She is a spy? (Voltooid)

hoofdstuk 12

(POV Brooke)

Ik lig nu samen met Dave op mijn bed een film te kijken. Ik lig tegen hem aan als mij plots weer iets te binnen schiet. Mijn ketting met de sleutel. Die moet ik nog terug hebben. Er komt ook een zinnetje terug die hij zie wat maar niet uit mijn hoofd gaat. 'Je wilt niet weten wat de rest met je wilt doen, maar dit viel nog wel mee.' Wat willen ze van mij? ik wil juist dingen van hen. Als ze een meisje zoeken voor dingen waar ik liever niet aan denk, zoeken ze maar een andere. Ik doe dat niet. 

Ik sta op en dave kijkt mij vragend aan. "Ik ben nog wat vergeten in de kamer van Jace door wat er gebeurt is. Hij had dus de ketting en heeft hij ergens neer gegooid toen ik het uit zijn handen wou pakken. En toen is je weet wel gebeurt." Leg ik hem uit. Dave kijkt nog een beetje twijfelachtig. "Rustig ik heb altijd een mes op zak en anders hoor je mij wel schreeuwen. Je bent toch in de buurt. Het is de deur hier tegen over." Stel ik hem gerust.  

Hij knikt en gaat dan weer verder op zijn telefoon. Ik voel nog even in mijn zakken of het mes er zit. Mijn pistool voel ik ook nog. Oh ja die heb ik er ook nog. Vanaf morgen moet ik die elk moment bij mij houden. Voor het geval dat. Ik loop naar de kamer van Jace en klop aan. Ik weet niet waarom, maar dat is mij gewoon aangeleerd. 

"Wat is er?" Vraagt Jace als ik in zijn kamer sta. "Ik kom nog wat ophalen wat ik eigenlijk de vorige keer wou ophalen. " Zeg ik en loop naar de hoek van de kamer. Hij had het al het goed is naar deze kant toe gegooid. Jace volgt al mijn bewegingen mee. "Wil je ophouden met staren?" Vraag ik hem zonder te kijken. "Hoe weet je dat?" vraagt hij mij. Valt hij soms in herhaling?  "Dat heb je eerder ook al gevraagd en toen heb ik antwoord gegeven. Dat voel ik." Zeg ik nogmaals. Waar ligt dat verdomme ding? Ik slaak een gefrustreerde kreet. 

"Moet ik helpen?" Hoor ik Jace heel dicht achter mij vragen. Van schrik spring ik een stukje de lucht in.  "Laat me nooit meer zo schrikken." Zeg ik geschrokken tegen Jace. De deur van Jace's kamer vliegt met een klap open. "Brooke gaat het? Wat is er gebeurd?" Vraagt hij bezorgd. "Hij liet me schrikken. Het is niks." Stel ik hem gerust. Dave kijkt nog even met een boze blik naar Jace. "Rustig ik doe je meisje niks." Zegt hij en doet zijn handen omhoog ter overgaven. Dave draait zich weer om en loopt de kamer uit. 

"Kan ik je helpen met zoeken?" Vraagt Jace nogmaals.  "Eh ja een ketting met een sleutel er aan." Leg ik hem uit. "Deze?" Vraagt hij en houd de ketting omhoog die ik bedoel. "Had je die al de hele tijd?" Vraag ik hem. Er siert een glimlach op zijn gezicht. "Natuurlijk. Ik vond het wel grappig dat je naar iets zocht wat er helemaal niet was." Grinnikt hij. Ik wil hem pakken, maar hij houd hem omhoog. Ik zucht geïrriteerd. 

"Ik wil er wat voor terug." Grijnst hij. "Wat wil je?" Vraag ik hem ongeïnteresseerd. "Dat weer je best." Zegt hij. Als hij denkt dat ik hem een kusje ga geven is hij gek. "Nee dat weet ik niet. Zeg nou op. Zo'n lang leven heb ik ook weer niet." Ik heb niet helemaal ongelijk. Mijn leven word waarschijnlijk korter, want er is een kans als spion zijnde dat je neer word geschoten of jezelf dood moet schieten. 

"Ik wil een bedankje en vrede." Zegt hij vastberaden. Ik kijk hem ongelovig aan. Ik had echt totaal iets anders gedacht. "Je dacht dat ik je iets anders ging vragen of niet?" Vraagt hij mij met een grijns.  "Ja bedankt voor mijn ketting en bedankt dat je dat andere niet gevraagd heb. Niet zo'n leuk verleden." Zeg ik uiteindelijk. 

Wacht! Het is hem gelukt! Hij heeft mij laten praten. Hij zorgt er subtiel voor dat ik zonder dat ik het door heb toch kleine dingetjes vertel. Als hij dit expres doet en alle puzzelstukjes bij elkaar legt weet hij het. Ik moest het verbergen en ik wou geen gevoel tonen aan iemand. Iets wat ik bij het begin tegen wou houden heeft hij zojuist wel gedaan. Hij wou mij laten praten. 

"Kut ik praat veel te veel. Dit wou ik nog zo voorkomen." Mompel ik zo zacht als mogelijk, maar Jace heeft het blijkbaar wel gehoord. "Brooke wat is daar zo erg aan? Ik wil gewoon vrienden zijn." Zegt hij, maar ik schut met mijn hoofd dat hij hier niet verder op in moet gaan. 

Ik wil geen vrienden en ik heb ze ook niet nodig. Door mij raken de mensen waar ik omga in gevaar. Die staan op een klein bergje die als die instort  hun de diepte in worden gegooid en het niet redden. Of ter wel. Die worden dood geschoten doordat de mensen die achter mijn ouders aan zaten nu ook achter mij aan zitten zonder dat iemand het weet. Hun denken nog steeds dat ik niet weet dat ze achter mij aan zitten. Als ik niet doe alsof ik gewoon weer door ga met mijn leven zullen ze het verdacht vinden. Dan kunnen ze mij of dood schieten en heb ik mijn wraak niet of ze vluchten en ik kan ze nooit meer vinden. Dat is mijn plan helmaal verpest. 

"Brooke wat is er?" hoor ik Jace bezorgd vragen. "Niks, mag ik mijn ketting." Vraag ik hem met smekende ogen. "Brooke." probeer hij nog. "Wil je mij heel even met rust laten?" Vraag ik hem. Hij knikt wat verward en geeft mij de ketting. "Bedankt." Fluister ik nog zacht. Ik doe mijn duur open en spring in Dave zijn armen. Ik huil alles er uit wat ik ooit heb ingehouden. 

"Shhh het komt goed. Hij heeft niks gedaan toch?" Vraagt hij mij. Ik schut 'nee' met mijn hoofd als antwoord. "Wat is er dan?" Vraagt hij. "Ik heb je gewoon even nodig. Geen vragen, geen woorden. Alleen jou." Zeg ik en knuffel hem stevig alsof hij weg kan gaan.  Als ik al wat meer gekalmeerd ben begin ik te praten. "Ik heb mijzelf voor genomen om gewoon niet te praten zodat ik ook niks per ongeluk verklap, maar Jace alt mij continu praten zonder dat ik het echt door heb. Ik verklap te veel. Als hij alle puzzelstukje bij elkaar legt heeft hij het antwoord. Dan kan hij mijn geheim raden. Dan heb ik alles voor niks gedaan." Snik ik. "Wat heb je voor niks gedaan?" Vraagt Dave mij.

"Ik wil nooit iemand in mijn leven laten, omdat die de kans hebben, een hele grote kans. Om neer geschoten te worden door de gene die mijn ouders ook hebben neer geschoten. Ze zitten achter mij aan Dave, ik weet het. Ik heb ze allang opgemerkt en heb niemand in mijn leven gewild, want dan kunnen ze hen neer schieten. Jou wou ik ook weg sturen, maar je wou nooit weg gaan. Je had zoveel kans  dat je werd neer geschoten. Dan ben ik daar kapot van en ben ik een makkelijker doelwit voor hun. Iedereen zal sterven die met mij omgaan. Dat is al eerder gebeurt weet je nog? Melissa, Seleen, Joy en Maya? Die zijn dood geschoten door hun. Het is allemaal mijn schuld. Hoe minder mensen in mij leven zijn, hoe beter."

∞∞∞∞∞∞∞∞

Hey,

Omdat jullie het zo leuk vinden heb ik nog snel een hoofdstukje online gezet. 

Bedankt voor jullie lief reacties. Ik waardeer het echt. Daardoor krijg ik meer motivatie om te gaan schrijven. 

Dank jullie wel :)

-xxx- zoeloe_shadow