Tatlı İntikam (TAMAMLANDI)

Kaza

Herkese merhaba gençlik!!! Ben 99princes... İşte karşınızda yeni bir bölümleyim!! Hepinize iyi okumalar diliyor, bölüm sonunda görüşmek üzere hoşçakalınlarımı iletmek istiyorum.

Hepinize iyi okumalar!...

----****----

Simay'dan

Uraz??

Beni neden sürekli kurtarıp duruyordu ki hiç anlamıyordum...Hem beni evime postalamıştı hem de üstüne üstlük bir de bana yardım fonlarını gönderiyordu. Bu çocuğun derdi neydi Allah aşkına? Kalp ağrım yerini hızlı çarpıntılara bırakırken kaşlarımı çatarak üzerimdeki bana bir cm uzaklıkta duran Uraz'a yönlendirdim bakışlarımı. Beni neden takip ediyordu ki? Bırakmayacak mıydı peşimi?

"İn üstümden." dedim tıslar bir şekilde. Bana yardım etmesi gerekmiyordu, ben kendi başımın çaresine bakabilirdim evelallah...

Ya ya gördük kendine ne kadar bakabildiğini (!)

İç sesime okkalı bir küfür savurup üzerimdeki şahsa odakladım kendimi. Öne doğru yanlış bir hamle yapsam, dudak payı bir cm nin altında olduğundan birleşerek bayram edeceklerdi. Bu yüzden sinirlerime hakim olmaya çalışarak kendimi soğuk tutmaya özen gösterdim.Uraz kaşlarını çatarak verdiği hızlı nefesleri tutup üstümden ani bir hareketle kalktı. Bana elini uzatmadan ayakta öylece beklemesi sinirlerimi bozsada gıkımı çıkartmadan yavaşça ayağa kalktım.

"Sen beni takip mi ediyorsun?"

Sinirli ses tonumu umursamadan konuşmuştum ve bu Uraz'ı daha çok sinirlendirmişe benziyordu.

"Seni bırakacağımı mı düşünmüştün?Eğer öyleyse söyleyeyim, yanılmışsın."

Gözlerimi abartılı bir şekilde devirip kafamı etrafımdaki kalabalığa çevirdim.Etraftaki dedikoducu millet merakla bir bana bir de Uraz'a bakarken gözüm sinirden seğirmeye başlamıştı bile.

"Herkes dağılsın, gösteri bitti!"

Olağanca gücümle bağırmam herkesi şoke etse de hepsi homurdanarak ilerlemeye başladılar. Bir kaç kişinin 'iyi misin, ambulans çağıralım mı?' sorularını geçiştirerek bana çarpacak olan arabanın yanına yürüdüm. Duvara toslayarak durabilmişti ancak. Hızlı adımlarla oraya ilerleyip meraklı kalabalığı yararak içeri daldım. Uraz'ın arkamdan geldiğini hem ayak sesinden hem de ona has erkeksi parfüm kokusundan anlıyordum. Gerçekten abartısız parfüm kokusunu alabiliyordum. Kapıyı açmaya çalışan bir adamı itekleyerek kırık camdan içeri baktım. İçerideki bir erkekti ama yüzünü göremiyordum çünkü kafası direksiyona yaslıydı. Kan olan ensesindeki dövme dikkatimi çekti. Yılan desenli bir dövmeydi ama bu pekte umrumda olmadı çünkü bu çocuk benim yüzümden kaza yapmıştı. Belki de şu an ölüydü. Kolumun tutulup kenarıya doğru asılmasıyla tökezleyerek kaldırıma doğru ilerledim. Düşmekten son anda kurtulup beni itekleyen az önceki adama nefretle baktım.

"İşimize karışma küçük!"

Beni iteklediği yetmiyormuş gibi şimdi bir de herkesin içinde bana bağırıyordu. Gözlerim dolarken etrafa bakınmayı akıl edebildim. Uraz az ötede elleri cebinde kaşları çatık bana bakıyordu. Hiçbir şey yapmaması canımı sıktığı gibi gururumu da yerle bir etmişti. Ondan yardım istemeyen ben şimdi ona yardım diler gibi bakıyordum. Sonra bu hareketimin ne kadar aptalca olduğunu düşünerekten tekrar harekete geçtim. Bana bağıran adamın yanına gittim ve onu tekrardan itekledim. Benden taraftaki cam kırık olduğu için kolumu sokup yılan dövmesinin hemen altındaki şah damarına işaret ve orta parmağımı bastırdım. Kahretsin nabız alamıyordum. Gözlerimdeki yaşlar hücum etmeye başladığında beni itekleyip yere düşüren az önceki adamla birlikte daha çok ağlamaya başladım. Kimsenin yaşayıp yaşamadığı hakkında bir şey söylememesi bu yüzden miydi?? Veya fısıldaştıkları için benim duyamamam??
Onu resmen ölüme sürüklemiştim ve ben katil olmuştum. Olduğum yerde titrerken bir el omzumdan bana destek verircesine sıktı ve beni ayağa kaldırmaya çalıştı. Ancak kalkacak gücüm olmadığından yerde buğulanan gözlerimle iyice ağlamaya başlamıştım. Katil olmuştum...Belki de içerideki çocuk ben yolun ortasında durmasaydım devam edecekti yoluna ve hiçbir şey olmayacaktı ama ben ne yaptım onu öldürdüm!