My Life With Mr.Genius [COMPLETED] (Editing)

Chapter 47: Wake Up

Bea's Pov

"Anak kumain ka na ba?" Tanong sa akin ni Mom atsaka ako tinabihan dito sa waiting area. Tumango lang ako sakanya, wala pa akong lakas na magsalita sa ngayon.

"Magpakalakas ka ha Bea, I wan't you to be strong for him and also for the two of you. Go on Dad is waiting for you." And Mom kiss me on the forehead. Diretsyo naman akong naglakad papunta sa kwarto ni Dad.

He's still in comma, 1week na kaming nandito hanggang ngayon walang pagbabago sa kanilang dalawa. Kahit kasi si Scoot comma din siya. But atleast they are stable now.

The only thing that we are afraid of is that the Doctors just gave them 2 months, kung sa loob ng dalawang buwan ay comatouse parin sila.

We have to decide wether we will remove the machine supporting the two of them, but that's called mercy killing. At ang isang suggestion ng doctor ay pagpatuloy parin ang machine, buhay ang katawan pero hindi na lumalaban.

Naupo ako dito sa tabi ni Dad, naiiyak na naman ako. I know this is bad for me, but I can't help it. Nadudurog akong makita si Dad ng ganito. Kahit pa hindi naging maganda ang pagsasama namin, he prove to me that he will catch a bullet just for me.

And I can't believe nasi Ate Bella ang may kagagawan ng lahat ng ito. As I've heard she is in a mental hospital right now, they tried to admit her in a hospital, but they can't control her.

"Dad? Please wake up. Wake up for me, Dad. Dad Im sorry if I'ved been a bad daugther to you, sorry kung nagrebelde ako. Dad I love you. Wake up now." Hindi ko na kaya pang magsalita at napahagulgol nalang talaga ako habang hawak ang kamay ni Dad. Iniyuko ko lang ang ulo ko, hindi ko talaga kayang makita siya.

Hindi ko kayang makita si Dad, nang may mga kung ano-anung aparato ang nakadikit sakanya. Thinking I was the start of this, kung hindi na sana ako nabuhay sa munding ito. Ugh! Nakaramdam naman ako ng kamay sa ulo ko, malamang si Mon yan. Lagi niya kasi akong nadadatnan sa ganitong sitwasyon.

"B-bea " what the?! Inangat ko ang ulo ko and I saw Dad he wake up! My God what will I do? Call the doctors! Pinindot ko ang alarm for doctors dito sa tabi ng lampshade.

"Dad?! Don't speak, stay still." Hawak kong mahigpit ang kanyang kamay, habang na-iiyak parin ako. Kita ko ang pagpasok ni Mom, tinignan siya ni Dad atsaka nginitian.

"B-bea, I-im so-sorry f-for all of t-the t-things I I'ved d-done t-to you. I-I w-wan't y-you t-to k-know t-that I l-love y-you s-so m-much. A-amanda, t-take c-care o-of our d-daugther I-I l-love y-you b-bo.." Hindi na na-ituloy ni Dad at mga sinasabi niya, nataranta na tuloy kaming dalawa ni Mom.

Andito na ang mga doctor at ine-electric shock na si Dad, but there was no response.

"Mike ano ba?! You can do that!" Iyak na pagwawala ni Mom ako naman tahimik na umiiyak. Habang pinagmamasadan ang nasa paligid ko, sa sandaling oras naging mabagal ang lahat.

Hindi ko na ma-intindihan ang mga nangyayari hanggang sa nagsalita na yung doctor.

"Time of Death, 8:45 am." At tuluyan na akong bumagsak sa malamig na sahig si Mom naman ayun yakap-yakap si Dad.

Bakit ba kailangang mangyari ang lahat ng ito?! Bakit kailangang mawala ang lahat ng mga taong pinakapinpahalagahan ko?! Ganon ba talaga ako kasama?! Para parusahan ng ganito?! Ito na ba ang karma ko?!

But why does it have to be Dad, I can't understand. Sobrang sakit ng nararadaman ko ngayon. Hindi na kakayanin ng katawan ko, tuluyan na nga akong nawalan ng malay.
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
•
Last night nalang ni Dad, andito ako ngayon sa harap ng ataul niya. Im imagining thay we could have a better connection with each other. Iniisip ko kung hindi sana nangyari ang lahat ng ito napakasaya naming lahat.