She is a spy? (Voltooid)

hoofdstuk 28

(POV Brooke)

Ik negeer hem. Als ik niet zou reageren zou hij mij niet herkennen. Het stomme is nu dat ik net mijn lenzen uit heb gedaan. Gewoon door lopen Brooke. Doe gewoon alsof hij er niet is en ga naar je baan. 

Ik wil net weg lopen als er een arm om mijn middel heen word geslagen en ik tegen een lichaam aan word gedrukt. Een bekent gevoel bekruipt me. Heb je dat ook wel is dat er ooit iets precies hetzelfde ging en dat je nu het zelfde gevoel er bij hebt? Nou dat heb ik nu dus op dit moment. 

"Ik riep je. Dan hoor je me niet te negeren en weg te lopen." Fluister Cole in mijn oor. "Laat me los." Zeg ik vastberaden. Een heldere lach vult mijn oren.  "Nee prinses ik laat je niet los. Ik wist dat je gevaarlijk was, maar je zit ook nog op schiet les. Ik moet oppassen voor jou of niet soms?" Vraagt hij grinnikend. 

"Wie weet? Zo lang je mij er niet toe dwingt om te schieten, zal ik niet schieten." Zeg ik kalm. "Maar het prinsesje was toch vermist? Zo moeilijk was het niet om je te vinden. Of je valt gewoon te veel op voor mij." Grinnikt hij. Ik draai mij om in zijn armen die hij nog steeds om mij heen heeft.

 Hij drukt mij dichter tegen hem aan en kijkt mij serieus aan. Ik kijk hem diep in de ogen aan. Ik zie twijfel in zijn ogen. In al die zekerheid zit een klein stipje onzekerheid en angst? Zie ik dat nou goed? Ik knipper even met mijn ogen en het is al weer verdwenen, maar de onzekerheid is er nog steeds.

"Brooke waarom staar je me zo aan?" Vraagt Cole met zo veel mogelijk zekerheid, maar je hoort dat het niet helemaal lukt.

  Hij verberg iets en dat maakt hem kapot van binnen. Ik moet het weten. Ik moet weten wat hem onzeker maakt. Dat zie ik altijd in zijn ogen als ik er ben. Ik kan het natuulijk niet zien als ik er  niet ben. Lekker logisch Brooke. 

Ik draai mij weer om en die Daan al alles klaar leggen. "Daan!" Roep ik naar hem. Hij kijkt op en kijk mij dan vragend aan. Hij twijfel of hij in moet grijpen. Hij weet hoe ik het heb met jongens etc en vooral met Cole. "Ik ben zo terug!" Roep ik naar hem en geef een knipoog. 

Hij begrijpt wel wat ik bedoel. Hij weet dat ik een goed moment kies om alles uit hem te halen en dat is op dit moment. Ik heb hem nog nooit zo onzeker gezien. Ik draai mij weer om naar Cole die een grijns op zijn gezicht heeft geplakt, maar geen echte. Dit is een geforceerde grijns. Er zit hem echt iets dwars. 

"Cole wat is er met je? En doe niet alsof ik het niet zie. Al je zekerheid die je normaal in je ogen hebt is nu verdwenen en heeft plaats gemaakt voor onzekerheid. Vertel me wat er aan de hand is." Zeg ik en kijk hem diep in de ogen aan. Kijkend of ik nog een emotie kan zien. Zijn grijns is weg en hij kijkt me nu serieus aan.

 "Hoe bedoel je?" Vraagt hij alsof hij het niet weet, maar aan zijn stem te horen weet hij het donders goed. "Je weet wat ik bedoel. Ontken het niet." Zeg ik met een dwingende ondertoon. Hij kijkt mij verward aan, omdat ik nog nooit zo tegen hem heb gepraat. Ik was nooit de gene die de macht had. Die het sterkst was. 

"Waarom zoeken Jace en Dave naar je?" Vraagt hij om van onderwerp te veranderen. Ik snap dat hij hier omheen wilt, maar ik krijg het hoe dan ook uit hem. Ik speel wel gewoon mee met zijn spel. Als hij straks daardoor meer los laat zal ik het wel moeten doen. 

"Omdat ze om mij geven." Geef ik als antwoord. Ik zie een vleugje jaloezie in zijn ogen. "Waarom zeggen ze dat je vermist bent, want je staat nu gewoon voor me." Gaat hij verder. Ik haal mijn schouders op als teken dat ik het niet weet. "Ik heb geen idee. Ik ben nooit vermist geraakt. Ik ben vrijwillig weg gegaan, maar dat willen hun niet." Geef ik toe. 

"Waarom ben je weg gegaan?" Vraagt hij verder. "Jij verteld mij niks, ik vertel jou niks. Zeg niet tegen Jace, dave of wie dan ook die mij zoekt dat je mij gezien hebt of waar ik ben. Ik weet je te vinden." Zeg ik plots heel kalm en serieus. Ik ontsnap uit zijn greep en loop Daan's richting op. Hij merkt mij op en kijkt mij vragend aan. Ik schud 'nee' met mijn hoofd als teken dat het mij niet gelukt is. 

Als ik bij Daan aan ben gekomen overhandigt hij mijn pistool en ik schiet al mijn woede er uit. Ik doe alsof het de man is die mijn ouders hebben vermoord. De schiet schijf beweegt op snel tempo heen en weer. Ik raak ze allemaal. Overal zit een gat bij zijn hart. Als het een echt persoon was, was die opslag dood door die schot. Ik draai mij om en Daan staat er met open mond naar mij te kijken.

"Wat?" Vraag ik hem bot. Hij schud zijn hoofd dat hij er geen woorden voor heeft. Ik haal mijn schouders verveeld op. Daan schiet ook, maar hij mist ze allemaal. Ik kijk naar de balie waar Alex staat. Hij knikt naar mij. Ik  knik terug. Ik weet wat hij bedoelt. Hij weet dat Daan in mijn team zit, dus ik moet zorgen dat hij het schieten onder de knie heeft.

Ik ga tussen de armen van Daan staan. Hij kijkt mij verward aan. Ik schenk hem een geruststellende glimlachje. Ik voel dat iemand mij aan staart ik draai mijn hoofd om en zie Cole daar staan. Ik draai mij weer om en pakt de handen van Daan vast. Ik klem zijn handen goed om de pistool heen.

"Focus je op het hart van de persoon. Alle bewegingen die hij of zij doet maakt niet uit. Dat lijd alleen maar af. Focus je alleen op je doel. Het hart." Zeg ik tegen hem. Als ik mij om draai merk ik dat hij op mij let. "Laat je niet afleiden." Zeg ik nog is. Hij merkt dat ik zijn blik heb gezien en went snel af. Zijn wangen kleuren licht roze. Schattig. 

"Je moet een snelle reflex hebben. Bedenk je een persoon die je zo hard dood wilt hebben. Doe alsof hij of zij het is." Zeg ik hem om te helpen. "Wie heb jij in je hoofd dan, want die is dan nu echt de klos." Vraagt hij. 

"De persoon die mijn ouder en vrienden heeft vermoord om mij kapot te maken, maar het maakte mij alleen maar sterker." Zeg ik en focus mij weer op zijn houding.

 Ik hoor Daan even slikken door mijn woorden. Ik voel zijn blik weer op mij branden. "Let op je doelwit. Laat niks je afleiden. Ook mij niet." Zeg ik zonder hem een te kijken. Hij drukt mij dichter tegen zich aan en volgt het doelwit. Er gaat een rilling door mij heen die ik niet kan beschrijven, maar ik negeer het. Hij schiet en hij raakt de persoon, maar niet in het hart. 

"Je hebt geen goed persoon voor je ogen. Kies iemand anders. Denk aan iets wat hij heeft gedaan wat zo erg voor je is en hem daarom dood wilt hebben." Zeg ik en zet hem weer in de goede positie. Hij volgt hem weer. Hij schiet en nu raakt hij wel het hart. 

"Aan wie dacht je?" Vraag ik hem. "Dave die jou geslagen heeft." Mompel hij. Ik zie zijn ogen vol woede staan. 

"Houd die woede vast en schiet nogmaals, maar dit keer zonder mij." Zeg ik en stap tussen zijn armen weg. Hij schiet nogmaals en dit keer is het door zijn hoofd. Hij legt de pistool weg en draait zich om. Ik klap enthousiast en spring letterlijk in zijn armen. Hij is even verbaasd, maar houd mij dan stevig vast. 

"Bedankt." Mompelt hij in mijn nek.