She is a spy? (Voltooid)

hoofdstuk 41

(POV Brooke)

Ik knik heftig met mijn hoofd 'ja'.  Blake staat op en houd zijn armen voor mij open. Ik spring in zijn armen van blijdschap. Ik plant mijn lippen op de zijne. Na een tijdje trekken we terug en zet Blake mij neer. Hij geeft een teken dat ik mij om moet draaien. Ik draai mij om en hij doet he kettingtje om mijn nek. Ik kijk er naar. Het is een sleuteltje met een blauw diamantje er in. Blake merkt dat ik nog een kettinkje om heb. Hij kijkt mij vragend aan.  

"Van Dave gekregen." Zeg ik. Blake kijkt niet al te blij op dit moment. Ik knijp zacht in zijn wangetje alsof hij een klein kind is.

 "Niet zo jaloers. Je weet hoe ik Dave zie en hoe hij mij ziet. Hij gaf het aan mij voor als ik weer dacht dat ik er alleen voor stond en niemand kon vertrouwen." Leg ik hem uit. Zijn gezicht klaart al weer een beetje op. Hij streelt met zijn duim over mijn wang die nog steeds pijn doet. Mijn gezicht betrekt van de pijn . Blake haalt snel zijn hand weg en kijkt mij bezorgd aan. Dan ziet hij het litteken op mijn wang. 

"Hoe komt dit?" Vraagt hij mij enkel.

"Dave kwam er achter dat ik mij sneed een zijn woede nam de overhand." Zeg ik zacht en went mijn blik af. Blake pakt mijn kin vast en dwingt mij naar hem te kijken. 

"Je sneed jezelf?" Vraagt hij vol ongeloof. Ik knik kort 'ja'. 

"Je bent gestopt?" Vraagt hij gelijk daarna. Ik knik twijfelend, maar Blake blijkt het niet te zien. Blake zucht opgelucht en hij trekt mij in een knuffel. 

"Je hebt toch niet iets ergs gedaan in de tijd dat ik weg was toch?" Vraagt hij mij bezorgd. Ik schud 'nee' met mijn hoofd. Het is beter voor hem dat hij niet al te veel weet. 

"Ik heb ook nog een verrassing voor je." Zegt hij met een grote glimlach. 

"We vertrekken morgen weer terug naar Nederland." Zegt hij vrolijk.

 "We?" Vraag ik hem verbaasd. 

"Ja de jongens zeiden dat ik met je mee moest. Hun konden het daar wel alleen. Ik moest daar alleen wel verder werken, maar dat is niet zo heel erg toch?" Vraagt hij.

 "Nee ik weet dat je het niet op die manier bedoelt. Ik ben juist blij dat je mee gaat. Ik woon op dit moment als het goed is alleen aangezien Adam daar weg is." Zeg ik. 

"We moeten wel alles nog inpakken." Ga ik verder.

 "Zullen we eerst naar het mijne. Ik weet zeker dat die gast van net je op zit te wachten." Zegt Blake. Ik knik als goedkeuring.

  Ik moet nog wel zien te zorgen dat ik weer bij Cole kom. Zo kan mijn missie beter aflopen. Ik moet zorgen dat ik als een hondje terug kom. Ik haat het om dat te doen, maar als ik zo mijn wraak kan eisen zal ik het wel moeten doen. Ik heb geen keus. 

We lopen naar het huis waar Blake woont op dit moment. Ik wacht n de woon kamer terwijl Blake alles bij elkaar pakt. 

"Hey kleintje. Je bent er nog. Ik dacht dat Blake je allang mee had gesleurd." Hoor ik Cameron lachend vragen. Ik draai mij om en zijn blik valt al snel op mijn ketting.

 "Jullie zijn weer samen zie ik." Zegt hij met een big smile en komt laats mij zitten. Hij slaat vriendschappelijk zijn arm om mij heen. Ik leun moet tegen zin schouder aan. Deze dag heeft mij echt uitgeput. Er is plots zoveel gebeurt. Te veel op èèn dag naar mijn weten. 

"Zware dag gehad?" Vraagt hij mij. 

"Ja een te zware dag." Zucht ik. 

"Wil je er over praten?" Vraagt hij mij. 

"Het is nogal ingewikkeld." Zeg ik uiteindelijk.

 "Ik ben slim genoeg. Probeer het maar. Ik weet wel zeker dat ik het wel ga snappen. Zo ingewikkeld is het leven niet en van het jouwe weet ik genoeg van." Zegt hij eigenwijs. 

"Jongens." Zucht ik. 

"Oh dat probleem. Daar had je vroeger nooit problemen mee." Zegt hij. 

"Was dat nu ook maar zo." Zucht ik.

 "Wat is er gebeurd?" Vraagt hij mij. 

"Je denkt dat je eindelijk weer iemand vertrouwd. Mensen eindelijk niet meer tegen je liegen. Je neemt eindelijk weer een vriendje en dan betrap je hem. Je komt er achter dat hij je al die tijd gebruikt heeft om mij uiteindelijk uit te schakelen. Hij loog aldoor." Zeg ik zonder enige emoties. 

"Heftig. Wow wat? Vriendje?" Vraagt hij. 

"Jep. Toen ik hier heen kwam was dat als een 'vakantie' cadeau, maar hij deed hier gewoon zijn zaakjes verder. Daar heb ik hem dus ook op betrapt. Ik had al een gevoel dat die iets achter hield en volgde hem dus. Ik had bijna zijn hoofd er af geschoten." Zeg ik met in gehouden woede. 

"Wat heeft je tegen gehouden?" Vraagt hij verder. 

"Dave. Hij had alles gevolgd via mijn oortje. Gelukkig deed hij dat" Zeg ik. 

"Hoezo gelukkig? Je voelt toch niks meer voor die gast?" Vraagt hij snel. 

"Nope nooit meer, maar ik kan hem nog wel gebruiken om bij zijn vader te komen. Dan zal ik ze allebei uit schakelen. Zijn vader heeft mijn ouder vermoord en was dat ook met mij van plan. Als ik het niet door had gehad was ik ergens in deze maand neer geknald. Hij dacht dat ik blind was van de liefde, maar ik weet wel beter. Het was niet eens liefde." leg ik hem uit.

" Ik vond het fijn dat iemand weer is om mij gaf en ik hem niet hoefde buiten te sluiten. Al mijn vrienden werden neer geknald. Elk persoon die met mij om ging of maar tegen mij had gepraat werd dood geschoten. Sinds de eerste keer dat dat is gebeurd heb ik niemand mee toe gelaten. Ik was bang dat ze door mij hun leven kwijt zouden raken. Bij Cole kon dat niet. Het was zijn zoon. Ik hoefde mij dus niet druk te maken. Als ik terug ga zal ik goed op moeten letten voor Blake. Ik wil niet dat zijn leven word aangenomen, omdat hij bij mij is." Zucht ik. 

"Dat gebeurt ook niet. Ik kan best op mijzelf redden. Ik zit tenslotte aan zijn kant. Ik werk ook aan die kant." Hoor ik plots achter mij. Ik draai mij een stukje om met mijn hoofd en zie hem staan in de deur opening. Blake kijkt naar Cameron's arm die over mijn schouder ligt. Blake kijkt vernietigend naar Cameron. 

"Sorry gast. Ik zal van je meisje af blijven." Zegt hij en houd zijn handen omhoog ter overgaven. Ik kan mijn lach niet in houden en begin te lachen. Cameron lacht ook. Blake is de enige die niet lacht. Ik loop naar hem toe en druk een kort kusje op zijn lippen. 

"Lach eens. Dan ben je veel knapper." Zeg ik met een grijns. 

"Zullen we gaan?" Vraagt hij mij om van onderwerp te veranderen. Ik knik.

 "Ik zie je ooit nog wel is." Zeg ik tegen Cameron  en knuffel hem. Blake en ik lopen hand in hand naar het huisje. Ik hoop dat Cole niet thuis is op dit moment.

"Blake wacht jij buiten?" Vraag ik hem. 

"Maar wat als hij iets probeert?" Vraagt hij.

 "Dan red ik mij wel." Stel ik hem gerust. Ik loop naar binnen en het is donker. Alle lichten zijn uit. Ik loop de woonkamer in en zoek naar de licht knop. Plots voel ik een hand op mijn mond en een arm over mijn middel heen. Ik word tegen een persoon aan gedrukt. 

"Ik wil je zo graag." Fluistert hij hees in mijn oor.