She is a spy? (Voltooid)

hoofdstuk 20

(POV Brooke)

Ik loop snel de trap af en beneden aan de trap kijk ik vlug om mij heen opzoek naar Jace. Boven aan de trap zie ik Cole al komen. Hij kijkt mij met een grijns aan. Ik draai mij snel om en loop naar buiten. Als ik bijna buiten ben knal ik tegen iemand aan. "Sorry." mompel ik. Mijn pols word vast gegrepen en ik kijk geschrokken om. 

"Hey Brooke." Hoor ik een bekende stem zeggen. Als ik goed kijk zie ik dat het Daan is. "Ga je mee naar buiten?" Vraag ik hem als ik zie at hij wilt praten. Hij knikt en houd mijn hand nog steeds vast. "Kun je niet tegen de lucht van alcohol?" Vraagt hij grinnikend. 

"Hoe weet je dat?" Vraag ik hem. "Is aan je gezicht te zien." Grinnikt hij. Ik knik en ga op een bankje zitten. Daan komt naast mij zitten. "Wat doe je hier eigenlijk?" Vraagt Daan. "Je lijkt mij niet zo'n feest type." Gaat hij verder. "Jij ook niet." Kaats ik terug. Ik heb altijd geleerd om zo te reageren. Voor iemand die geen spion is zal het opvatten als een sacherijnige opmerking. 

"Klopt ik ben bijna nooit op feestje, maar deze keer moest ik wel." Legt hij uit.  "Ik wou ook niet, maar wat wil je dan ook met een huisgenoot die je mee sleur." Lieg ik. Hij mag niet weten dat ik hier voor een missie ben. "Heeft je vriendin je mee gesleurd?" Vraagt hij grinnikend. "Nee." beken ik. "Heb jij haar mee gesleurd?" Vraagt hij daarna. "Nee ook niet." Zeg ik. "Brooke!" Hoor ik Jace schreeuwen.  "Als ik het heb over mijn huisgenoot komt die altijd plots tevoorschijn." zeg ik  grinnikend en Jace komt op mij af. 

"Daar ben je. Ik zocht naar je." zegt Jace bezorgd alsof ik al twee dagen weg ben geweest. "Ah dat bedoelde je met nee. Het is geen meisje." Zegt Daan meer in zichzelf dan tegen eimand anders.  Ik knik als antwoord. 

"Wie is dat?" Vraagt Jace aan mij. "Ik ben Daan." Stelt Daan zich voor. "Wat doet hij hier?" Vraagt Jace weer aan mij. "Ik denk dat het logisch is als hij hier ook voor het feest is he." Zeg ik met nadruk op 'ook'. Jace begrijpt de hint. "Om 11 uur bij de deur?" Vraagt hij aan mij. Ik knik 'ja' als antwoord. Hij loopt weer weg naar binnen. Hoe houd hij het daar ooit vol met die lucht?

"Vriendje?" Vraagt Daan plots. "Nee gewoon een huisgenoot." Zeg ik kalm. Èèn regel bij het spionnen schap. Blijf altijd kalm bij vragen Wat voor vragen het ook zijn. Toon geen emotie. Zo kunnen ze zien of je liegt of niet. 

"Zullen we naar binnen gaan?" Vraagt Daan. Ik knik en Daan trekt mij mee aan mijn hand. Als hij de trap op is snap ik wat hij van plan is. Als hij maar niet denkt dat ik dat ga doen. Met Cole was het gewoon omdat het wel moest. Als we boven zijn duwt hij mij gelijk tegen de muur aan en plant zijn lippen op de mijne. Ik doe twijfelend mee. Wat haat ik zulke jongens! Ik wil hem nu zo hard slaan.

Voor dat ik er bij na denk trek ik terug en haal uit met mijn hand. Voor dat ik zijn gezicht raak kat hij in een plotselinge beweging mijn hand en pakt ook snel mijn andere pols. Alleen iemand met training kan dit. Of hij is ook een spion of hij is een vijand van mij. Hij tilt mij op en gooit mij op bed. 

Hij wilt onder mijn jurkje, maar hij trekt heel snel terug als hij mijn pistool voelt. Ik sta snel op en loop van hem vandaan. Het helpt niet echt want hij komt alleen maar dichter bij. Hij geeft mij een klein duwtje naar achter en ik knal tegen de muur aan. 

"Waarom heb jij een pistool." Sist hij in mijn oor terwijl hij mijn polsen vast grijpt. Ik geef geen antwoord. "Geef antwoord." Sist hij en zijn greep word harder om mijn polsen. Ik kreun zacht van de pijn. "Wie ben jij en voor wie werk je? Het was niet toevallig dat ik je tegen kwam of niet soms?" Vraagt hij snel. Ik kijk gelijk op nadat hij dat heeft gezegd. Wat weet hij hier van. 

"Wie ben jij dan?" Kaats ik terug. "Dat gaat je niks aan." Sist hij. "Dat van mij jou niet, dus veel gepraat zou hier niet vallen.  Of het is niks over mij weten als jij niks zegt of dingen over mij weten die je wilt weten als je ook mijn antwoorden beantwoord." Stel ik voor. Daan lijkt even te twijfelen, maar knikt dan toch. 

"Wat ben jij?" Vraag ik als eerst. "Spion." Antwoord hij zuchtend. Ik slaak een opgeluchte zucht. Daan kijkt vragend op. "Waarom ben je daar zo opgelucht over?" Vraagt hij mij. "Ik dacht even dat iemand van een criminele bende mij kwam neer halen. Zal me niks verbazen." Mompel ik.

 "Dus jij bent ook een spion?" Vraagt hij voor de zekerheid. Ik knik 'ja' als antwoord. "Wat doe je hier dan?" Vraagt hij. "Ik zit achter Cole aan." Antwoord ik hem. "Is dat die gast die dit feest organiseert.  Die met dat blonde haar?" Vraagt hij voor de zekerheid. Ik knik als antwoord. "Er zijn nog wel meer blondjes hier, maar ja die hier het feest geeft." Zeg ik. 

"Dan zitten wij achter de zelfde aan. Ik dacht al zoiets te zien aan je. Je kwam namelijk de kamer uit met hem, maar je zag dat er niks gebeurd was. Je hebt geprobeerd hem te laten praten of niet soms?" Vraagt hij. "Jep. Hij heeft alleen wel mijn pistool gezien." Zeg ik. "Dat is niet goed." Mompelt hij. 

"Eigenlijk  wel. Ik heb interesse opgewekt." Glimlach ik. "Ja ik snap wel hoe hij geïnteresseerd in je is." Lacht hij. "Hou je kop. Ik ben er niet trots op." Kap ik hem af. "Hoezo niet? Je bent perfect zo." Zegt hij. "Je sluit je af van de mensen of niet soms?" Vraagt hij verder

"Hoe weet jij dat nou weer? Stalk je mij of zo?" Vraag ik hem. "Dat zie je aan je houding. Ik zat wel vaker bij Cole in de buurt en mijn oog viel ook regelmatig op jou. Ik had dus al wel een beetje door dat je een spion bent. Als een spion zie je dat snel." Zegt hij uit. 

"Dus je zegt nu dat je naar mij gestaard hebt." Grinnik ik. "Dat zeg ik niet." Verdedigt hij zichzelf. "Dat zei je wel." Wijs ik hem er op. "Oké goed je hebt gelijk. Maar het is ook moeilijk om niet naar je te kijken. Misschien zie jij het niet, maar iedereen kijkt naar je." Zegt hij. Ik voel mijn bloed naar mijn wangen stromen.

 "Kom laten we naar beneden gaan. Misschien kunnen we samen werken? Voor wie werk jij?" Vraagt hij nog. "Ja is goed, samen werken lijkt me leuk. En ik werk alleen." Zeg ik en duw Daan van mij af die iets te dichtbij stond. Ik loop langs hem heen naar beneden. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het al 11 uur is geweest. "Ik moet maar is gaan. Ik denk dat Jace ongerust word en helemaal gaat flippen." Zeg ik en ren naar de voordeur. Zoals verwacht loopt Jace ongeduldig en een beetje bezorgd heen en weer. 

"Jace kom je nog?" vraag ik lachend. Jace wilt wat vragen maar ik kap hem af. "Bewaar je vragen maar voor als we thuis zijn." Zeg ik en loop naar de auto. Als die open is stap ik in en we rijden naar huis. Een slaperig gevoel neemt bezit van mijn lichaam en al snel val ik in slaap. 

∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞

Hey mensjes,

Ik zou misschien mijn naam willen veranderen, dus als die plots veranderd is niet schrikken. Ik ben het nog steeds, maar dan met een andere gebruikers naam. ;) 

Ik ben een beetje zat van deze naam en hij klopt ook niet helemaal meer. Ik vind het jammer om mijn naam te veranderen aangezien ik met die naam hoger in wattpad ben gekomen, mar ja het kan soms niet anders he ;)

Als je het leuk vond comment en/of stem Dat zou ik waarderen :)

-xxx- Zoeloe_Shadow