She is a spy? (Voltooid)

epiloog

(POV Brooke)

Het is inmiddels een paar dagen na de dood van Cole zijn vader. Ik heb mijzelf opgesloten in mijn kamer. Ik heb mijn ouders niet meer gezien, mijn vrienden niet, niemand. Niet omdat ze bij mij weg zijn gegaan, maar ik ben bij hun weggegaan. Niemand kwam deze kamer in. Ik heb al ongeveer 5 dagen geen eten of drinken gehad. Ik wou het gewoon niet. Ik denk elke keer weer na over wat hij tegen mij zei: 

'Mijn plan is gefaald. Ik heb je niet kunnen breken. Het maakte je alleen maar sterker. Mijn dochter is omgekomen bij een ontvoering van haar. Mensen wouden haar hebben voor hun plezier en om mij te chanteren. Ik vond dat mijn broer ook geen dochter zou verdienen, dus wou ik ik je breken tot dat jij niet meer wou leven. Als ik geen dochter mocht, mocht mijn broer het ook niet hebben.'

Het blijft maar in mijn hoofd zitten.  Als hij echt mijn oom is betekend het dat ik met mijn neef heb. Dat ik zoen met mijn neef en dat ik 'het' heb gedaan met mijn neef. Dat kan toch niet? Ze zeggen toch dat nichten en neven op elkaar lijken? Nou ik lijk totaal niet op Cole en hij niet op mij.

 Er is maar èèn iemand die het nu nog zou weten. Alleen mijn vader zou er het antwoord voor hebben. Ik hoop met heel mijn hart dat het niet zo is. Dat hij loog en hij mij zo probeerde te verwarren. Hij weet dat ik geen familie lid zou neer knallen. En als hij het wel was dan had hij het niet verdiend om mijn oom te zijn. Familie wil je niet kapot maken. Familie wil je niet neerknallen.

 Ik sta twijfelend op en doe de deur open. Voorzichtig loop ik de trap af naar beneden. Ik probeer zo stil mogelijk te zijn zodat niemand mij zal horen. Eigenlijk wil ik het huis uit rennen en voor altijd verdwijnen. Als ik onderaan de trap sta richt ik mijn blik op de grond. Ik loop als een zombie richting de deur. Ik leg mijn hand op de deur klinkt, maar hij gaat zelf al open. Binnen een seconden word ik tegen iemand aangedrukt in een stevige knuffel. Aan zijn geur te merken is het Cole. Ik knuffel hem stevig terug. Hij trekt na een tijdje terug en kijkt mij aan met glinstering in zijn oog van vreugde en blijdschap. Ik heb hem nog nooit zo blij gezien om mij te zien. 

Zonder iets te zeggen loop ik langs hem heen de woonkamer in waar mijn vader zit. 

"Waar is mam?" Vraag ik hem. Hij kijkt verbaasd op door mijn stem. Hij lijkt eest verrast door het feit dat ik voor hem sta. Vermagerd en waarschijnlijk als een zombie. Het verbaasde me dat Cole überhaupt bij mij in de buurt wou komen. 

"Is het waar?" Kom ik gelijk met de deur in huis. Cole is inmiddels achter mij gaan staan en legt zijn kin op mijn schouder. Normaal zou dit heel erg afleidend zijn, maar op dit moment heb ik alleen maar oog voor mijn vader. Ik ben benieuwd naar zijn antwoord. Ik MOET het weten. Hij kijkt mij niet begrijpend aan. 

"Is het waar wat hij mij gezegd had? Broer? Oom?" Vraag ik hem om het duidelijker te maken oor hem. Nu pas lijkt hij door te hebben waar ik de hele tijd al op doel. 

"Bleef je daardoor de hele tijd boven? Sloot je je daarom op? Door wat hij zei tegen je?" Vraagt hij ratelend. 

"Beantwoord mijn vraag niet met een vraag. Ik weet wat je probeert. Ik ken je trucjes." Wijs ik hem erop. Hij kan niet zomaar van onderwerp gaan veranderen. 

"Goed ik speel al open kaart." Zegt hij zuchtend. Een triomfantelijke glimlach siert mijn lippen. Zie je wel ik win altijd. 

"Ga je nog antwoord geven op mijn vraag die ik je gevraagd heb?" Zeg ik een tikkeltje ongeduldig. Mijn vader zucht en went zijn blik af. 

"Het is half de waarheid." Zegt hij zuchtend. Ik kijk hem niet begrijpend aan waar hij op doelt. Hoezo half waar? Het kan niet half waar zijn. Je hebt ook geen halve computer, je hebt ook niet een half dier. Het is waar of niet.