Yalnız Başına

Bölüm 3

Ağlamak istiyorum.Nereden çıktı bu şimdi karşıma!
Tamam Raven, sakin ol. Bunda profesyonelsin.
Annemi kolundan tutup "Hadi gidelim artık" dedim. Annemi çekiştirerek asansörün düğmesine bastım.

"Aa,bir selam der insan."
Arkamı dönüp öfkeyle "Selam"dedim. Annem gülümseyerek bana baktı. "Bir arkadaşının olduğunu görmek gözlerimi yaşartıyor pandispanyam"

Çocuk kıkır kıkır gülerken asansör gelmişti. Annemi asansöre doğru ittirip "Sen beni arabada bekle anne. Canım arkadaşımla biraz konuşmak istiyorum." dedim öfkeyle.
"Ah, keyfinize bakın!"

Annemin gittiğinden emin olana kadar bekledim. Gözlerimi kısıp ona baktım. "Ne halt yediğini zannediyorsun sen"

"Sadece benim karşıma çıktın."
Öfkeden başım dönmeye başlamıştı. Hızla üstüne yürüyüp yeleğinin kenarlarından tuttum. "Benimle sakın uğraşma.Beynimde okadar sorun varken seni hiç çekemem"

Çocuk beni geri çekip üstünü düzeltti. "Kötü bir niyetim yok."
"Bana asansörde neler dediğini unuttun herhalde."
Sırıtarak "Sadece seni kızdırmak içindi" dedi.Öfkeyle iç çekip "Ne b*k yersen ye" dedim ve asansörü beklemeden merdivenlerden hızla inmeye başladım. İnsanlarla uğraşmak en nefret ettiğim şeydi.

Arabaya binip hızla kemerimi taktım. "Gidelim artık.Lütfen"
Annem bana hayal kırıklığıyla baktı. "Neden kızgınsın hayatım?"
"Gidebilir miyiz?!"
"Çocuk çok iyi birine benziyor.Boylu poslu yakışıklı biri.Neden yüz vermiyorsun?"
İç geçirip "Anne," dedim. "Daha adını bile bilmiyorum ve lütfen her konuyu sevgili olayına bağlamayı keser misin!"

Annem suratını asıp "Raven,senin için endişeleniyorum" dedi. "Bu gidişle evde kalacaksın"
"Daha 17 yaşındayım!" diye bağırdım.
Annem arabayı çalıştırırken "Bizim zamanımızda olsa bir iki seneye evleniyor olurdun." dedi.
Şakaklarımı ovuşturup başımı koltuğa dayadım ve gidiceğimiz yere bir an önce varmayı bekledim.

...

"Raven,geldik kızım"
Uyuya kalmıştım.Hızla kendimi toparlayıp kemerimi çözdüm ve arabadan çıktım.
Burası koskocaman biryerdi.Ve muhtemelen çok pahallı.

Annem elimden tutup beni kapıya doğru çekiştirmeye başladı.O kadar mutlu gözüküyordu ki.

Kapıyı bizim yerimize görevlilerden biri açtı ve "Hoşgeldiniz" dedi. "Hoşbulduk" dedi annem nefes nefese.

Tanrım,burasının saraydan farkı yoktu.Annem kolumu bırakıp hızla elbiselerin arasına daldı. "Ah Raven burada sana göre birsürü şey var!"
Gülümseyip bende birkaç elbiseye bakmaya başladım.Bir tanesi gözüme çarptı.Hoş,beyaz bir etekti.Etiketini çevirip baktım.
1.250$
"Yuh"
Aynı anda annem "Hepsini almak istiyorum!" diye bağırdı.

Bir koltuğa oturup etrafımı izlemeye başladım.Olamaz.
Hayır,hayır,hayır,hayır.
Bu oydu.
Ses çıkarmadan izlemeye başladım.Kasanın orda durup biriyle tokalaştı ve konuşmaya başladı.Herkes güler yüzlüydü.O bile.

Birden sağına baktı ve beni ona bakarken yakaladı.
"Asosyal kız?"
Cevap vermedim.Yanındakilere kısa bir şeyler söyleyip yanımdaki koltuğa oturdu.
"Ne işin var burada"dedim.
"Burası kız kardeşimin,arada gelirim."

Ne?Bu çocukta bukadar para varsa,neden bizim apartmanımızda oturuyor ki?

"Artık tanışsak diyorum" dedi.
"Bende gerek yok diyorum"
Elini uzatıp "Hadi ama diyorum" dedi. "Ben Luke."
Birkaç saniye eline bakıp kendimi zorunlu hissederek "Raven" dedim ve elini sıktım.Gülümsedi ve "Annen nerede?" diye sordu.Ben gülmüyordum.

Annem elinde onlarca kıyafetle koşarak geliyordu.Tabii topuklularla ne kadar koşabilirse.Kıyafetleri sehpaya yığıp "Tatlım!" dedi aceleyle.Nefes nefeseydi.
"Acil bir işim çıktı,ofise gitmeliyim.Bunları dene ve sevdiklerini al.Seni seviyorum!"
Üstüme kredi kartını atıp hızla dışarı çıktı.

Ne olduğunu anlamamıştım.Luke'a baktım.Sırıtıyordu.
"Demek baş başa kaldık Raven."
Ayağa kalkıp önüme geçti ve elini uzattı. "Hadi bakalım kabine hanımefendi.Bugün seni çok güzel yapacağız."

-Devam Edecek-