She is a spy? (Voltooid)

hoofdstuk 44

(POV Brooke)

Morgen begint school weer. Van Dave moet ik er perse heen gaan. Anders was het verdacht volgens hem. Tussen Blake en mij gaat het ook goed. We zijn weer een hechte koppel geworden. Hij is hier bezig met zijn zaakje, maar hij maakt alsnog alle tijd voor mij vrij als ik het vraag. Hij hoeft hier niet naar school. Hij heeft namelijk zijn school al af gemaakt. Ik snap niet waarom ik nog naar school moet. Oke ik heb nog leerplicht, maar alsnog. Ik hoef hier niks meer te zoeken. Morgen zie ik Cole ook weer. 

Hoe zal hij reageren. Hoe moet ik mij reageren. Ik moet weer naar hem toe dat weet ik wel, maar ik wil niet als een hondje naar hem toe kruipen. Dat weiger ik. Dat zal ik nooit doen. Dat is ook niet geloof waardig. Ik moet uiteindelijk wel doen alsof ik blind ben van de liefde. Hij mag mij alleen niet zien met Blake. Dan zal die iets vermoeden. Wat moet ik zeggen als hij ons wel ziet? Ik heb werkelijk geen idee. Ik zie het dan wel. 

Ik zit nu verveeld op de bank tv te kijken. Blake ging boodschappen halen en nog een bestelling afleveren. Wat zou ik is kunnen doen? Ik heb opzicht wel zin in een douche. Ik loop de trap op en pak al mijn spullen bij elkaar. Als ik in de badkamer kom hoor ik dat beneden de deur open word gedaan. Zou Blake er nu al zijn? 

"Blake?" Roep ik door het huis. Ik krijg geen antwoord. Blake had sowieso geroepen dat hij er weer was. Hij heeft dat altijd gedaan wanneer hij weg ging. Hij zei altijd wanneer hij terug was zodat ik zeker wist dat het veilig was. 

"Blake!" Roep ik nog is en weer hoor ik niks terug. 

Zal er dan toch iemand anders zijn? Misschien een inbreker? Het kan ook Dave zijn, maar hij had dan sowieso gezegd dat hij langs zou komen. Iets klopt hier niet helaas. Er is iets aan de hand en ik moet het weten. Ik kan er niet tegen als ik niet weet wat er aan de hand is. Ik moet weten wat er gebeurd of wat het plan is. 

Ik loop snel naar mijn kamer toe en pak daar mijn pistool vandaan plus nog een extra mes voor de zekerheid. Als het wel Blake is zal hij niet schrikken als ik met een pistool de kamer binnen kom. Hij vindt het alleen maar goed, omdat ik mijzelf kan verdedigen als er echt iets. Ik loop zachtjes de trap af.

 Ik probeer zo stil mogelijk te zijn dat de persoon mij niet kan horen. Ik loop de woonkamer in en ik sta nog niet eens een stap in de kamer en mijn pistool word uit mijn handen geslagen. Er word een hand op mijn mijn mond gedaan en ik word mee gesleurd. Ik stribbel tegen, maar het werkt niet. Zijn grip word alleen maar strakker. Ik voel dat hij een doekje op mijn neus en mond plaats. Ik probeer zo lang mogelijk mijn adem in te houden wat ook lukt. Ik hoor een gefrustreerde kreet. Dan voel ik een hand naar mijn kont gaan. Hij knijpt er hard in en ik hap naar adem als schrik reactie. Ik adem rustig in en uit.

 "Braaf meisje." Hoor ik iemand in mijn oor fluisteren. Zijn stem kan ik niet plaatsen. Ik herken deze stem niet. Wie is dit en waarom zou hij dit doen? Wat heb ik ooit misdaan waardoor dit gebeurd? Wie is dit? Dat is het enige wat ik wil weten. Ik heb nog een mes! Herinner ik mij plots weer. Ik zoek ongezien in mijn zak naar het mes.  Als ik hem net te pakken heb word mijn hand plots vast gegrepen. 

"Wat ben jij toch een stout meisje." Fluistert iemand hees in mijn oor en bijt zacht in mijn oorlel. Ik slik hoorbaar en probeer mij weer te bevrijden uit zijn greep, maar het helpt niet. Ik vecht nog steeds om mijn bewustzijn die ik steeds meer verlies. Ik moet wakker blijven en zorgen dat hij mij niet mee neemt of iets. Ik moet tijd rekken tot dat Blake er is en mij helpt.  Ik zal wakker moeten blijven! 

"Geef het nou maar op. Dit heeft geen nut." fluistert hij hees en plaats kusjes in mijn nek. Ik begin al wat zwarte vlekken te zien. Ik moet blijven vechten. Met een snelle beweging druk ik op mijn oortje die zich verbind met Dave. 

"Geef het nou maar op schatje. Je komt hier niet meer onderuit. We hebben je en je kunt er niks meer tegen doen. Niemand komt je redden. Je vrienden zijn weg en verder heb je niemand. Iedereen is neer geschoten dus kunnen je niet helpen. Jammer voor jou. Jij kan ook niks meer. Elk moment kan je weg zakken en kan ik je eindelijk mee nemen. Het duurt een stuk langer dan ik gedachte had. Ik had je beter knock-out moeten slaan. Je kan goed tegen dat spul. Je bent sterk, maar je kan niet tegen mij op." Zegt hij. Ik doe alsof ik het opgeef en laat mij in zijn armen hangen. 

"Braaf meisje. Je geeft het eindelijk op." Zegt hij en geeft een kusje op mijn wang. Ik een snelle beweging til ik mijn voet op die in zijn edele delen komen. Ik hoor hard gekreun van de pijn in mijn oor. Hij laat mij los en valt op de grond. 

Als ik mij nu verstop in het bos of naar buiten ren. Misschien zie ik dan Blake of Dave wel. Ik ren zo snel als ik kan naar buiten. Onderweg in de gang knal ik een paar keer tegen de muur aan. Mijn hoofd voelt steeds lichter worden. Ik kom buiten en ren richting te weg. In de verte zie ik een bekende auto aan komen. Een vleugje blijdschap komt mijn lichaam binnen.

 Ik ben gered. Voor ik het weet verschijnen er binnen ene paar seconden vlekken voor mijn ogen en houd ik het niet meer. Mijn oogleden worden te zwaar en vallen dicht. Ik voel het wind langs mij lopen wat aangeeft dat ik val. Ik raak met een klap de grond. 

"BROOKE!" Hoor ik iemand nog in de verte. Ik probeer mijn ogen nog te openen, maar het lukt niet.  Ik voel twee armen mij oppakken en mij ergens naar toe brengen. 

"Sorry prinses, je vriend is net te laat om jou te redden. Zo snel kom je niet van mij af."