She is a spy? (Voltooid)

hoofdstuk 65

(POV Brooke)

"Dit kan niet." Mompel ik in mijzelf. 

"Brooke?" Vraagt nu een mannen stem. Ik kijk op en kijk hem diep in zijn ogen aan die ik maar al te goed ken, maar zo lang niet meer heb gezien. 

"Ik had gelijk." Mompel ik in mijzelf. 

"Wat bedoel je?" Vraagt de vrouw verward. 

"Iedereen zei dat mijn ouders dood waren, maar ik zei altijd dat ze nog leefden en hier is het bewijs. Ik wist dat jullie niet dood waren. Ik voelde het gewoon en niemand kon mij wijs maken van niet. Ik werd opgenomen en voor gek verklaard, maar ik bleef bij mijn standpunt. Iedereen zei dat ik mijzelf nutteloze hoop gaf. Ze logen tegen mij. Ze hadden niet eens bewijs dat jullie dood waren. Zonder bewijs niets geloven zeg ik altijd. Ik heb het geleerd van de beste." Zeg ik tost. De man krijgt een glimlach op zijn gezicht. 

"Ik ben zo trots op je." Zegt de vrouw, aka mijn moeder, met tranen in haar ogen. Ze komt op mij af en knuffelt mij stevig. 

"Ik had gehoopt dat jij hier nooit was gekomen. Hoe kom je hier eigenlijk. Ze konden je niet zomaar te pakken krijgen. Ik weet dat, omdat ik je heb zien vechten en ik weet dat je niet gestopt bent. Je blijft vechten tot je je doel hebt." Zegt de man, aka mijn vader, met een trotse glimlach. 

"Nou ik was bij Cole en-" verder kan ik mijn zin niet meer afmaken. 

"Wat!" Roept mijn moeder gefrustreerd. 

"Weet je wel wie Cole is?" Vraagt mijn vader daarna kalm. Ik knik. 

"De zoon van de drugdealer die jullie zogenaamd heeft vermoord, maar jullie zijn hier nog. Ik heb hem zelfs vaak gezien, maar verder met mijn verhaal." Ik kijk mijn ouders vragend aan zodat ik verder kan gaan. Ze knikken allebei als toestemming en ik begin te praten. 

"Nou ik had een klus gedaan voor zijn vader om zo zijn vertrouwen te winnen. Cole weet er van af. Hij helpt mij. Hij haat zijn vader net zo erg als da ik zijn vader haat. Hij word gedwongen om mee te doen met zijn klussen. Op die avond kwam zijn vader langs voor het geld wat wij hadden opgebracht door de lading. Toen hij weg ging knipoogde hij naar mij en zei dat ik hem snel weer zal zien. Heel snel. Ik vond het verdacht en vroeg aan Cole wat dat was. Hij zei dat hij dat bij ieder meisje deed die bij hem moest blijven. Zijn vader liet de meisjes die met de drugs handel bezig waren bij hem achter zodat Cole het hen moest leren. Het enige verschil dat mishadden was dat ik niet in de logeer kamer sliep en zijn vriendin ben." Zeg ik. Ik stop even met praten door de verbaasde blikken van mijn ouders. 

"Jee deed een klus voor hem?" Vraagt mijn moeder verward. Ik knik. 

"Ja ik moest een lading met drugs verkopen. Ik heb er 2 zakjes in gelaten en de rest heb ik vervangen voor poedersuiker. de bende wou mij erbij hebben en zo meer geld betalen Ik ging dus mee met de bende die het kocht. Ik werd in de kofferbak gedumpt. Ik probeerde Dave te bereiken via het oortje, maar er was een stoorzender dus het lukte niet. Blake heeft het systeem gehackt en Dave heeft snel contact genomen. Ik voerde zijn plan uit. Ik vertrouw hem blindelings. Ik deed de kofferbak open en klom op het dak. Dave en Blake zaten in een auto met een open dak. Ik heb expres de krat naar voren geschoven zodat mensen dat zagen. Ze zouden de politie bellen doordat ik op het dak klom en in een andere auto sprong. Dave reed weg en de bende werd aangehouden en achter tralies gegooid vanwege de drugs. Dat was de laatste dag dat ik hun heb kunnen zien. Ik heb alleen van Jeon nog geen afscheid kunnen nemen." Mijn ouders kijken geschrokken op. 

"Jeon?" vragen ze verward alsof ze niet weten wie hij is. 

"Ja mijn broer die ik nooit heb mogen kennen. Maak je geen druk hij heeft alles uitgelegd en ik snap het." Zeg ik om hun gerust te stellen.  

"Maar die avond dat ik bij Cole was werd ik wakker in de avond. Ik hoorde wat beneden en ging kijken. Hij had mij het verhaal verteld dat de meisjes die bij hem waren na precies 1 week plots weg waren. Ik vond het dus al verdacht en maakte misdruk. Ik was er namelijk een week. Ik had zo'n gevoel dat bij mij precies hetzelfde zou gebeuren. Ik maakte voor de zekerheid een briefje en heb die bij Cole neer gelegd. Hij zei namelijk dat er altijd een briefje op het bed lag met een tekst dat ze het niet meer aankonden en zijn gevlucht. Ik wist dat het niet zo was. Het was te toevallig. Zo als ik al verwacht had waren er dus mensen. Ik heb Cole wakker gemaakt en als opdracht gegeven op mij te gaan liggen. Het moest wel. Als ze mij niet konden vinden konden ze mij ook niet mee nemen. Oké ik had iemand met een dienblad op zijn hoofd geslagen, maar ik kon al gevlucht zijn. Maar Cole verliest snel zijn controle. Hij is er mee bezig, maar als hij het verliest moet ik weg anders kan hij zich nog niet onder controle kijken. Rustig hij waarschuwt mij wanneer hij het niet kan. Hij waarschuwde mij ook nog voor hij over mij heen ging liggen, maar ik was te eigenwijs. Ik moest mij verstoppen en dit was het beste. Als ze mij mee wilden moesten ze eerst Cole en mij verslaan en Cole wordt gek als mij iets overkomt. Hij werd al helemaal gek toen ik een snee in mijn arm heb gemaakt en toen ik bijna zelfmoord ad gepleegd. Hij heeft er voor gezorgd dat ik hier nog sta. Maar zoals je al verwacht in het verhaal hebben hun  Cole en mij verslagen. Ze hebben eerst Cole bewusteloos gekregen en daarna mij. En namen mij mee en nu zit ik hier." Eindig ik mijn verhaal. Ze kijken mij met open mond aan. 

"Ach schat toch." Mompelt mijn moeder en trekt mij in een stevige knuffel. 

Na nog een tijd gepraat te hebben bedenk ik mij plots iets. Liam. Ik was zijn verantwoordelijkheid. Hij gaat dood als ik weg ben. Dit kan ik niet laten gebeuren. 

"Schat wat is er?" Vraagt mijn vader bezorgd. 

"Liam. Ik moet hem helpen. Hij word neer geschoten als ik weg was. Ik was zijn verantwoordelijkheid." Zeg ik snel. 

"Liam? De jongen die ons altijd meer eten gaf als de rest?" Vraagt mijn moeder. Ik knik 'ja' als antwoord. Ik spring omhoog en pak het randje weer vast. Ik kijk nog even naar mijn ouders en glimlach klein. 

"Ik help wel even." Zegt mijn moeder. Ik schud mijn hoofd.

"Nee hoeft niet mam. Ik kan het zelf. Sind ik hier ben trek ik mijzelf wel meer dan honderd keer op." Zeg ik grinnikend. Ik trek mij zonder moeite omhoog. Ik kijk nog even naar beneden en doe dan het luikje dicht. Ik ga naar 'mijn kamer' waar ik opgesloten zit en kijk of er mensen zijn. Ik merk niemand op dus spring naar beneden. Als ik de kamer rond kijk merk ik dat de deur open staat. Ik hoor dat er een schot word gevuurd en een hard geschreeuw.

 Nee! Dat is Liam! 

∞∞∞∞∞∞∞∞

hey mensen,

Jullie wisten al at het boek bijna af is. Nou ik heb slecht nieuws Het zijn hierna nog maar 2 hoofdstukken en een dankwoord. Dan is die afgelopen. Ik heb een mooi einde bedacht en vond dat het nu wel klaar was. 

natuurlijk schrijf ik verder met andere boeken, maar dat vind je in het dankwoord. 

-xxx- Zoeloe_shadow