His girl [[Part one]]

Proloog

'Nevaeh!' Roept mijn moeder vanaf de trap. Ik slik en leg mijn dagboek weg. Ik weet het, ik ben zestien jaar oud en heb nog steeds een dagboek. Het maakt mij niet uit wat je daarvan vind, want het is mijn enige redder. Mijn redder in nood zou je haast kunnen zeggen, want waar moet ik anders naar toe met mijn problemen? Het is niet alsof ik vrienden heb op school en mijn moeder? Laat me daar niet over beginnen alsjeblieft. Ik doe mijn twee jaar oude pantoffels aan en slof – letterlijk – naar beneden toe. Mijn moeder staat al met haar handen in haar zij en kijkt mij teleurgesteld aan. 'Jezus kind. Ben je godverdomme doof?' Langzaam schud ik mijn hoofd en durf mijn moeder niet aan te kijken. Ik weet wat voor bui ze heeft en ik heb geen zin om morgen met blauwe plekken rond te lopen. 'Kan je niet meer praten?' Schreeuwt mijn moeder nu in mijn oor, waardoor in elkaar duik en op de grond terecht kom. 'Nee mama.' Fluister ik zachtjes terwijl de eerste tranen al over mijn wangen rollen. Ik wil niet huilen, maar ik kan er niks aan doen. Dit is mijn moeder die zich zo tegen mij gedraagt en dat doet zo'n verschrikkelijk veel pijn. Het doet pijn om te weten dat je niet geliefd bent door je eigen moeder die je op deze aarde heeft gezet. Zij die je negen maanden in haar buik heeft gedragen heeft een hekel aan mij, en misschien is dat te licht genomen. Ze haat me.
Ik snap het niet, zover ik weet heb ik niks gedaan wat ervoor zorgt dat zij mij zo haat. Ik ben niet altijd makkelijk, maar dat zijn mijn zusjes ook niet en die worden met zoveel liefde behandeld.

'Je zou het huis schoonmaken, waarom is dat nog niet gebeurd?' Een gespannen trilling gaat door mijn lichaam heen en het is zeker niet positief. Ik kan er niks aan doen dat ik het huis nog niet schoon heb kunnen maken! Ik was bezig met mijn twee jongere zusjes te verzorgen, iets wat zij niet zou doen. Maar dat houd ik voor mezelf, want als ik dit tegen haar zou schreeuwen dan ben ik mijn leven niet meer zeker. 'Sorry mama.' Is het enige wat ik zeg, maar al snel heb ik al spijt dat ik überhaupt iets zei, want ik voel al twee steken door mijn hoofd gaan. Ik begin te huilen, wat er voor zorgt dat ik nog meer klappen krijg over mijn hele lichaam. Ik snik en hoor allemaal scheldwoorden, maar het enige waar ik me op focus is de pijn die door mijn lichaam heen vaart. Ik weet niet hoe lang ik dit nog vol houdt, ik bedoel, ik ben zestien jaar oud en ik weet niet beter of mijn moeder slaat me. Na vijf minuten – wat uren duurt – stopt mijn moeder eindelijk, maar niet veel later worden mijn ogen zwart en val ik weg. Hopend naar een betere plek dan deze verdomde Hell.