His girl [[Part one]]

Hoofdstuk 28

A/N: Voordat jullie dit lezen wil ik jullie heel erg bedanken voor de lieve reacties en steun! Dit boek heeft zoveel lezers!! I want to cry right now! THANKS GUYS! ILY <3 
OH OH OH, nog even iets. In dit hoofdstuk komt zelfpijniging voor, dus kun je daar niet tegen, please, sla het over! I don't want you to feel bad or anything. 

---

NEVAEHS POV:

Wat heb ik gedaan? Ik voel me leeg en duister, alsof de hele wereld is vergaan. Mijn zicht wordt wazig en ik begin te trillen. Ik voel een paniekaanval komen en ik kan hem dit keer niet onderdrukken. Tranen rollen over mijn wangen en mijn ademhaling wordt zwaar. Ik laat mijzelf vallen op de grond en mijn gedachten slaan op hol. Ik probeer mijzelf rustig te krijgen, maar het lukt mij niet. Ik heb Justin pijn gedaan! Ik heb Justins hart gebroken en nu is hij weg. Misschien komt hij nooit meer terug en dan kan ik nooit meer... Ik kan niet verder denken. Mijn ogen vallen dicht, wetend dat dit het einde is. Justin heeft mij verlaten en waar hij heen is weet niemand. Ik ben het Justin niet waard. Nooit geweest ook.

Na tien minuten krijg ik mijzelf weer rustig, maar dat akelige gevoel blijft in mijn maag rondzweven. 'Nevaeh?' Snel sta ik op en kijk in de spiegel. Ik zie er normaal uit, gelukkig maar. Ik wil niet dat Ash ziet dat ik een wrak ben. 'Kom binnen,' mompel ik zachtjes. De deur gaat langzaam open en een bezorgde Ash kijkt me doordringend aan. 'Gaat alles goed?' Ik knik langzaam. Natuurlijk gaat het niet goed, idioot! Justin heeft mij verlaten! Maar in plaats daarvan knik ik alleen maar. 'Oké, als jij het zegt.' En met die woorden loopt hij weer weg. Ik slaak en zucht. Ik pak mijn telefoon erbij en ga naar Twitter toe. Ik ben benieuwd of Justin ook maar iets erop heeft gezet. Hij volgt me niet meer. Wat een klootzak! Ik snap dat ik degene ben die fout zit, maar dit gaat wel erg ver. Hij noemde mij ook nog eens een slet. En dat deed het meeste zeer. Ik ben helemaal geen slet, ik zou er niet eens aan moeten denken. Ik ben daar ook veel te preuts voor, maar Justin ziet dat niet. Ik blokkeer Justin op mijn Twitteraccount en slaak en zucht. Dit is allemaal veel te veel drama voor mij. Ik wil dit helemaal niet. Ik wil dat Justin en ik gelukkig zijn, maar ik moest het zo nodig weer verpesten. Ik wist dat ik nooit genoeg zou zijn voor Justin en dit bewijst het maar weer. Ik ga radeloos achter mijn bureau zitten en zie het welbekende mesje liggen. Ik bijt op mijn lip en een traan rolt over mijn wangen. Waarom zou ik het niet doen? Er is niemand die ook maar iets om mij geeft en ik verpest toch alles. Dat blijkt maar weer. Trillend pak ik het mesje op en duw hem tegen mijn huid aan. Ik sluit mijn ogen en druk het mesje dieper in mijn huid. Langzaam beweeg ik hem heen en weer en de eerste steken komen al. Ik bijt op mijn lip, wetend dat ik dit verdien. De pijn zorgt ervoor dat ik niet aan Justin denk, of aan het feit dat ik alles verneuk. Ik ga steeds dieper en dieper en voor ik het weet open ik mijn ogen. Mijn arm zit vol bloed en ik tril heel erg. Mijn ogen worden wazig van de tranen en ik bijt op mijn lip. Ik wil niet dat iemand dit ooit ziet, maar ik moest dit doen. Ik verdien dit. Ik verdien de pijn die ik krijg. Ik verdien alle ellende in de wereld. Ik ben het niet waard om gered te worden. Ik ben maar een zielig meisje dat probeert om te stoppen met ademen. Justin heeft mij de afgelopen tijd afgeleid, maar in realiteit zaten die gedachtes er altijd al. Ze zijn nooit weggegaan. 'Nevaeh, what the fuck ben je aan het doen?' Mijn ogen worden groot en van schrik laat ik het mesje vallen. Ik durf me niet om te draaien, maar uit automatische reactie doe ik mijn mouwen naar beneden. Hopelijk gaat het niet door mijn mouw heen bloeden, anders ben ik de lul. Ik draai me langzaam op. Een bezorgde Ash kijkt me aan. Hij schudt zijn hoofd en komt bijna op mij afgerend, tenminste zo voelt het. 'What the fuck was je aan het doen?' Hij schreeuwt bijna in mijn oren. Ik deins achteruit en voor even ben ik bang. Wat als hij mij gaat slaan? Of nog erger, tegen mij blijft schreeuwen? Ash ziet mijn geschrokken reactie en stapt gelijk naar achteren. 'Sorry, ik wilde je niet bang maken. Ik ben gewoon zo bezorgd om je'. Ik haal mijn schouders op. 'Er is n-nergens om je zorgen om te maken,' stotter ik. Ash schudt zijn hoofd. 'Oh nee?' Ik knik. 'Waarom ligt er dan een mesje op de grond, met vers bloed erop?' Mijn ogen worden groot. Ik raak in paniek. Hij mag het niet zien! Hij mag het niet zien! Ik wil niet dat iemand erachter komt! Ik wil niet dat mensen denken dat ik aandacht te kort heb. Mijn ademhaling wordt weer zwaar en ik voel dat ik een paniekaanval krijg. Ash pakt mij stevig vast en fluistert in mijn oor. 'Rustig Nevaeh, maak je niet druk. Het komt goed'. Ja, dat kan je makkelijk zeggen! Jij bent niet degene die het leven moeilijk vindt. Maar dat zeg ik niet. In plaats daarvan houd ik mijn mond en staar doelloos voor mij uit.

Na vijf minuten ben ik weer gekalmeerd en kijk ik nog steeds naar de muur. 'Nevaeh, het is zo'n zonde', begint Ash. Ik kijk hem vragend aan, maar zeg niks. 'Je hoeft jezelf geen pijn te doen. Dat verdien jij niet. Je bent een prachtige jonge vrouw, in de bloei van haar leven. Geniet ervan en laat je niet gek maken door Justin. Hij komt wel terug bij je zodra hij zich realiseert dat hij fout bezig is.' Ik begin hysterisch te lachen. 'Ik weet niet of jij wel hebt geluisterd Ash. Hij noemde mij een slet! Natuurlijk komt hij niet bij mij terug!' Roep ik frustrerend, het feit negerend dat hij zag wat ik een half uur geleden deed. 'Waarom Nevaeh? Waarom doe jij jezelf pijn?' Ik kijk hem geschrokken aan. Dat is ineens straight to the point. 'Wat boeit jou dat?' Ik weet dat ik heel onbeleefd ben nu, maar ik wil gewoon alleen zijn. Alleen met mijn eigen gedachtes. Ash kijkt mij akelig aan en even ben ik bang dat hij weer boos op mij wordt. 'Omdat je dit niet hoeft te doen. Ik ken je niet lang, maar je bent prachtig en ik geef om je. Niemand zou dit moeten doen. Houd van je lichaam, want je bent mooi zoals je bent'. Een traan rolt over mijn wang. Shit, ik wilde niet huilen. Nu lijk ik al helemaal zwak. 'Laat me met rust Ash'. Zeg ik dan maar uiteindelijk, niet wetend wat ik moet zeggen. 'Ik laat je zometeen met rust, maar je moet één ding voor mij doen.' Ik kijk hem vragend aan. 'Je moet mij beloven dat jij straks Justin probeert te bellen. Het is nu bijna een dag geleden, misschien is hij wel harstikke kalm nu'. Ik schud mijn hoofd. 'Al zou ik het willen, hij neemt toch niet op. Justin heeft mij ook geblokkeerd op Twitter, dus waarom zou hij opnemen?' Ash schudt zijn hoofd en zegt eventjes niets. 'Nou, probeer het. Als je het niet probeert, dan weet je het ook niet.' Langzaam knik ik. 'Mag ik eerst even wat privacy?' Mompel ik zachtjes terwijl ik naar mijn arm kijk. Ash knikt en geeft mij een kus op mijn voorhoofd. 'Ik zie je straks wel,' en met die woorden loopt hij weg. Ik weet niet of ik Justin moet bellen, maar Ash heeft gelijk. Als ik het niet probeer dan weet ik het ook niet. Ik moet eerst dit opruimen. Ik loop naar de badkamer toe en maak mijn wonden schoon. Tranen springen weer in mijn ogen en ik bijt op mijn lip. Niet huilen nu, niet huilen. Ik probeer mijzelf op te vrolijken, maar het lukt niet. Ik ben dood vanbinnen. Ik trek snel een andere trui aan en loop naar mijn telefoon toe. Trillend typ ik het nummer van Justin in, maar na een aantal seconden krijg ik de voicemail te horen. Hij drukt mij gewoon weg! Ik zucht wanhopig. 'Justin, ik weet dat je dit hoort. Je kunt mij wegdrukken, dus dan kan je ook je voicemail luisteren. Ik heb echt spijt dat ik mijn fout heb gemaakt en ik heb er ook geen excuus voor. Het enige wat ik weet is dat ik je mis en ik je nodig heb. Alsjeblieft laat iets van je horen.' Ik spreek de voicemail in, hopend dat Justin dit luistert en mij terugbelt. Waarschijnlijk doet hij dat niet, maar wie weet. Het zou mij enorm goed doen als hij terugbelt. Ik leg mijn telefoon weg en plof zonder om te kijken op mijn bed. Ik sluit mijn ogen en probeert te denken aan Justin in Parijs. Wat een prachtig moment was dat toen. Ik mis het ook zo erg. Ik wou dat ik terug kon. Ik hoor mijn deur weer opengaan en ik kan mijzelf wel voor mijn kop slaan. Kan Ash mij nou nooit met rust laten. 'Uh, Nevaeh?' Langzaam open ik mijn ogen en draai me om. Als Ash zo zijn gesprek begint, dan is het niet goed. 'Wat is er aan de hand?' Vraag ik uiteindelijk, bang voor wat er komen gaat. Ash blijft in de deuropening staan en kijkt mij medelevend aan. Ik frons, wat is zijn probleem nou weer? 'Ash? Wat is er?' mompel ik nu geïrriteerd. Ik had ondertussen kunnen slapen. Ash zegt niks en ploft naast me neer op bed. Eerst schrik ik, maar ik weet dat Ash mij nooit pijn zou doen. Hij pakt zijn telefoon en laat mij een foto op Twitter zien. Mijn ogen worden groot als ik zie wat er aan de hand is. Die fucking Justin! Tranen rollen over mijn wangen en ik kan het niet meer bedwingen. Ik weet dat ik ben ''vreemdgegaan'', maar ik was harstikke dronken en er werd misbruik van mij gemaakt. Dit ziet er niet uit alsof er misbruik van Justin wordt gemaakt. 'Wat een lul'. Roep ik boos. Op de foto staat Justin met zijn ex, Selena, zoenend en kijken elkaar verliefd aan. 'Ik wil hem nooit meer zien!' Schreeuw ik boos. Ash geeft mij een knuffel. 'Ik wilde je het eerst niet laten zien, maar je verdient de waarheid te weten. Ik weet dat Justin een lul kan zijn, maar hij is gekwetst. Jullie kwetsen elkaar nu. Ik durf te wedden dat Justin dit alleen doet om jouw pijn te doen.' Nou dat is hem dan aardig gelukt! Ik kook van woede, maar er komt geen enkele emotie uit mij. 'Vind je het erg als ik even ga slapen? Ik ben doodop.' Ash kijkt mij verward aan, maar knikt dan toch. Hij loopt weg en glimlacht nog, maar ik heb mijn ogen al gesloten.