His girl [[Part one]]

Hoofdstuk 19

TRIGGER WARNING! 

----

Vandaag ga ik Justin eindelijk weer zien na een week. We belden wel elke dag, maar dat is toch anders. Ik miste hem. Ik krijg het gevoel dat Justin de ware voor mij is, alsof er geen andere jongen op aarde is. Ik heb die ook niet eens nodig. Zuchtend stap ik uit bed. Ondanks dat ik blij was dat ik Justin weer kan zien, moet ik toch naar school. Ik kleed me aan en wacht totdat Justin voor de deur staat. Gelukkig komt hij mij ophalen, want ik zou niet alleen naar school willen. Niet meer in ieder geval. Ik was al zo aan hem gehecht, dat ik niks anders meer wilde. Mijn angst begint weer omhoog te komen en ik grijp het bed vast. Ongeregeld haal ik adem en de stemmen in mijn hoofd maken mij gek. Tranen vloeien over mijn wangen en ik val neer op de grond. Ik krijg geen lucht meer. Ik wil 'help' roepen, maar het komt er niet uit. Wat the fuck is er aan de hand? Waarom voel ik mij ineens zo? Dit is weer zo'n kut paniekaanval en ik kan er niks aan doen. 'Nevaeh?' Ik probeer mij om te draaien, maar het lukt me niet. Tranen rollen over mijn wangen en ik word gek, letterlijk gek. Wat moet ik doen? 'Justin?' Mompel ik zachtjes. Het komt er moeilijker uit dan verwacht en ik moet moeite doen om geen angst daarover te krijgen. Het voelt alsof mijn hele lichaam zich afstoot en mij in de steek wilt laten, alsof het klaar is met mij en de angst. Ik voel twee armen om mij heen en voor ik het weet zit ik zwakjes op bed. 'Gaat het al wat beter?' Ik kijk Justin aan, maar ik reageer niet. In plaats daarvan knik ik. Ik durf niet te praten, ik durf niet te knikken. Ik durf niks nu. En dan moet ik zo nog naar school toe? Oh, dat wordt een feestje. Justin pakt mijn hand vast en wrijft eroverheen. En op de een of andere manier maakt het mij heel rustig. Alsof alle angst weg is gevlucht en er plaats is gemaakt voor liefde. Ik herstel mij en kijk Justin nog zwakjes aan. 'Ik ben moe.' Fluister ik. Justin knikt begrijpelijk. 'Wil je naar school toe of wil je op bed slapen?' Ik haal mijn schouders op. Het liefst blijf ik op bed liggen en val ik in slaap tot ik niet meer wakker word, maar ik weet dat ik niet zo mag denken. Positiviteit Nevaeh. Ik sta langzaam op en trek Justin ook overeind. 'Laten we maar naar school gaan.' Zeg ik met de meest neppe glimlach ooit.

Na een kleine rit zijn we dan aangekomen op school. Ik houd Justins hand voor de zekerheid vast, wanneer ik iedereen ziet lopen. Ik bijt op mijn lip en kijk om mij heen. Is het nou zo druk of ligt het aan mij? Damn, wat ben ik bang nu. Ik knijp zachtjes in Justins hand, hopend dat hij mijn hint begrijpt. Hij draait zich om naar mij, geeft mij een kus op mijn voorhoofd en glimlacht dan. 'Je kan dit Nevaeh. Ik geloof in je.' Ik glimlach zwakjes. Natuurlijk kan ik dit niet! Ik heb nog geen uur geleden een paniekaanval gehad en nu wandel ik alweer op school. Ik had niet zo dom moeten zijn. Ik had gewoon in mijn bed moeten blijven liggen en gaan slapen. Ik kijk welke les wij eerst hebben en ik rol met mijn ogen als ik zie dat we wiskunde hebben. Oh, wat had ik een haat aan wiskunde. Samen met Justin loop ik naar wiskunde toe en ik rol met mijn ogen als ik Ryan ziet zitten. Justin laat mijn hand los en gaat naast Ryan zitten. Verbaasd kijk ik hem aan en schud mijn hoofd. Ik heb geen zin in ruzie, dus ik laat hem maar lekker. Ook hij kan vrienden hebben, alhoewel ik niet snap waarom hij vrienden is met Ryan. Hij heeft mij in elkaar geslagen en bedreigd. Meerdere keren. 'Hey, daar heb je onze slet weer!' schreeuwt een jongen. 'He doe even normaal dude!' roept Justin nu boos. De docent kijkt ons allemaal boos aan. Ik neem snel de enigste vrije plek, achter Ryan en Justin. Ryan draait zich gelijk om en kijkt mij medelevend aan. 'Sorry, Nevaeh.' Fluistert hij zachtjes, bang dat iemand anders het hoort. Ik begin te trillen van woede en ik kan mij niet meer inhouden. 'What the fuck denk jij? Dat je zomaar 'sorry' kan zeggen, in de hoop dat alles goed komt?' roep ik boos met tranen in mijn ogen. Iedereen kijkt mij geschrokken aan, maar het boeit me niet. Zonder enige emotie kijk ik voor mij uit. Een snel oogcontact met Justin laat mij schrikken. Hij kijkt me aan alsof hij water ziet branden en ik ben eigenlijk ook wel geschrokken van mijn uitbarsting. Ik kon het alleen niet meer aan. Ik word gek! De docent kijkt mij nu kwaad aan, alsof ik het problemenkind ben. 'Nevaeh, ga je maar melden. Dit soort gedrag tolereren wij hier niet.' zegt mijn wiskunde docent. Onverschillig haal ik mijn schouders op. 'Ah, flikker toch op.' snauw ik. Zonder moeite pak ik mijn spullen in en loop naar buiten toe. Tranen rollen over mijn wangen, maar het interesseert me niks meer. Ik heb nergens meer zin in, al helemaal niet in school. Ik hoor dat iemand achter me aan rent en tot mijn verbazing is het Justin. Ik stop met lopen en wacht tot hij naast me staat. Hij trekt mij in een knuffel en ik begin spontaan te huilen. 'Stil maar, het komt goed.' Sust Justin, maar het komt helemaal niet goed! Waarom zegt iedereen dat toch steeds? Het leven is kut, iedereen is kut! Niks komt goed. Wat haat ik mezelf.

'Ik ben trots op je.' Fluistert Justin na een tijdje. Wij zijn gaan lopen en nu zitten we op een of ander bankje. Niet dat mij het iets interesseert. 'Hoezo?' Ik kijk hem vragend aan. 'Nou, dat jij het hebt opgenomen voor jezelf. Dat mag je vaker doen.' Justin knipoogt en ik begin spontaan te lachen. 'Het zal wel.' zeg ik zacht. Justin pakt mijn hand vast. 'Nee, ik ben serieus Nevaeh. Het is zelfs sexy als je zo doet.' Oh God, Justin. Waarom zeg je zulke dingen nu? Nou ben ik rood als een tomaat en ik weet niet hoe ik moet reageren. Ik glimlach, in de hoop dat hij stopt over dit onderwerp. Justin grijnst en haalt zijn schouders op. 'Morgen ben je jarig.' Merkt Justin ineens op. Dat was ik dus helemaal vergeten. En dat terwijl het een speciale dag moet zijn. Ik word achttien, maar ik denk niet dat het iemand kan interesseren. 'Oh, dat weet ik wel.' Mompel ik, nu al klaar met dit onderwerp. 'Ik heb een leuke verrassing voor je babe.' Ik kijk Justin nieuwsgierig aan, maar hij haalt alleen zijn schouders op. 'Shit, dat moet je dus niet zeggen. Nu wil ik het weten.' Glimlach ik. Ik kan echt niet tegen verrassingen, volgens mij komt dat meer omdat ik dat nog nooit heb gekregen. Ik voel me gelijk speciaal. Ik begin te blozen. 'Nee, ik ga niks zeggen. Je ziet het morgen wel.' Ik glimlach en geef Justin een kus. Ondertussen trilt mijn telefoon, maar ik negeer het. Na drie keer trillen van mijn telefoon word ik geïrriteerd. 'Uh, neem maar op.' Ik laat Justin los en pak zonder te kijken op.

'Ja, hallo?' Mompel ik zwaar geïrriteerd. 'Hallo, je kent mij niet.' Ik kijk Justin vragend aan. 'Ja, dus waarom bel je dan?' Aan de andere kant van de telefoon klinkt een schelle glimlach. Ik rol met mijn ogen, wetend dat dit weer zo'n grap is. 'Ik maak je leven zuur bitch. Niemand zal je willen helpen.' Ik ben stil van verbazing. 'Pardon?' Durf ik nog uit te brengen. 'Waarom pleeg je geen zelfmoord slet? Dan is iedereen van je af!' En met die woorden hangt diegene op. Ik kijk verbaasd naar mijn beeldscherm. 'Pleeg zelfmoord.' Is het enige wat nu door mijn hoofd klinkt. Ik bijt mijn lip, terwijl ik mijn tranen probeer in te houden. Justin pakt mijn hand vast. 'Wat is er aan de hand?' Ik haal mijn schouders op. Niet wetend wat ik moet zeggen.