His girl [[Part one]]

Hoofdstuk 15

 Hoofdstuk 15

Justins Point of View

Ik ben erg opgelucht dat Nevaeh niet meer boos op me is. Ik wil zo graag dat zij mijn hele leven bij mij blijft, maar ze is net een tikkende tijdbom. Ik houd zoveel van haar, maar haar emotionele pijn neemt alles over. En alsof dat nog niet erg is, heb ik te horen gekregen van mijn manager dat ik naar Parijs moet voor een optreden. Toen ik het Nevaeh vertelde reageerde ze heel erg enthousiast. Een beetje te enthousiast als je het mij vraagt. Ik weet dat zij mij alle plezier en liefde gunt, maar ik merk dat ze het moeilijk gaat krijgen. Het is nog maar een maand geleden dat ik haar echt heb leren kennen, maar het voelt alsof ik haar mijn hele leven ken. Ik pak mijn laatste spullen nog en geef Nevaeh nog een kus. 'Ik ga je zo erg missen.' Glimlacht ze triest. Ik glimlach. 'Ik ga jou ook erg missen, maar onthoudt dat je me altijd kan bellen.' Het is maar een paar dagen, maar het voelt als een enorme stap in mijn leven. Ik ben vaker voor een langere tijd weggegaan. Ik heb de hele wereld gezien, maar nu voelt het zo anders. Ik neem nu afscheid van Nevaeh en er hoeft maar iets ergs te gebeuren en dit is afscheid voor altijd. Ik weet dat ze niet sterk in haar schoenen staat, maar ik vind het zo knap van haar dat ze de moed niet opgeeft. Ik loop richting de auto waar Alfredo op me zit te wachten en zwaai nog even naar Nevaeh. 'Bye baby!' Roep ik nog voordat ik de auto instap. Hey gast.' Zegt Alfredo enthousiast. Ik geef hem een knuffel en glimlach. 'Hoe gaat het maat?' Ik haal mijn schouders op. 'Over het algemeen gaat het wel goed, maar ik ga haar missen man.' Alfredo begint te lachen. 'Je zal haar wel vergeten wanneer wij in Parijs zijn. Die meiden zijn geweldig!' Ik rol met mijn ogen. Ik ga niet naar Parijs om te scoren. Ik ga naar Parijs omdat ik een optreden heb voor mijn fans. De oude Justin had zoveel mogelijk meisjes in één avond gepakt, maar ik ben veranderd. En gelukkig maar, want ik haatte die Justin. 'Ik hoef geen Frans meisje.' Snauw ik geïrriteerd. Ik besluit er verder niet op in te gaan en luister aandachtig naar de muziek van de radio. Ik pak mijn iPhone en besluit om op Twitter te gaan. Ik kijk naar al mijn meldingen en glimlach wanneer ik alle lieve berichten van mijn fans zie. Ik bijt mijn lip en besluit zelf ook wat te tweeten. 'Ik zal mijn meisje missen.' Gelijk wanneer ik het heb gepost krijg ik veel reacties. Niet alle reacties zijn even goed, maar ik heb geleerd om het te negeren. Ik glimlach bij de leuke reacties en beantwoord een paar. Ik hou van mijn fans. Ze staan altijd voor mij klaar en laten me niet in de steek. Wat zou ik toch zonder ze moeten? Ik klik Instagram aan en maak samen met Alfredo een selfie. Scooter Braun was al in Parijs en was al druk bezig met alles regelen. De hele weg ben ik stil. Alfredo weet ook wel dat ik dol ben op Nevaeh en daarom niet met elk meisje het bed in zou duiken. Ik schud mijn hoofd. 'Wat ben je stil.' Merkt Alfredo op. Blijkbaar merkt hij het ook en ik glimlach even. 'Oh, ik ben gewoon moe en heb zin in het optreden.' Ik besluit oortjes in te doen en sluit even mijn ogen voordat ik het vliegtuig in moet.

Aangekomen in Parijs zie ik allemaal fans voor het concert staan. Ik stap uit de auto en roep de fans naar mij toe. Als gekken rennen ze naar mij toe en ik begin te lachen. Ze zijn soms zo gek, maar ik houd van ze. Ik begroet ze allemaal en geef ze ook allemaal een knuffel. Ik heb gevraagd of ze niet te veel foto's willen nemen in verband met mijn angstaanvallen en gelukkig accepteren ze dat. Samen met mijn bodyguards loop ik naar binnen toe en gelijk word ik door verschillende mensen aangesproken. Soms werd ik zo gek van hun. Vooral nu Kenny weg is. Kenny was mijn favoriete beveiliger. Hij is echt een van mijn beste vrienden geworden en daarom vind ik het zo jammer dat hij weg is. Hij wist precies hoe ik mij voelde en hoe je met mij om moest gaan. Ik wil niet behandeld worden als een verwend, bekend persoon. Nee, ik ben een doodnormale jongen die zingt voor zijn beroep. Ik loop naar mijn kleedkamer toe en gelijk worden er kleren naar mij toe gegooid. 'Jezus, doe rustig.' Mompel ik geïrriteerd. Damn, wat wou ik graag bij Nevaeh zijn, maar het is fijn om voor mijn fans te mogen optreden. Ik was al iets te laat dus ik word gelijk op het podium geduwd. Hallo Parijs! Zijn jullie er klaar voor?!' Roep ik door de microfoon. Alle fans gillen en het geluid vult de zaal. Ik glimlach en begin met mijn eerste nummer, All Around the world. 'Hebben jullie mij gemist?' Roep ik na het nummer. Gelijk hoor allemaal geschreeuw en ik glimlach. 'Oh, wat vind ik het fijn om hier weer terug te zijn!' Ik begin gelijk met mijn tweede nummer en zo blijf ik doorgaan. Als ik het liedje klaar heb spring ik door het rond en pak ik mijn iPhone. 'Ik ben jullie zo dankbaar voor alle prachtige jaren! Hier een speciaal nummer voor jullie.' Purpose begint te spelen en ik voel alle emoties op mij afkomen. Ik slik de tranen weg en zing het nummer met mijn ogen dicht. 'You gave me purpose.' Mijn tranen kan ik niet meer bedwingen en ik ga zitten op de grond. Ik glimlach en kijk door de zaal. Vooraan staan meisjes met tranen in hun ogen, terwijl andere meisjes achter hun telefoon verschuilt zitten. Waarschijnlijk om het te filmen. Ik sta weer op en leg mijn gitaar weg. 'Dank jullie wel. Jullie waren een prachtig publiek!' 'Hey Alfredo! Geef mijn telefoon is!' Alfredo komt als een gek het podium oprennen en geeft mij mijn telefoon aan. 'Laten we een foto maken!' Na 3 seconden is de foto gemaakt en ik glimlach voldaan. Ik hou van mijn fans en ik kan het niet vaak genoeg zeggen. 'I Love you!' Roep ik nog snel voordat ik het podium af ren. 'Damn, je was goed.' Zegt mijn manager, Scooter. Ik geef hem een high five en loop richting mijn kleedkamer. Ik kleed me snel om en merk dat ik enorm moe ben. Ik slaap wel goed vanavond. Ik zou graag naar huis willen, naar mijn lieve Nevaeh, maar ik moet nog eventjes volhouden. Ik pak mijn telefoon erbij en besluit haar te bellen. Na een lange tijd neemt ze niet op en ik neem teleurgesteld adem. Ik wilde haar stem zo graag eventjes horen. Al was het maar voor een seconde.

Net wanneer ik mijn telefoon weg wil stoppen belt Nevaeh me toch terug. Met een grote glimlach neem ik op. 'Hey baby.' 'Hey, Nevaeh hier.' Ik begin te lachen. 'Ja, dat had ik door schat.' Nu begint Nevaeh ook te lachen en ik bijt op mijn lip. Haar lach klinkt als een nummer één hit in mijn oren. 'Niet zo bijdehand jij. Hoe ging je optreden?' Ik zucht even als ik terugdenk aan al die meiden met hun telefoon. 'Het ging heel erg goed. Ik heb Parijs echt gemist, maar de meesten zaten zo erg achter hun telefoon dat ik meer naar een achterkant van een telefoon keek, dan naar een gezicht.' Nevaeh zucht. 'Ja, zulke fans zullen er altijd blijven bestaan. Daar doe je niks aan lieve schat.' Samen praten we nog even over de dingetjes die we allebei hebben meegemaakt en uiteindelijk besluit ik toch op te hangen, zo moe ben ik.

'Ik hou van je Nevaeh.' En ik hang op. Snel trek ik mijn trainingsbroek aan en plof neer op de bank. Ik sluit mijn ogen en val in een diepe slaap.
Ik lig op een grasveld en zie daar een mooi meisje. Ze heeft mooi rood haar en mooie bruine ogen. Ze zit onder de blauwe plekken en ik wil haar helpen. Ik sta op en loop naar haar toe en pak haar hand. Ineens begint ze te schreeuwen en te huilen. Ik schrik en probeer haar te troosten maar het lukt niet. Opeens heb ik door wie het is.
Ik schrik wakker. Wat een rare droom. Dat meisje uit de droom is Nevaeh. Wat zou ze hebben? Dit is niet een goed gevoel. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat ik een berichtje van Nevaeh heb. Gelijk klik ik hem aan: - Justin, ik had net een hele rare droom en werd ineens wakker.' x N. Ik schrik. Ik sms terug: Ik had hetzelfde, ik zal alles vertellen als ik morgen terug kom.' xJ.' Misschien heeft zij wel dezelfde droom gehad. Dit is eng. Ik doe mijn ogen weer opnieuw dicht en probeer weer wat te slapen...