She is a spy? (Voltooid)

Hoofdstuk 21

(POV Brooke)

Ik word waker en merk dat ik op een regelmatige maat beweeg, maar ik loop niet. Dat betekend dus dat iemand mij draagt. Ik open langzaam mijn ogen. Ik kijk op en zie dat Jace mij draagt. Hij loopt naar mijn kamer toe en legt mij op bed neer. Nu pas merkt hij dat ik wakker was. "Hoelang ben je al wakker?" Vraagt hij mij. "Toen je de trap op liep." Antwoord ik hem. Hij knikt en gaat op het randje van mijn bed zitten. Iets zegt mij dat ik een hele ondervraging krijg op dit moment. En mijn gevoel klopte ook. 

"Wie was die gast?" Vraagt hij als eerst. Ik heb mijzelf voor genomen om het maar gewoon te zeggen, behalve dat hij ook een spion is. Als Daan dat zelf wilt vertellen, verteld hij het maar.  "Daan." Antwoord ik hem. 

"Wat deed hij bij jou?" Vraagt hij als tweede. "Ik botste tegen hem aan toen ik naar buiten ging en kwamen aan de praat. Daarvoor kwam ik hem ook nog tegen bij het winkel centrum." Antwoord ik hem weer. 

"Wat wilt hij van je?" Vraagt hij verder. "Hoe moet ik dat weten? Ik kan veel, maar geen gedachten lezen." 

"Wat deed je met Cole?" Vraagt hij verder en went zijn blik af alsof hij het antwoord zelf geraden heeft. "Ik probeerde hem te laten praten." Leg ik hem uit. 

"Hoe heb je hem laten praten?" Vraagt hij door. Ik zucht even. "Hij kuste mij. Ik moest hem bevriend houden en hem niet woest maken. Toen hij mij op bed had neer gelegd en verder wou gaan heb ik hem gestopt. Hij stopte gelijk en vertelde dat als ik niet wil dat hij aan mij komt snel naar buiten moest gaan voor hij zijn controle wel verliest. Ik ben snel de kamer uit gegaan." Vertel ik hem het verhaal. Hij knikt even, maar stel dan toch nog een vraag. 

"Wat deed hij toen hij je op bed had gelegd?" Vraagt hij met lichte woede in zijn stem. "Hij ging via mijn been omhoog met zijn hand." Vertel ik eerlijk. Je ziet woede in zijn ogen. "Toen hij mijn pistool voelde stopte hij wel, maar daarna ging hij weer verder. Daarna zei ik dat ik het niet wilde en hij stopte." Ga ik snel verder voor hij heel boos wordt. Hij kalmeert al weer een beetje. 

"Klaar met je ondervraging?" Vraag ik hem met een slaperige stem. Hij knikt en loopt naar zijn kamer toe.  Ik sluit mijn ogen en val in slaap. 

 Ik zie de moordenaar van mijn ouders voor mijn ogen. Hij schoot alle mensen om mij heen waar ik ook maar in de buurt kwam neer zonder enige emotie. Ik raak iedereen kwijt. Door mij gaan ze dood. Plots van ik in een diep gat en zie alleen hem nog voor mij. Hij kijkt mij aan met een grijns die niets goed voorspeld. Ik wil snel mijn pistool pakken, maar ik voel niks. Ik probeer andere wapens te pakken, maar ik vind nergens wat. Ik kijk weer op naar hem en zie 3 gestalten naast hem. Als ik beter kijk zie ik dat het Dave, Jace en Daan zijn.

"Wie wil je als eerste dood, prinses?" Vraagt hij met een grote grijns. "Niemand!" Schreeuw ik. "Dat is helaas geen keuze voor jou. Ze gaan hoe dan ook toch een keer allemaal dood. Ik vervroeg het alleen een beetje." Zegt hij duivels. "Klootzak!" Schreeuw ik naar hem. Hij schiet zonder pardon Daan neer. Het lichaam valt levenloos op de grond. 

"Stop!" Roep ik. Nu is Jace aan de buurt. Ook hij wordt neer geschoten. "STOP!" Schreeuw ik als hij achter Dave staan. Dave gunt mij nog een klein glimlachje. "Alsjeblieft! Schiet hem NIET neer! Ik smeek je!" Smeek ik. Hij doet alsof hij mij niet hoort en schiet Dave neer.  

"NEE!" Schreeuw ik hard. De pistool is nu op mij gericht. Ik kijk in het oog van het pistool. Dat is het laatste wat je ziet als je door ene pistool dood word geschoten. Er klinkt een knal en alles word zwart.

  Ik schrik wakker en ga snel overeind zitten. Ik kijk vluchtig om mij heen. De deur wordt open gegooid en een bezorgde Jace staat in de deur opening. "Wat was er." Zegt hij bezorgd en loopt naar mij toe. "Waarom huil je?" Vraagt hij mij. Huil ik? Mijn hand verplaatst zich naar mijn wang die inderdaad vochtig is. "Nachtmerrie." Zucht ik. "Ga maar weer proberen te slapen." Zegt hij en duwt mij zachtjes terug. Jace wilt weg lopen, maar ik houd hem tegen.

 "Jace wacht." Zeg ik zacht, bijna onhoorbaar. Hij draait zich vragend om. "Wil je bij mij blijven?" Vraag ik hem en went mijn blik af. Als ik de deur dicht hoor gaan voel ik een teleurstelling. Plots word de deken omhoog gedaan en komt er iemand achter mij liggen. Jace trekt mij naar zich toen en mijn rug komt tegen zijn sixpack aan. Ik sluit mijn ogen  en zo val ik in slaap. 

*Volgende dag*

Slaperig word ik wakker. Ik wil opstaan, maar een zware arm houd mij tegen. Ik kijk vlug achter mij en tref Jace aan. Snel komen er herinneringen van gisteren. Ik heb hem gevraagd om er bij te liggen. Dan kan ik hem nu niet plots van het bed af duwen en gaan schreeuwen. 

Ik til zijn hand op en ga er onder weg. Ik klim uit bed en loop naar de keuken. Ik pak wat afbak broodjes en stop ze op de juiste temperatuur in de oven. Ik mag ook wel een keer het eten maken. Ik en Jace zijn het eerste 5 uur vrij. Dat betekend dus dat we pas om 2 uur op school hoeven te zijn.  We hoeven maar voor 2 uur naar school toe. Geef ons dan beter vrij. Ik kijk nog even op het rooster. Oh ze zijn ook zo aardig om ons vandaag vrij te geven. Het lijkt wel alsof ze mijn gedachten kunnen lezen. Ik grinnik bij die gedachten. 

Ik hoor de piep van de over wat aangeeft dat hij klaar is. Ik haal ze uit de oven en laat ze even afkoelen. Daarna stop ik ze in een broodmandje en zet z op de eet tafel neer plus at beleg wat je er op kan doen. Ik hoor dat iemand van de trap af komt lopen wat Jace wel moet zijn. "We zijn vandaag vrij." Zeg ik als hij de keuken in komt en plaats neemt tegen over mij. Hij knikt en pakt een broodje. 

"Ze zijn nog lekker warm." Mompelt hij. Na een broodje ga ik van tafel. "Moet je niet meer eten? Je hebt amper iets op." Vraagt hij verbaasd "Nee ik hoef niet meer." Zeg ik en loop naar de woonkamer. Ik ben niet blij met mijn lichaam, dat geef ik toe. Ik eet ook steeds minder, omdat ik niet te veel aan wil komen. Ik loop door naar mijn kamer en ga op het bed zitten.  Plots overdonderd een schuld gevoel mij. 

 Het is allemaal mij schuld! Ik had hn niet moeten laten bemoeien met mijn leven! Ze zijn door mij dood! Ik verdien het niet eens om te leven. Ik verdien de pijn. Ik pak snel een mesje en ga over mijn arm langs. De tranen lopen over mijn wangen en vallen op het bed, samen met het bloed wat er uit mijn arm komt. Ik kan niet stoppen ook al voel ik zo veel pijn. Ik verdien deze pijn! Iedereen gaat dood door mij! 

"Brooke? wat ben je aan het doen?" Vraagt Jace die voor mijn deur staat. Ik verstop snel het mesje onder mijn kussen en doe snel mijn mouw weer over mijn arm om het te verbergen. De deur gaat open en Jace kijkt mij bezorgd aan. 

"Waarom huil je Brooke? Je eet niet,  je huilt, wat is er aan de hand?" Vraagt hij bezorgt terwijl hij naar mij toe komt. Ik haal mijn schouders op. "Ik had gewoon geen honger en ik moest het gewoon even kwijt. Het zat altijd opgepropt, omdat ik op dat moment niet wou huilen." Lieg ik. Jace knikt wat twijfelend. Hij trekt mij in een knuffel.

 "Ga nog maar even slapen. Je ziet er moe uit." Zegt Jace en duwt mij voorzichtig op het bed. Ik ga op mijn zij liggen en sluit mijn ogen.