His girl [[Part one]]

Hoofdstuk 23

Ik voel me verlamd. Ik krijg geen woorden uit mijn mond en ik staar in de duisternis. Ik weet niet waar ik ben of waar Justin is. Een angstgevoel kruipt door mijn lichaam. Ik wil niet doodgaan. Langzaam rollen er tranen over mijn wangen en een snik verlaat mijn mond. 'Houd je bek!' Schreeuwt de man. Ik deins achteruit en begin nog harder te huilen. Waar is Justin? Als hij maar geen pijn heeft. Een licht gaat aan in de kamer en ik sta oog in oog met de ontvoerder. Zijn duistere ogen staren in de mijne en ik voel me bang, bang voor mijn leven. 'Waar is Justin?' Kan ik nog net uitbrengen. De man begint te lachen en haalt zijn schouders op. 'Waarom wil je mij en Justin?' Probeer ik nog een keer. Ik vind het knap van mijzelf dat ik nog kan praten, want mijn lichaam voelt verlamd. De man begint nog harder te lachen en ik deins weer achteruit. 'Ben je nou zo dom of doe je maar net alsof?' De stem van de man bezorgd kippenvel over mijn hele lichaam. Alsof hij mij elk moment kan vermoorden. 'Waar heb jij het over?' De man knielt neer zodat hij op dezelfde hoogte is als ik. Ik bijt op mijn lip en probeer weg te kijken, maar de man pakt mijn kin hardhandig vast, zodat ik hem wel aan moet kijken. 'Kijk me aan als ik tegen jou praat!' Schreeuwt hij terwijl er speeksel in mijn gezicht beland. Ik voel me vies. 'Justin heeft veel geld en als hij merkt dat zijn meisje pijn heeft, dan geeft hij wel geld'. Ik rol met mijn ogen. Dus ik word ontvoerd voor een beetje geld? Ik kan dit ook niet geloven. De man ziet dat ik met mijn ogen rol en hij pakt een mes uit zijn tas. 'Denk maar niet dat jij je zo kan gedragen tegenover mij. Ik ben niet bang om je pijn te doen'. Een gemene grijns verschijnt op zijn gezicht. Hij zet de mes tegen mijn keel en doet net alsof hij het doorsnijdt. 'Laat me met rust'. Fluister ik zachtjes terwijl de tranen over mijn wangen rollen. 'Doe dan niet zo eigenwijs!' De man haalt de mes van mijn keel af en loopt zonder iets te zeggen weg. De lichten gaan uit en nu ben ik weer in het donker, helemaal alleen. Ik mis Justin zo erg. Ik sluit mijn ogen en probeer aan de leuke herinneringen te denken van mij en Justin, maar het lukt me niet. Het enige waar ik aan kan denken is om hier te ontsnappen. Ik trek aan het touw om mijn handen heen, maar ze zitten te strak. Ik bijt op mijn tanden tegen de pijn, maar ik krijg ze niet los. Kom op, niet opgeven. Ik heb ergere pijn meegemaakt. Ik probeer het nog een paar keer, maar wanneer het niet lukt begin ik met huilen en geef het op. Er is geen ontsnapping mogelijk. Ik sluit mijn ogen en probeer alles te negeren, maar terwijl ik langzaam in slaap val hoor ik allerlei geluiden en geschreeuw om mij heen. 'Laat me los klootzak!' Gelijk schiet ik overeind. 'Justin!' Gil ik wanhopig. 'Ik ben hier!' Even is het stil, maar dan gaat de deur open en een klein straaltje licht vult de kamer. Ik zie een bont en blauwe Justin de kamer binnenstrompelen. 'Verblijf maar bij die hoer van je.' Justins gezicht wordt rood en wilt vechten, maar zijn lichaam werkt niet mee. Hij valt neer op de grond en ik kruip zo dicht mogelijk naar hem toe. 'Justin'. Ik huil, zijn gezicht ziet er niet uit. Overal blauwe en paarse plekken. 'Justin, gaat het?' Justin staat langzaam op en komt naast mij zitten. Hij trekt mij in een knuffel en laat mij niet los. 'Ik was zo bang dat ze jou hadden vermoord. Ze willen per se geld zien, maar ik heb het nu niet bij.' Ik knik langzaam. Ik begrijp het niet, maar nu ik bij Justin ben, voel ik mij gelijk een stuk beter. 'Het komt goed'. Fluistert Justin in mijn oor. Ik sluit mijn ogen en laat mijn hoofd op zijn borstkast leunen.

Justins point of view:

Ik had een goed plan bedacht. Ik zal doen alsof ik zoveel pijn heb, dat ik niks meer kan. Daardoor zijn die ontvoerders minder oplettend en kan ik mijn slag slaan. Ik kan Nevaeh nog niks vertellen, want ik wil niet dat zij nog meer gevaar loopt. Ze ziet er zo mooi uit, ondanks de omstandigheden. Ze ziet er als een engel uit, mijn engel. Ik glimlach zwakjes. Haar ogen zijn gesloten en ze durft nu eindelijk te slapen. Ik hoop dat alles volgens plan gaat, want anders ben ik misschien wel dood. Ik hoor de deur opengaan en ik doe net alsof ik veel pijn heb. Natuurlijk, ik heb pijn. Maar ik kan ertegen en dit is nog niks. 'Zo, de bekende Justin Bieber ligt hier bij ons op de grond'. Ik negeer de man zijn opmerking en doe net alsof ik steken heb in mijn buik. 'Jezus, hebben mijn jongens jou zo zwaar aangepakt?' Hij grijnst als ik hem aankijk. 'Wat wil je van me?' Mompel ik met ''moeite''. De man begint te lachen en knielt voor mij neer. Ik houd het mes in mijn hand stevig vast, in de hoop dat hij hem niet ziet. Deze mannen zijn zo dom, want ze hebben zelfs hun wapens laten liggen. Sukkels. 'Ik wil jouw geld, daarom heb ik jou en je schatje meegenomen'. Ik bijt op mijn tanden. De manier waarop hij naar haar kijkt laat mij walgen. Ik haat hem en het liefst steek ik hem neer, maar ik moet mezelf inhouden. 'Dus, waar blijft het geld Justin?' Zijn stem veranderd in walging naar agressief, maar ik geef geen kick. Ik laat hem dichterbij mij komen, zodat ik hem kan overdonderen. 'Wat zei je?' De man komt dichterbij mij en dit is mijn moment. Ik trek mijn handen los en met het mes, steek ik in zijn buik, zorgend dat hij flauwvalt. 'Nevaeh!' Roep ik. Nevaeh schrikt op en kijkt mij verbaasd aan. 'Wat is er aan de hand Justin?' Ik trek haar mee. 'Kom!' Samen rennen we weg en ik hoor allemaal geschreeuw, maar we kunnen net ontsnappen. We rennen en rennen, maar we hebben allebei geen idee waar we zijn. Overal staan bomen en ik heb het gevoel alsof we in de middel of nowhere zijn. 'Justin, ik ben bang'. We stoppen met rennen en ik trek Nevaeh tegen mij aan. Ik geef haar een kus op haar voorhoofd. 'Het komt goed baby'. Ze kijkt me aan en knipoogt. Ik bijt op mijn lip en kus haar zachtjes. Nevaeh haalt haar handen door mijn haren en onze zoen wordt vol passie en vuur. Ik krijg het warm en ik trek haar dichter tegen mij aan. Oh, wat houd ik toch zoveel van Nevaeh. Langzaam glijden mijn handen naar haar billen en bij elke aanraking tintelen mijn handen. Onze tongen spelen nu hun eigen spel en het lijkt net een wedstrijd. Nevaehs handen gaan ook steeds lager en stopt wanneer ze bij mijn gulp is. Ik laat haar los en kijk haar vragend aan. Ze knikt alleen maar en gaat door met waar ze gebleven was. Holy fuck is het enige wat in mij omgaat.

Na een wild avontuur zijn we toch beland bij het politiebureau. Nevaeh wilde eerst niet, omdat ze bang is dat de ontvoerders achter ons aankomen, maar besloot het toch te doen. Alle aangiftes zijn nu gedaan en we hopen dat de daders snel opgepakt worden. Ik kan niet met het idee dat Nevaeh gevaar loopt leven. 'Ik wens jullie nog een prettige en veilige dag'. Ik schud de hand van de politieagent, maar het liefst sla ik hem. Hoe bedoelt hij met 'een veilige dag'? Hij hoort ons goede beveiliging aan te bieden, maar in plaats van dat wenst hij ons een prettige dag. Rot op. 'Ik ga even extra beveiliging regelen'. Mompel ik. Nevaeh knikt en praat nog even verder met de politieagent. 'Hallo, met Justin Bieber. Kenny, ik wil meer en betere beveiliging.' Ik laat Kenny, mijn hoofdbeveiliger, niet eens uitpraten of ik begin alweer. 'Het wordt vierentwintig uur per dag en zeven dagen in de week. Regel het maar'. En met die woorden hang ik op en loop ik terug naar Nevaeh.

'Babe, gaan we? Ik heb de beveiliging geregeld.' Nevaeh knikt, geeft de politieagent een hand en kijkt mij vragend aan. 'Waarom ben je ineens zo chagrijnig?' Ik haal mijn schouders op. Eerlijk gezegd heb ik geen idee waarom ik zo chagrijnig ben. 'Misschien omdat het komt omdat jij gevaar hebt gelopen voor iets wat mijn schuld is'. Nevaeh stopt met lopen en houdt ook mij tegen. 'Pardon? Jouw schuld? Jij kon daar niks aan doen Justin.' Ze geeft me een kus en pakt mijn hand weer vast. 'Ik hou nog steeds van je'. Ik glimlach zwak. 'Ik hou ook fucking veel van jou'.