His girl [[Part one]]

Hoofdstuk 20

Ik heb het Justin maar niet verteld, want ik wil niet dat hij zich teveel zorgen maakt. Ik probeer er niet aan te denken, maar de stem van die man blijft mij maar achterhalen. 'Pleeg zelfmoord'. Is het enige wat in mijn hoofd spookt. Justin zou mij vandaag meenemen naar een of andere verrassing, maar ik weet niet of ik er nog zin in heb. De onbekende beller heeft heel mijn zin verpest. Dankzij hem weet ik niet meer wat ik moet denken. Een traan rolt over mijn wang, maar ik veeg hem ruw weg. Ik wil me nu niet kut voelen. Ik wil mijzelf goed voelen, niet alleen voor mij, maar ook voor Justin. Ik doe de allerlaatste dingen in mijn koffer en sluit hem dan toch. Ik zucht als ik de deurbel hoor gaan, maar ik herpak mijzelf al snel. Een neppe glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik de deur opendoe. 'Hey, Justin'. Ik geef hem een kus op zijn wang en ik laat hem even binnen. 'Heb je er zin in?' Ik glimlach en haal mijn schouders op. 'Ligt eraan wat we gaan doen'. Grap ik, maar vanbinnen ga ik dood. Het is maar goed dat ik jarenlang een masker moest dragen, anders had ik het nooit gehaald. Justin glimlacht en schudt zijn hoofd. 'Zal ik je koffer maar pakken?' Ik knik en voor ik het weet heeft Justin mijn koffer gepakt en in zijn auto gezet. 'Ik kom eraan! Ik moet nog iets doen!' Roep ik voordat ik de voordeur dichtdoe. Ik haal diep adem. Ik kan dit wel. Ik ben door al die nare jaren heen gekomen, dus dan kom ik hier ook wel doorheen. En met Justin is het altijd leuk. Ik pak nog mijn telefoon en loop naar de auto toe. Ik glimlach weer als ik Justin ziet zitten. Door hem voel ik mij altijd opgelaten, maar op de een of andere manier is dit anders. Alsof die man aan de telefoon mijn ogen heeft geopend. Ik weet dat hij mij wilde pesten en dreigen, maar de manier waarop hij het zei was angstaanjagend. 'Waar gaan we nou naar toe?' Probeer ik mijzelf op andere gedachtes te zetten. Ergens ben ik wel benieuwd waar we naartoe gaan, want dit is niet niks. Het is toch speciaal dat je vriendje je ergens mee naar toe neemt. 'We gaan naar een speciale plek, voor een speciaal meisje'. Ik voel dat ik rood word. Ondanks dat ik Justin mijn officiële vriendje kan noemen, vind ik het nog steeds lastig om complimenten aan te nemen. Vooral als het om mijn lichaam gaat. 'Hoe voelt het nou om achttien te zijn?' Ik glimlach en haal mijn schouders op. 'Nog steeds hetzelfde als zeventien'. Ondanks alles was ik mijn verjaardag helemaal vergeten. Het is dat Justin mij feliciteerde vanmorgen, anders had ik er nooit aan gedacht. 'Maar dat beantwoordt nog steeds mijn vraag niet Justin. Waar gaan we naar toe?' Justin zucht. 'Kan je nou even stoppen? Het enige wat ik kan zeggen is dat je geen hoogtevrees moet hebben'. Ik frons en kijk Justin vragend aan, maar ik krijg niks meer uit hem.

Het is nu ongeveer twee uur later en we zijn nu al een klein half uurtje aan het vliegen. Ik heb geen idee waar we naar toe gaan, want iedereen houdt stijf hun mond. Zelfs de piloot van Justins vliegtuig wilt niks zeggen en het maakt me gek. Ik ben zo nieuwsgierig! Ik besluit mijn ogen maar dicht te doen, in de hoop dat door slapen de tijd sneller gaat. 'Nevaeh, wordt wakker'. Fluistert iemand in mijn oor. Ik mompel en open langzaam mijn ogen. Ik lag zo lekker te slapen en dan moet die sukkel mij wakker maken. Ik glimlach als ik Justins gezicht zie. Zijn glimlach is nog breder dan normaal en zijn ogen glinsteren. 'Heb je er zin in?' Vraag ik aan hem terwijl ik moeite moet doen om mijn lach in te houden. Justins hoofd gaat heen en weer en ik schiet in de lach. 'Je bent net een klein kind'. Justins hoofd komt dichterbij de mijne en geeft me een kus op mijn voorhoofd. Ik krijg het er warm van, maar zet het even opzij als ik de piloot door de intercom hoor praten. 'Graag jullie gordels omdoen en de tafels dichtklappen. Wij gaan over vijf minuten landen'. Snel doe ik mijn gordel om en pak Justins hand vast. Ik vind landen altijd zo verschrikkelijk eng. Wat als je ineens neerstort? Dat lijkt mij een verschrikkelijke dood. Wanneer ik merk dat het vliegtuig begint met landen knijp ik hard in Justins hand. 'Au, dat doet pijn'. Grapt Justin. Ik kijk hem verontschuldigd aan. 'Sorry'. Mompel ik zachtjes. Justin glimlacht en wanneer we zijn geland pakken wij onze spullen en lopen naar buiten. Ik kan de vloer wel zoenen. Niet dat ik dat zou doen, maar ik ben al blij dat we veilig zijn geland. 'Waar gaan we nu naar toe?' Vraag ik toch een beetje nieuwsgierig. Justin haalt zijn schouders op. 'Je ziet het straks wel'. We lopen ondertussen binnen het vliegveld om onze koffers op te halen. Overal op de borden zie ik Franse zinnen, wat betekent dat wij in Frankrijk zitten. Een gelukkig gevoel stroomt door mijn lichaam. Oh, ik ben zo benieuwd waar we naar toe gaan. Ondertussen lopen wij al richting de gehuurde auto. Overal staan paparazzi, maar Justin trekt zich daar niks van aan. 'Kom, babe. Even doorlopen, anders gaan ze je echt lastigvallen'. Ik doe maar wat Justin zegt en volg hem in stilte naar de auto.