She is a spy? (Voltooid)

hoofdstuk 29

(POV Brooke)

We zijn thuis aan gekomen en ik heb nu de jurk van Daaraan. Hij is echt mooi. Ik check nog even alles en loop dan de trap af naar beneden. Daan zit al op de bank. Klaar om te vertrekken. Als hij opmerkt dat ik er ben kijkt hij op. Hij loopt naar mij toe en doet zijn arm om mijn middel. Hij drukt mij tegen zich aan. Hij plaats een klein kusje op mijn lippen. Ik kijk hem verrast aan. 

"Ik genoot wel van de vorige keer op het feest. Toen ik je zoende." Fluister hij hees in mijn oor. 

"Eh zullen we gaan?" Vraag ik om van onderwerp te veranderen. Hij knikt en pakt mijn hand vast. Wat heeft hij opeens? Hij doet plots zo over beschermd en lief. Wat is er gebeurd wat ik niet mee heb gekregen? Hij doet plots zo klef en bezitterig. Dit is niet de Daan die ik ken.

Ik stap de auto in en Daan start de auto. Na een tijdje rijden komen we aan bij een huis. Cole geeft elke keer ergens anders een feest. Hij staat wel op een naam van een ander persoon zodat hij niet opvalt. Dat is best wel slim eigenlijk, maar Daan en ik hebben zijn trucjes wel het door. Zo slim is hij ook weer niet. Het feest is al hevig aan de gang. Hier ruik je iets minder de geur van alcohol gelukkig.

Als we voor de deur staan drukken we op de bel. Daan pakt plots mijn heupen vast en drukt zich dicht tegen zich aan alsof ik weg zou lopen of zo. Alsof ik zijn bezit ben. Een jongen doet open. Hij blijkt alleen Daan te kennen. 

"Hey Daan. Je hebt een chick mee genomen zo te zien. Ze ziet er niet verkeerd uit. Helemaal niet zelfs." Grijnst hij. "Sorry gast ze is al van mij. Zoek zelf maar een meisje." Zegt Daan koel met lichte dreiging in zin stem.

 Hij duwt mij naar voren zodat ik loop. Hij houd mij nog steeds stevig vast om mijn heupen zodat hij mij niet verliest. Ik ga naar de bar en vraag om wat water te halen. Ik mag nu geen alcohol gaan drinken. Dan heb ik de kans dat ik dronken word en dan kan ik niet meer helder genoeg denken. 

Plots schiet mij iets te binnen. Ik moet nog achter Cole aan. Er zit hem iets dwars en ik moet het weten. Ik zal het te weten krijgen hoe moeilijk dat ook is of wat ik er ook voor moet doen. Ik neem nog een drankje mee voor Daan die nu op een bankje zit.  

Ik neem naast hem plaats en hij trekt mij beschermend op zijn schoot. Ik vind het nog steeds raar dat hij plots zo doet. wat is er gebeurd waardoor hij plots zo doet? Ik zal het hem wel vragen als we thuis zijn.  Daan begraaft zijn hoofd in mijn nek. Waarom doet hij plots zo? 

Ik begin hoofdpijn te krijgen van al dit gedenkt en deze warmte om mij heen. "Ik ga even naar buiten." Meld ik hem mee. Ik sta op en laat Daan verbaasd achter. 

"Je chickie is nu al klaar met je." Hoor ik iemand lachend zeggen uit het groepje waar ik net bij zat. 

Ik sta buiten genietend van de vrije lucht. Dit is zoveel beter dan binnen. Ik ga de laatste tijd wel vaak naar feestje merk ik zo op. Normaal ging ik nooit heen, maar nu moet ik wel. Het is een soort van verplicht. Als ik de missie af wil maken moet ik dit wel doen. 

Ik word uit mijn gedachten gehaald door ene plotse stem achter mij. "Brooke, kan ik even met je praten?" Ik draai mij verbaasd om. Ik zie Cole er staan. Hij lijkt nu totaal niet zeker van zijn zaak. "Waar wil je praten?" Vraag ik.

 "Boven." Zegt hij en pakt mijn middel vast en leid mij door de menigte heen. We lopen de trap op en ik voel een blik op mij branden. Ik kijk de richting op en zie Daan woest kijken. Ik geef hem een geruststellende blik. 

"Volgens mij is er iemand hier jaloers." Fluister Daan in mijn oor. "Hoe bedoel je?" Vraag ik hem. "Daan. Ik zag hem wel kijken." Legt hij uit. Ik haal mijn schouders op als teken dat het mij niet echt zo veel boeit.

 "Is het niet je vriendje?" Vraagt Cole als we boven zijn. "Nee hoe kom je daar bij?" Vraag ik hem verbaasd. Hij gaat voor mij staan en sluit mij op tussen zijn armen. 

"Hij is plots zo beschermend naar jou toe. Hij kijkt iedereen woest aan die jou aan het checken is of als een jongen met je praat. Het is wel duidelijk dat hij je beschermd. Dan denk ik al snel dat hij je vriendje is." Legt hij uit.

"Nee hij is mijn vriendje niet." Zeg ik hem. "Maar over vanmiddag. Er zat je iets dwars. Ik zag het aan je en ik zie het nu nog steeds. Het is nu alleen maar erger. Wat is er toch aan de hand met jou. Eerst kon niks je raken en nu lijkt het er op alsof alles je kan raken op dit moment." Zeg ik hem. Hij schud zijn hoofd als teken dat hij er niet over wilt praten. Hij drukt mij dichter tegen zich aan en plant zijn lippen op de mijne. Ik duw hem snel weg en kijk hem verrast aan met lichte woede.

"Je zei dat je met me wilde praten, niet dit." Zeg ik met redelijke woede in mijn stem. Ik zie dat hij in twee strijd is. 

"Brooke heb je een vriendje?" Vraagt Cole plots heel serieus. 

"Nee. Wie zou dat moeten zijn dan?" Vraag ik. "Dave of Jace?" Vraagt hij twijfelend. "Nee hun zijn meer als familie voor mij."  Zeg ik. Cole lijkt opgelucht door mijn antwoord. 

"Waarom deze vraag opeens. Er is echt iets met je. Vertel het gewoon. Je kunt mij vertrouwen." Vraag ik door, maar Cole plant zijn lippen weer op de mijne. Hi duwt mij voorzichtig naar achter tegen de muur aan. Ik trek mij terug en kijk hem aan met grote ogen. 

"Cole waarom doe je toch zo! Wat heeft iedereen plots!" Roep ik naar hem. Hij schrikt duidelijk van mijn uitbarsting en kijkt mij aan. "Vertel mij nu verdomme wat er aan de hand is! Je bent jezelf niet. Je bent onzeker en bang. Ik zie het aan je. Je probeert het te verbergen, maar het lukt net tegen over mij. Je vraagt mij idiote vragen en wilt alles weten. Wat maakt jou zo!" Roep ik naar hem vol frustratie. 

"Jij! Jij maakt mij zo! Ik ben verdomme verliefd op je en ik weet niet wat ik moet doen!" Schreeuwt hij uit woede. 

Je ziet aan hem dat hij het echt niet weet. Voor dat ik het weet tilt hij mij op en legt mij op het bed neer. Hij komt boven mij hangen en voor dat zijn lippen de mijne raken fluister hij nog wat. 

"Ik ben verliefd op je geworden."