Nel Potter - Hogwart Inna Historia [ZAKOŃCZONE]

Rozdział 15 cz.1✔️

   Nadeszła kolejna lekcja wróżbiarstwa. Dzisiaj pisaliśmy egzamin. Całkiem dobrze radziłam sobie z tym przedmiotem, ale widziałam, że Draco ma problem z napisaniem testu. Kiedy tylko nauczycielka się odwracała podawałam mu odpowiedzi. Gdy znowu spojrzałam w stronę biurka, Trelawney stała nieruchomo. Zupełnie jakby była w transie.
-Wszystko w porządku pani profesor?-Spytałam, a ona zaczęła mówić wpatrując się w pustą przestrzeń:
-Czarny Pan spoczywa samotny, bez przyjaciół, porzucony przez swoich wyznawców. Jego sługa był uwięziony przez dwanaście lat. Dzisiaj, przed północą, sługa rozerwie łańcuchy i wyruszy w drogę, by połączyć się ze swoim panem. Czarny Pan powstanie z jego pomocą, jeszcze bardziej potężny i straszny niż przedtem. Dziś... przed północą.. sługa... wyruszy... by połączyć się... ze swoim.. panem...-skończyła.
Podeszłam do niej i chwyciłam ją za barki.
-Pani profesor, proszę pani...-mówiłam, ale nauczycielka mnie nie słyszała. Ciągle była w transie.-Niech ktoś biegnie po dyrektora!-krzyknęłam, a z miejsca zerwało się kilka osób.
Próbowałam posadzić nauczycielkę na krześle, ale nie chciała się ruszyć. Około pięć minut później do sali wbiegł Dumbledore, a za nim profesor McGonagall.
-Co się stało?-spytał mężczyzna.
-Zachowuje się jakby była w transie.-powiedziałam.-Przepowiedziała coś.
-Co takiego?-dopytywała się kobieta.
-Że sługa Czarnego Pana zerwie łańcuchy dzisiaj przed północą.
-Chodź Sybillo-dyrektor zwrócił się do czarownicy .
Dumbledore z trudem wyprowadził nauczycielkę z sali. McGonagall powiedziała tylko:
-Odwołuję wam resztę lekcji.-i ruszyła za dorosłymi.

***

Siedzieliśmy na brzegu jeziora. Hagrid stał w wodzie i puszczał kaczki.
-Jak poszło przesłuchanie w ministerstwie?-spytała Hermiona.
-Jestem niewinny.-powiedział pół-olbrzym.
-To chyba dobrze.-powiedział Ron.
-Wcale nie.-rozczulił się Hagrid.-Ojciec Malfoy'a się wkurzył... Dziobka skazali na śmierć.

***

Siedzieliśmy w chatce gajowego i wspieraliśmy go. Miona chciała zrobić mu herbatę . Kiedy otworzyła kredens wyskoczył z niego Parszywek, cały i zdrowy.
-Chyba komuś należą się przeprosiny.-powiedziała dziewczyna do rudzielca.
-Masz rację. Przeproszę krzywołapa jak tylko go spotkam.
Brunetka już miała mu odpowiedzieć, kiedy wazon sam się rozbił.
-Ała.-powiedziałam kiedy dostałam czymś w głowę.
Odwróciłam się do okna i na zewnątrz dostrzegłam zmierzających w naszą stronę pracowników ministerstwa.
-Idą tu.-powiedziałam.-Musimy stąd iść.
-Powodzenia.-powiedział Harry do Hagrida .
Kiedy czarodzieje wchodzili przednimi drzwiami my wymknęliśmy się tylnym wejściem. Przebiegliśmy ogródek i schowaliśmy się za dyniami. Hermiona odwróciła się w stronę drzew mówiąc:
-Chyba coś słyszałam.
-Co takiego?-pytanie zadał Ron.
-Chyba mi się wydawało.
Podczas gdy gajowy odwracał uwagę dorosłych, wbiegliśmy na wzgórze prowadzące do szkoły. Schowaliśmy się za kamieniami obserwując całe zajście. Kat wyszedł z domku, podszedł do zwierzęcia, uniósł topór i uderzył. Hermiona wtuliła się w mojego brata, a ja nie odrywałam wzroku.
Kiedy mieliśmy wchodzić do zamku Ron zaczął biec w przeciwnym kierunku krzycząc:
-Parszywek! Wracaj!
Nie zdążyłam go powstrzymać. Chłopak biegł za zwierzęciem przez pół błoni. Złapał go przy bijącej wierzbie.
-Ron! Uważaj!-krzyknęła Hermiona, jednak chłopak nie wstał. Pokazał ręką na coś za nami i krzyknął:
-Uważajcie!
Odwróciliśmy się. Za nami stał czarny pies. Moja pierwsza myśl-Syriusz. Czarodziej warczał głośno, a po chwili rzucił się w stronę Rona. Złapał ucznia za nogę i zaciągnął go do dziury pod bijącą wierzbą. Pobiegliśmy za nimi. Pierwsza wskoczyłam do szpary. Szliśmy powoli korytarzem. Z góry ciągle dobiegały nas krzyki Rona.
-To wrzeszcząca chata.-powiedziała Hermiona.
-Raczej tak.-odpowiedziałam jej, a do brata zwróciłam się w myślach.-To Syriusz, prawda?
-Tak mi się wydaje, ale pewności nie mamy.
Zaczęliśmy wspinać się po schodach. Weszliśmy do starego, zniszczonego pokoju.
-Ron.-podbiegliśmy do przyjaciela.-Ron żyjesz?-pytała Hermiona.
-Pies. Gdzie jest?-spytał Harry.
-Harry za tobą. To nie pies tylko animag.
Obróciliśmy się. Za nami stał brązowowłosy mężczyzna w starych, podartych ubraniach.
-Syriusz?-spytałam cicho.-Wujku to ja, Nel.-na dźwięk mojego imienia od razu zareagował.
-Nel?-spytał cicho.-Harry?
Podeszłam do niego i przytuliłam go. Odwzajemnił uścisk, a zaraz potem dołączył do nas Harry.
-Co wy robicie?! Przecież to morderca!-krzyczała Miona.
-On nie jest mordercą.-do pomieszczenia wszedł profesor Lupin.-Syriuszu.
-Remusie. Jak dobrze cię widzieć.-odpowiedział Black.
-Ja już nic z tego nie rozumiem.-powiedział Ron.
-Syriusz jest ojcem chrzestnym Harry'ego.-mówił nauczyciel.-Nigdy nikogo nie zabił, nie jest mordercą.
-To dlaczego był w Azkabanie?-krzyczał Ron.
-Został niesłusznie oskarżony.-tłumaczył Harry.
-Rozumiem.-powiedział brunetka po czym zwróciła się do rudzielca.-To teraz ich jedyna rodzina.
-Jj... jak to? A Lily... James?-spytał zdezorientowany Black
-Syriuszu...-zaczął mężczyzna, ale to ja skończyłam zdanie.
-Bellatrix ich zabiła. Zapewne na polecenie Voldemorta.
Zapadła chwila ciszy. czarodziej najwyraźniej trawił to czego się przed chwilą dowiedział.
-Wszystko w porządku?-spytałam.
-Tak. Remusie on tu jest.
-Wiem.
-Musimy go zabić.
-Nikogo nie zabijecie!-krzyknęła Hermiona.
-Nic nie rozumiesz Hermiono.-mówił Lupin.
-Ona ma rację.-wtrącił się Harry.-Nikt tu nie zginie.
-Posłuchajcie.-próbował dalej Remus.
-Nie będziemy słuchać wilkołaka!
-Stop!-krzyknęłam.-Syriusz nie jest mordercą, a profesor Lupin jest wilkołakiem i najwyraźniej mają coś do powiedzenia.-zwróciłam się do nich.-Wyjaśnijcie proszę o co chodzi. A reszta siedzi cicho.-powiedziałam stanowczo.
-Kiedy byliście mali Voldemort was zaatakował. Zastanawialiśmy się kto zdradził mu gdzie jesteście. Teraz już wiemy. To był Peter Pettigrew.
-Ale on nie żyje.-powiedział Harry.
-Też tak myślałem.-mówił dalej wilkołak.-Dopóki nie zobaczyłeś go na mapie, a ta mapa nigdy nie kłamie.
-A kochany Peter jest tu dzisiaj z nami.-powiedział animag nieco szaleńczym tonem.-I siedzi tam!-wskazał na Rona.
-To nieprawda! Ja nie...-zaczął uczeń, ale mężczyzna mu przerwał.
-Nie ty! Twój szczur!
-Parszywek? Niemożliwe. Jest w mojej rodzinie od...
-Dwunastu lat?! Zaskakująco długo jak na zwykłego szczura!
-Ron.-mówił Harry do przyjaciela.-Oddaj im Parszywka.
Chłopak posłusznie spełnił prośbę wybrańca. Dałam Black'owi swoją różdżkę, aby obaj byli uzbrojeni. Mężczyźni położyli zwierzę na podłodze i zaczęli miotać w nie zaklęciami. Zdrajca już miał uciec kiedy w ostatniej chwili trafiło go jedno z nich. Momentalnie ze szczura zrobił się pulchny człowieczek. Rozglądnął się po pomieszczeniu i rzucił ku mnie. Nie wiedziałam czego mogę się po nim spodziewać, ale w ramach samoobrony wyciągnęłam do przodu prawą rękę zamykając oczy. Kiedy je otworzyłam Pettigrew wisiał w powietrzu za sprawą mojej dłoni. Opuściłam go wprost w żelazny uścisk dwóch mężczyzn.
-Wydałeś Voldemortowi Potterów tak czy nie?-mówił Lupin.
-Ja n... nie chciałem. I tak nie zginęli.-tłumaczył się Pettigrew.
-Ale ich zdradziłeś!-krzyczał Black.-Oddamy cię dementorom, a oni już się tobą zajmą.
Czarodzieje wywlekli zdrajcę przez tunel, a ja wraz z Harrym pomogliśmy wydostać się Ronowi.
-Przepraszam Ron.-mówił Syriusz.-Za mocno ugryzłem, ale musiałem dorwać szczura.
Wyszliśmy na dwór. światło księżyca spowijało błonia. Zagapiłam się i wpadłam na Syriusza. Patrzył to na swojego przyjaciela to na pełnię księżyca wychylającą się zza chmur. Zrozumieliśmy o co mu chodziło kiedy było już za późno. Rozległo się ohydne warczenie. Głowa Lupina zaczęła się wydłużać. Ramiona zwisły. Gęste włosy wyrastały na twarzy i dłoniach, które zakrzywiły się w zakończone pazurami łapy. Kłapały długie szczęki wilkołaka.
-Uciekajcie!-krzyknął Black przekazując Hermionie Pettigrew,a sam podbiegł do przyjaciela.
Uciekinier także się przemienił. Olbrzymi pies skoczył do przodu. Wilkołak miotał się i skręcał próbując odepchnąć od siebie Syriusza. Pies chwycił go za kark i odciągnął od nas Zwarli się, pysk przy pysku,drapiąc wściekle pazurami.
Staliśmy w bez ruchu pochłonięci tą walką, przez co nie dostrzegliśmy innej rzeczy. Zaalarmował nas dopiero krzyk Hermiony.
Pettigrew odrzucił ją na bok i rzucił się na ziemię po różdżkę, którą upuścił Lupin. Coś huknęło, rozbłysło światło.
-Expelliarmus!-krzyknęłam celując różdżką w różdżkę Petera. Różdżka Lupina wystrzeliła w powietrze i zniknęła z pola widzenia.-Nie ruszaj się!-krzyknęłam biegnąc ku niemu.
Za późno. Pettigrew zdążył przemienić się w szczura. Zobaczyłam tylko łysy ogon zwierzęcia śmigający po trawie.
Wilkołak zawył przeraźliwie i rzucił się do ucieczki. Pomknął do Zakazanego Lasu.
-Syriusz on uciekł! Pettigrew zmienił się w szczura!
Black leżał w trawie, z pyska i karku leciała mu krew. na słowa Harry'ego poderwał się jednak i po chwili stłumiony odgłos jego łap zniknął w ciszy, gdy biegł przez błonia. Brunetka i ja podbiegłyśmy do Rona, którego wciąż podtrzymywał Harry. Z powrotem chwyciłam chłopaka pod ramię. Wybraniec rozejrzał się dookoła z rozpaczą. Black i Lupin zniknęli.
-Musimy odprowadzić Rona do zamku.-powiedziałam.
Lecz w tej samej chwili dobiegł nas żałosny skowyt. Skowyt zranionego psa.
-Syriusz.-mruknął Harry wlepiając wzrok w ciemność.
Czarnowłosy rzucił się w stronę jeziora, a Miona za nim mówiąc mi tylko:
-Damy sobie radę. Zajmij się Ronem.
O nic nie pytałam tylko poprowadziłam Weasley'a w stronę zamku.

Notka od autorki:
Ten rozdział wyszedł mi dość długi więc postanowiłam podzielić go na dwie części. Druga może będzie trochę krótsza, ale będą dwie. Mam nadzieję, że wam się podoba.
ZAPRASZAM DO KOMENTOWANIA!!