His girl [[Part one]]

Hoofdstuk 10

DIT BEVAT TRIGGERS! 

Als je hier niet tegen kan, sla dit hoofdstuk even over. 

---

Ik wist het! Huilend ren ik door de straten. Justin heeft gelogen tegen mij. Toen ik nog goed omging met Nicky, vertelde zij me dat ze nooit een verrassing zou geven, omdat zij dat onzin vindt. Dus nu weet ik dat Justin heeft gelogen. Twee keer zelfs. Ik durf te wedden dat zij gewoon met Justin heeft gezoend, en misschien nog wel erger. Ik wist dat dit er ooit van ging komen en ik wilde het maar niet geloven. Als ik Justin of Nicky ooit nog een keer zie, dan zal ik veel moeite krijgen om mij in te houden. Tranen stromen over mijn wangen en de pijn die ik voel is niet te beschrijven. Nog nooit, maar dan ook nooit, heb ik mij zo gevoeld. Zelfs een mentale breakdown is niet zo erg. Als ik thuis ben aangekomen, loop ik gelijk door naar mijn kamer. Gelukkig is mijn moeder er niet. Een paar keer hoor ik mijn telefoon gaan, maar ik neem expres niet op. Ik wist dat ik Justin niets waard was, maar waarom doet het dan zo pijn? Waarom doet het pijn om verraden te worden? Ik ben zo vaak verraden, waarom doet het dan pijn als Justin het doet? Ik had het kunnen weten! Ik had het kunnen weten. Tranen rollen over mijn wangen en ik word kortademig. Ik haat paniekaanvallen. Ik word draaierig in mijn hoofd en mijn benen beginnen trillen. Ik val neer op de grond en mijn adem stopt. Ik begin te huilen en ik probeer op adem te komen, maar het lukt niet. Ik leer mijzelf het trucje, tel tot twintig. En na twintig seconden lukt het inderdaad om weer rustig op adem te komen. Ik blijf eventjes liggen op de grond, bang dat ik weer een paniekaanval krijg. Ik wil niet meer. Het enige waar ik aan kan denken is de dood. Niemand die van me houdt. Ik zucht. Voorzichtig sta ik op en wankel naar mijn bureau toe. Ik pak het welbekende scheermesje en kijk er even naar. Voor mij voelt het alsof mijn problemen even weggaan, wanneer het mesje mijn huid bereikt. Helaas is het maar tijdelijk, want de pijn komt tien keer zo hard terug net zoals mijn problemen. Ik druk het mesje hard tegen mijn huid aan en het bloed verschijnt al snel. Ik word er rustig van, maar mijn hoofd draait nog steeds. Het doet pijn, maar ik heb al zoveel pijn gehad. Ik duw nog een paar keer een steeds dieper. Mijn tranen lopen ongecontroleerd over mijn wangen en voor ik het door heb ligt er een hele plas bloed op de grond. Zwarte vlekken verschijnen voor mijn ogen en ik voel me draaierig.

Ik laat het mesje vallen en val neer op de grond. 'Nevaeh!' hoor ik iemand nog roepen, maar ik was al zo ver weg dat ik niet meer weet wie het was.Als ik weer wakker word, lig ik in een wit bed. Gelijk raak ik in de stres en probeer rechtop te zitten, maar ik voel me draaierig worden. 'Waar ben ik?' Het komt stroef uit mijn mond, alsof ik jaren niet heb gepraat. Ik kijk naast me en ik zie mijn moeder en Justin naast elkaar zitten. Ik zucht. Ik was niet vergeten dat hij twee keer binnen een half uur heeft gelogen. Over Nicky nog wel. 'Lieverd.' roept mijn moeder blij en geeft me gelijk een knuffel. Tranen stromen over onze wangen. 'Je hebt jezelf veel te veel pijn gedaan. Daarom lig je nu hier.' Ik knik begrijpelijk. Het was nooit de bedoeling dat ik zo ver zou gaan, maar eerlijk gezegd, hoopte ik dat ik slaagde om nu weg te zijn. Ik kijk naar Justin, maar hij kijkt weg. Mijn moeder ziet het en glimlacht ongemakkelijk. 'Ik laat jullie wel even alleen.' Ik knik. 'Lieverd, het was echt niet de bedoeling.' zegt Justin na een dodelijke stilte. Grappig dat ik dodelijk zeg, want ik was er bijna geweest. Niet dat dat zo grappig is. 'Nee, nooit is iets je bedoeling je hebt altijd overal spijt van.' zeg ik bot. 'Nee, want- ' 'Ja Justin!' Kap ik hem af. 'Jij liegt twee keer tegen mij en ik weet het nog steeds niet. Volgens mij heb je met Nicky gezoend of niet?' Schreeuw ik nu boos met een vervormde stem. 'Ik was onderweg naar jou, maar toen kwam ik haar tegen.' Begint Justin, maar hij kijkt mij niet aan. Tegenwoordig is oogcontact ook niet meer nodig. Mijn sarcasme ben ik nog steeds niet kwijt. 'Ik ging met haar mee naar huis om te relaxen, maar toen moest zij huilen. Ze had spijt dat ze jou heeft gepest. En toen troostte ik haar, maar dat zag zij als een andere teken. Dus toen zoende zij me.' Au, die doet pijn. Alsof mijn hart in duizenden stukjes is gebroken. Ik wist dat de waarheid pijn zou doen, maar ondanks dat doet het ontiegelijk veel pijn. 'Ik ben gelijk gestopt en weggerend Nevaeh! Ik zou jou nooit willen kwetsen.' Mompelt hij er nog achter aan. Ik frons een wenkbrauw.
'Justin, ik weet niet of ik dit nog kan.' 'Wat kan?' vraagt Justin verward. 'Met ons, ik weet niet of er nog een ons bestaat.' fluister ik. Ik voel de tranen komen, maar ik bijt op me lip. Ik wil niet huilen. Ik wil geen watje meer zijn. Justin krijgt tranen, en ik vind het zo erg. 'Nee Nevaeh dat kun je niet maken.' 'Zou je me alleen willen laten, ik ben moe.' Justin knikt met tranen in zijn ogen en geeft mij nog een kus op mijn voorhoofd. 'Nee Justin, niet doen.' Zeg ik nog zacht. Waarom moet mij dit ook overkomen? Ik wil niet negatief zijn en alleen maar bad news zijn. Ik wil gewoon een goed persoon zijn.

Justin is nu al een tijdje weg en ik kijk emotieloos uit het raam. Mijn moeder is ook al weg, want ik heb ook nog twee zusjes waarvoor gezorgd moet worden. Ik weet niet hoe ik mij moet voelen op dit moment. Het liefst gil ik alles uit, maar ik heb daar geen energie voor over. Ik kan wel huilen, maar volgens mij zijn de tranen allang uit systeem. Als je vanaf kleins af aan alleen maar huilt, dan komt het natuurlijk niet goed. Ik heb spijt dat ik niet hard genoeg heb doorgedrukt. Dan had ik nu al die ellende niet en was ik nu in rust. Ik schud mijn hoofd, met veel moeite. Mijn lichaam doet pijn, maar mijn emotionele pijn is erger. Veel erger. Het is verschrikkelijk om te leven met een depressie. Net wanneer ik mijn ogen wil sluiten komt de dokter opnieuw naar binnen.
'Nevaeh, wij moeten even praten.' Angstig kijk ik hem aan. Ik lig hier omdat ik een mislukte zelfmoordpoging heb gedaan, natuurlijk moet er dan gepraat worden. 'Natuurlijk.' De dokter houdt een formulier vast en kijkt mij ernstig aan. 'Je moet gaan praten met een psycholoog.' Hij valt gelijk met de deur in huis. 'Zelfmoord is ernstig Nevaeh. Wist je dat dat de meest voorkomende dood onder de jongeren is?' Ik haal mijn schouders op. Alsof mij dat iets interesseert. 'Nee, dat wist ik niet meneer.' Ik kijk naar mijn deken en begin eraan te frunniken. Ik wil niet naar therapie. Ik voel tranen opkomen, maar ik kan ze nog op tijd wegslikken. 'Je hebt geen keus. Het is vrijwillig naar therapie aan of we moeten je verplicht naar een instelling sturen. En ik kan je verzekeren dat dat geen pretje is.' Ik zucht, maar reageer niet. 'Ik heb ook al met je moeder gepraat en zij gaat er mee akkoord om jou elke week mee te nemen naar de psycholoog.' Weer reageer ik niet. 'Het is belangrijk dat jij gaat praten over je gevoelens, want de volgende keer kan het wel raak zijn. En dan is de wereld een prachtige engel kwijt.' Ik kijk op naar de dokter een trieste glimlach verschijnt op zijn gezicht. 'U weet ook wel dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan toch? Als ik niet dood wilde, had ik het ook nooit gedaan.' Mompel ik. De dokter schudt zijn hoofd, legt het formuliertje op tafel en loopt weg. Weer ben ik alleen in een witte kamer zonder enige emotie. Nu ben ik ook nog eens verplicht om naar therapie te gaan, anders word ik verplicht opgenomen. Ik sluit mijn ogen en tranen rollen over mijn wangen. 

Ik wil niet meer ....