Mała Blondi

#27

Parę dni później.

Mogę śmiało stwierdzić, że udało nam się znaleźć w Camilem wspólny język. A nawet się zaprzyjaźniliśmy. Jest spoko. Śmiejemy się, wychodzimy razem, a jego "służba" nie jest już dla mnie w ogóle uciążliwa.

Siedzieliśmy właśnie w kuchni i rozmawialiśmy kiedy telefon Camila rozdzwonił się.

-Halo-powiedział przyjaciel- tak tak....no ale jak to...po co ci ona?...dobrze zaraz bedziemy...

-O co chodzi Camil?

-Nie wiem ,Tom chce cie widzieć, nie wiem co może od ciebie chcieć, ale nie bój się będe z tobą. Nic się nie stanie- powiedział i pogładził moją ręke.

-Dziękuje Camil, że jesteś i mi tak pomagasz.

-Spoko mała. W końcu to moja praca- zaśmiał się- zbierajmy się.

-Dobrze daj mi 10 minut-powiedziałam i pobiegłam na górę.

Przebrałam się w pierwsze lepsze dżinsy i bluzę arctic monkeys.

Włosy przeczesałam i zostawiłam rozpuszczone.

-Gotowa!- krzyknęłam schodząc na dół.

-Ruszajmy-powiedział smutno.

Ponieważ żadne z nas nie miało prawa jazdy ani tym bardziej samochodu udaliśmy się na tramwaj. Szliśmy już około 10 minut, a pomiędzy nami panowała dość niezręczna cisza. Widziałam, że mój przyjaciel bije się w swoich myślach.

-O czym tak zawzięcie myślisz?- spytałam po chwili.

-O tym co może od ciebie chcieć Tom. Obiecywał, że cię do tego nie wciągnie. Samanta, ja.ja ci obiecuje, że nieważne co tam się stanie będe z tobą i pomogę ci we wszystkim.

-Dziękuje, ale to nie może być przecież nic ważnego.

-Nie wiem czemu, ale mam złe przeczucia.

Przez całą resztę drogi nie odzywaliśmy się do siebie prawie. Tylko w tramwaju Camil bawił się moim odsłonientym w dżinsach kolanem mówiąc przy tym o pomocy i przyjaźni.