My Life With Mr.Genius [COMPLETED] (Editing)

Chapter 4: Decision Making

Bea's Pov

Days have past, after that miserable day no one tries to talk with me. Even Mom gets cold on me, tinawagan naman ni Dad yung babaeng nasaksak ko.

And luckily she did'nt die she's stable right now after two days of comma, ako kamusta ako? Well, at school they are all afraid of me even the techears. Para na akong nag-iisa sa mundong to kelan ko kaya mararamdaman na may karamay ako?

Bumalik lang ako sa dati kong buhay, ditching class, drag racing, billiards, but the thing is my life this past few days seems more a mess.

Hindi na ako humimik ng kahit anong salita kung hindi kailangan, ang Emo masyado diba? And you know why? It's not just because I've tried to kill someone, it's because my Dads company is now at risk because of me.

Flashback.....

It's been a day after that happend, wala akong balak pumasok ng school. Dito nalang muna ako sa bahay or later I will go outside.

Pababa na ako ng hagdan ng makita kong nagtatalo si Mom and Dad, binilisan ko ang pagbaba ko at ng makita na ako ni Mom ay natigilan sya. What's with the stare?

"There you are! My great child! Do you know what just happen this day?!" Galit na sigaw ni Dad habang patuloy akong bumababa ng hagdan, bumibilis din ang tibok ng puso ko. Hindi kaya patay na yung girl.

"I don't Dad, what is it?" Pagkabigkas ng mga salitang yun ay ibinato sa akin ni Dad ang isang dyaryo. At ng basahin ko ito, ay kusa nalang nagtuluan ang mga luha ko.

Headline:
Go-Hyeang Corp. Hiers are Murderer

Napatulala ako habang umiiyak, ano tong nagawa ko. For sure lalo na nyan akong kaiinisan ni Dad, I can't take that.

"So your happy now Bea? See, our Company is going down. The investors are pulling thier stocks! And now our sales has been freaking down by 15%. So what are your plans?" Galit na angal sa akin ni Dad, hindi ko naman na-isip na aabot ang lahat ng ito sa point na to.

"Dad, Im sorry. Let me j..." Hindi na ako nakatapos ng sasabihin, "Let you what? Ruined it more? Bea listen just for one's in your entire life make good things for us. Bea if you keep acting like that the time will come you will realize that there are no one who care's for you anymore." Inayos na ni Dad ang kurbata nya at umalis na, si Mom ganun din ang ginawa.

Ako naiwang umiiyak na nakatayo lang. Now Im left alone.

End of flashback.....

Until this day our company still sucks and that's because of me, kasalanan ko lahat kung hindi lang sana ako nuknukan ng katangahan ay baka hindi nangyari to.

Asa school na ako ngayon, abd the F all eye's on me. After kasi nung nagyari yun hindi ako pumapasok eh, ngayon nalang ulit nila ako nakita.

And the worst thing is kung anonv bulong-bulungan ang naririnig ko, hindi kaya ng tenga ko lahat. So I headed for the music room, atelast dito walang tumutugtog kapag kasi first 3 hours ng school no one si allowed to go inside here, but you know me Im a rule breaker.

Umupo lang ako sa isa sa mga chairs at nag-isip-isip, mamaya pa namang 8:30 ang klase ko. Na-isip ko si Dad at si Mom nagmumukmok na sila sa trabaho para lang masalba ang lahat ng pinaghirapan nila, habang ako?

Heto, nakatanga na naman wala naman kasi akong ma-isip na paraan para tulungan sila. Napaka-useless ko talaga maybe they are thinking sana wala nalang ako. Ughh! How I wish for myself too.

Tumayo na ako at pumasok sa klase ko, normal naman no one tries to look at me this time. Wala namang pumapasok sa isipan ko eh.

Time has passed, lunch time! Palabas na sana ako ng biglang magvibrate ang phone ko.