en wat gemompel. De deur wordt open gedaan en ik zie Cole staan. Hij kijk mij met grote ogen aan en staat verstijft stil. Alsof hij niet kan geloven dat ik daadwerkelijk voor zijn neus sta. Ik zwaai met mijn handen voor zijgezicht, maar hij geeft geen kik. Ik draai mij om en kijk vragend naar Dave en Blake die hun schouders niets wetend ophalen. Ik draai mij weer terug om en knip met mijn vingers. Hij lijkt weer terug te zijn en komt weer in beweging. 

"Brooke?" Vraagt hij vol ongeloof.

"Ja?" Vraag ik hem. 

"Je bent het echt." zegt hij vol opluchting en trekt mij in een stevige knuffel. Ik knuffel hem gewild terug. Zijn schouders schokken.  Ik hoor harde snikken in mijn oor en mijn shirt word een beetje nat.

Hij huilt. Met mensen in zijn bijzijn. Dit is nog nooit gebeurd. Ik heb hem echt pijn gedaan, maar ik ben er weer en dat telt toch? Ik wou hem niet expres pijn doen. Hij weet toch dat ik mijzelf wel kan redden en anders helpt Dave mij altijd. Hij zorg altijd dat ik weer terug kom, waar ik ook ben, bij wie ik ook ben of hoe laat het ook is. Hij haalt mij altijd. 

Ik wrijf geruststellend over zijn rug om hem zo te troosten. 

"Doe dit nooit meer alsjeblieft." Smeekt hij als hij zich weer onder controle heeft en de snikken zijn verzacht.  

"Nee ik zal het niet meer doen, maar ik ben ongedeerd. Dit was deel van mijn plan. Jij mocht er niks van weten, sorry. Het verliep eerst niet volgens plan, maar Dave en Blake gingen achter de auto aan gelukkig, anders was ik hier misschien niet nu. Dan had ik het helemaal zelf moeten doen, wat ik denk ik uiteindelijk ook wel aan kon. Ik ben uit de kofferbak geklommen en op het dak geklommen. Hun reden in de auto naast hun. Blake stond klaar om mij opgevangen en toen sprong ik in hun auto." zeg ik simpel. Cole kijkt over mijn schouder op naar Dave en Blake die achter mij stonden. 

"Bedankt. Echt waar. Als ik iets kan doen voor jullie moet je het zeggen. Dit houden jullie te goed." Zegt hij tegen hun. 

Hij is blijkbaar echt heel erg blij dat ik hier ben. Ik ben blij dat hij mij gemist heeft. Dat er nog een persoon is die om mij geeft en verdriet heeft als er iets met mij gebeurd, maar als ik overlijd hebben hun weer pijn en dat wil ik niet. Ik wil ze geen pijn doen. Ik doe veel riskante dingen. Het verbaasd mij zelfs dat ik nog leef. 

"We hebben wel iets wat je kunt doen." Zegt Blake bedenkend. Ik draai mij om naar de jongens en geef hun een waarschuwende blik dat ze geen gebruik mogen maken van zijn geld of macht die hij heeft door zijn vader. Cole heeft nog steeds zijn armen om mij heen geslagen en drukt mij tegen hem aan zodat ik niet meer weg kan als ik dat wou. 

"Zorg goed voor haar. Zorg dat ze buiten gevaar blijft en een mooi leven leid. Sleur haar niet mee in jouw wereld. Ja ik ken jouw wereld maar al te goed. Ik zit er zelf ook in. Zorg dat haar helemaal niks overkomt. Dat ze gelukkig is en dat je van haar houd. Dat je haar behandeld als je geliefde zoals je al deed. Zorg dat ze weer van jou houd. Ik weet dat ze nog van je houd, maar er iets in de weg staat. Ik weet niet wat het is, maar het is op te lossen. Ik vertrouw je en dat komt niet vaak voor. Zorg dat je niet dezelfde fout als mij maakt bij Brooke. Ik heb het bij haar verpest en ik aanvaart het. Het was mijn eigen schuld. Ik laat haar los dus nu moet jij je kans grijpen." Zegt Blake kalm. 

"Ik zal goed voor haar zorgen en nooit meer uit het oog verliezen." Geeft Cole zijn woord. 

"Goed wij gaan maar is. Als er iets is Brooke. Bel me oké. Je weet dat ik er altijd voor je ben voor wat dan ook. Ook als Cole iets heeft gedaan." Zegt hij en werpt een waarschuwende blik op Cole. Cole weet vast ook wel wat hij bedoeld en schud hevig 'nee' met zijn hoofd. 

"Ik zal niks meer doen en haar al helemaal niet meer zo behandelen. Ik heb er echt veel spijt van en zal er alles aan doen om haar vertrouwen eerlijk terug te verdienen. Ik kom ook nooit meer aan drank en al helemaal niet als Brooke in de buurt is of komt." Zegt Cole nu. 

"Goed daar houd ik je aan." Zegt Dave en Geeft mij een knuffel wat lastig gaat doordat Cole mij nog steeds vast heeft. 

"Cole." Zeg ik enkel. Hij begrijpt de hint en laat mij met tegenzin los. Ik knuffel Dave stevig terug en geef dan ook nog Blake een stevige knuffel. 

"Ik houd van je. Onthoud dat he. Ik zal dan niet meer je vriendje kunnen worden, maar ik zou heel graag je beste vriend blijven. Ik houd van je met heel mijn hart, maar ik kan je niet dwingen om van mij te houden als je dat niet doet op de manier die ik bedoel." Mompelt Blake in mijn nek holte. Ik hoor gekuch achter ons van Cole. Ik draai mij om en hij kijkt Blake waarschuwend aan met ene tikkeltje jaloezie. Ik moet grinniken om zijn reactie.

 Om hem nog meer te plagen geef ik Blake nog ene kusje op zijn wang. Blake verstijfd even door mijn actie. Dan loop ik naar Dave en geef hem ook een kusje op zijn wang. Cole kijkt Blake nog steeds vernietigend aan. Dave en ik moeten allebei grinniken. 

"Sorry gast. Ik was het niet. Ik zal wel van je meisje af blijven, maar het blijft mijn beste vriendin." Verdedigt Blake zich. 

"Niet zo jaloers doen." Zeg ik op een baby stem tegen Cole. Ik knijp voor de grap ook nog in zijn wangen. Ik hoor gelach achter mij en Cole mompelt iets onverstaanbaars. 

"Ik houd van jullie jongens. Ik zie jullie snel weer. Doe nog even de groeten aan Jeon." Zeg ik. Ze knikken en draaien zich om. Ze lopen naar de auto toe en straten die. Ik draai mij ook om als ik nog gezwaaid heb en sleur Cole mee naar binnen. 

"I'am Back!" Roep ik door het hele huis. Ik hoor gegrinnik achter mij van Cole. 

"Lach je mij nu uit?" Vraag ik alsof ik nu diep beledigt ben. Ik laat een nep snikje horen. Ik draai mij om en laat mijn schouder schokken. Cole blijkt niet te weten dat het geacteerd is. 

"Ach prinses het was niet zo bedoeld. Ik wil je geen pijn doen." Zegt hij troosten en knuffelt mij vanaf achter. Hij geeft  mij een k in mijn nek. Ik begin plots te lachen. 

"Je nam mij in de maling!" Roept Cole geshockeerd en legt zijn hand op zijn hart voor het dramatische effect. 

"Alsof mij het boeit dat je mij uitlacht. Ik lach jou ook zo vaak uit." Grinnik ik. We ploffen neer op de bank en gaan een film kijken. 

Plots word er op de bel gedrukt. 

"Ga waarom komen mensen zo laat aan de deur. En sinds wanneer komt er zo vaak iemand aan de deur." Zegt Cole mokkend. Ik grinnik. Cole staat op en loopt naar de deur. Ik hoor iemand wat zeggen en herken zijn stem direct. 

Nee niet hij! Waarom nu! Ik kan hem niet onder ogen komen. Waarom gebeurd mij dit altijd? Ik wou hem eigenlijk nooit meer onder ogen zien, maar ja het moest sowieso èèn keer nog. Waarom komt hij nu nog is hier? Kan hij niet gewoon uit mijn leven blijven? Hij heeft het al is eerder verpest. Waarom verpest iedereen mijn leven?!