His girl [[Part one]]

Hoofdstuk 22

Ik haal diep adem. Nu ik weer voor mijn huis sta, voel ik me gelijk chagrijnig. Wetend dat ik zo weer mag beginnen met mijn leven. Iets waar ik absoluut geen zin in heb. Justin knijpt eventjes in mijn hand en ik glimlach geforceerd. Ik wil niet meer terug. Ik wil blijven bij hem en het leventje dat ik in Parijs had. Ik weet dat ik dan voor mijn problemen wegren, maar mijn eigen leven is te gecompliceerd. 'Gaat het?' Ik knik langzaam, niet wetend of het wel met mij gaat. Mijn moeder ging gisteren helemaal te keer tegen mij, dus waarom zou ze nu aardig doen? 'Ik ben bang'. Fluister ik zachtjes terwijl ik naar de vloer kijk. De grond is ineens zo interessant. Justin knijpt weer in mijn hand en trekt mij in een knuffel. 'Als het niet gaat kom je bij mij wonen'. Ik glimlach en trek me dan toch uit zijn knuffel, ondanks dat ik hier niet weg wil. Justin en ik stonden hand in hand voor mijn huis. Ik haal diep adem en loop toch naar de deur toe. Ik kijk Justin gespannen aan, maar hij knikt toch. Ik klop op de deur en mijn moeder doet open. 'Nevaeh', is het enige wat ze zegt. Zonder iets tegen mijn moeder te zeggen loop ik rechtstreeks door naar mijn kamer toe. Justin volgt mij en ploft neer op mijn bed. Je kan merken dat mijn bed oud is, hij kraakt aan alle kanten. Ik hoor mijn moeder naar boven lopen en een angstgevoel kruipt door mijn hele lichaam. 'Justin, wil je mij en Nevaeh even alleen laten?' Justin kijkt me vragend aan en ondanks dat ik bang ben, knik ik toch. Justin verlaat met tegenzin de kamer. Ik kijk mijn moeder aan. 'Wat is er?' Vraag ik geïrriteerd. Het enige wat ik wil is Justin en mijn bed. Ik wil slapen. 'Ik ben gisteren erg tekeer tegen je gegaan en het spijt me', begint ze met spreken. 'Maar ik vind niet dat je op achttienjarige leeftijd dit allemaal al hoort te doen'. Ik zucht. Het is ook nooit goed bij haar. 'Er zijn zoveel dingen niet goed en laat mij gewoon genieten nu het nog kan. Ik moet straks weer naar school toe en dan voel ik mij weer harstikke kut. Is dat wat je wilt?' Ik kijk haar boos aan, maar er komt geen emotie vrij op mijn moeders gezicht. In plaats daarvan haalt ze alleen haar schouders op en ik zie mijn koude, hatelijke moeder weer voor mij staan. 'Jij woont godverdomme onder dit huis! Dat betekent dat je naar mijn regels moet luisteren!' Schreeuwt ze in mijn oor. Ik deins achteruit en mijn hart bonst in mijn keel. Ik voel een paniekaanval komen, maar ik druk hem weg. Ik hoop dat Justin niet te ver weg is, mocht het escaleren. 'Ik hoef niet meer naar jou te luisteren, want je hebt je nooit omgekeken naar mij', fluister ik zachtjes. 'Pardon!?' Schreeuwt mijn moeder. Ik deins weer achteruit en voel de eerste paar klappen in mijn gezicht belanden. Tranen vloeien over mijn wangen, maar het raarste is is dat ik de pijn nog niet voel. Ik voel me alleen maar ellendig, maar pijn komt nog wel. 'Laat me met rust!' Schreeuw ik nu kwaad, maar het werkt alleen maar averechts. Ik voel nog een paar klappen in mijn gezicht en met mijn handen grijp ik naar mijn hoofd. Ik bloed, fuck. Ik haat haar! Is letterlijk het enigste wat ik in mijn opkomt. Ik hoor iemand de trap oprennen, maar ik ben al te duizelig om op te kijken. 'Laat Nevaeh met rust!' Hoor ik nog voordat ik mijn ogen sluit.

'Nevaeh?' Mijn hoofd bonkt en langzaam open ik mijn ogen. Ik kreun van de pijn. Even was ik vergeten waar ik was, maar als ik zie dat ik in mijn bed lig, herinner ik mij alles weer. 'Justin'. Tranen rollen over mijn wangen en Justin trekt mij in een knuffel. 'Ik had bij je moeten blijven. Het spijt me zo erg'. Mompelt hij. Ik kijk hem aan en geef hem een kus. 'Nee, het is mijn schuld. Ik had mijn moeder nooit moeten vertrouwen'. Ik probeer op te staan, maar ik voel me nog te duizelig. Ik val terug op het bed en sluit mijn ogen. 'Justin, mag ik bij jou slapen vannacht?' Justin begint te lachen. 'Lieverd, dat hoef je toch niet te vragen. Jij bent altijd welkom bij mij'. Ik glimlach met nog steeds mijn ogen gesloten. 'Wil je mijn spullen pakken?' Ik hoor Justin van bed afgaan en rommelen door mijn spullen. Ik glimlach zwak. Hij weet natuurlijk niet waar alles ligt, maar het enige wat ik wil is slapen. Ik ben te moe om op te staan of ook maar mijn ogen te openen. Na een tijdje besluit ik toch maar dat ik mee moet helpen. Ik open mijn ogen en kreun even. Waarom is het leven zo klote? Waarom kan het leven geen medelijden met mij hebben? Waarom ben ik degene die altijd moet lijden? Langzaam sta ik op en ik zie Justin heen en weer lopen. 'Ik kan je lingerie niet vinden'. Ongemakkelijk staat hij met zijn hand in zijn haar, iets wat hij deed als hij iets ongemakkelijk vindt. Ik grinnik en pak uit een la mijn lingerie en stop het in een tas. 'Oh, ik heb trouwens ook hele mooie posters van mij gevonden'. Mijn ogen worden groot. Kut, ik heb de posters van Justin nog in een doos zitten. Oh, ik heb een probleem. Nu ben ik degene die ongemakkelijk tegen mijn bed aanstaat. 'Ja, over dat. Ik kan het uitleggen'. Mompel ik. Justin begint te lachen en pakt mijn hand vast. 'Oh, wat onschuldig'. Hij grijnst, terwijl ik het liefst door de grond wil zakken. 'Ik kan het uitleggen zeg ik toch'. Een klein, ongemakkelijke glimlach verschijnt op mijn gezicht. Dat zorgt er alleen maar voor dat Justin harder begint te lachen. 'Schat, ik heb nog nooit zoiets schattigs gezien'. Ik haal mijn schouders op. Vroeger was ik echt een groot fan van Justin, maar dat werd in de jaren minder. Niet omdat ik zijn muziek slecht vind, maar omdat ik er zo erg mee gepest werd dat ik dacht dat ik stom was. Zonder nog iets te zeggen pak ik mijn laatste spulletjes bij een en doe ze in de tas. 'Ik ben klaar'. Justin pakt mijn hand vast en samenlopen wij naar beneden toe. Ik werp nog een blik in de woonkamer, waar ik mijn moeder zie huilen. Ik probeer geen medelijden te hebben, maar ik vind het verdomd moeilijk, ondanks dat ze mij veel meer pijn heeft gedaan. Ik voel de tranen weer opkomen, maar Justin knijpt in mijn hand. Aangekomen bij zijn auto haal ik diep adem. 'Justin, ik zou niet weten wat ik zonder jou moet'. Fluister ik zachtjes. Justin glimlacht en trekt mij tegen hem aan. Mijn hart slaat op hol, alsof elk moment mijn hart kan exploderen. Ik glimlach zwakjes. Justin staart naar mijn lippen en ik glimlach weer. Ik druk mijn lippen tegen de zijne aan en het voelt alsof de wereld stil staat. Duizenden vlinders zijn losgelaten in mijn buik en vuurwerk is afgestoken. Ik vroed met mijn handen door zijn haar en zijn grip wordt steeds strakker. Ik laat langzaam los. 'Wow', is het enige wat ik uit kan brengen. Justin glimlacht en drukt een kus op mijn voorhoofd. 'Mag ik rijden?' Ik probeer rustig te worden in mijn hoofd, maar het enige waar ik aan kan denken zijn Justins lippen op de mijne. 'Kan je wel rijden?' Ik begin te lachen en ga achter het stuur zitten. Gelukkig kan ik wel rijden, maar mijn officiële rijbewijs heb ik niet. Ik doe precies wat Justin zegt en ik voel me een stuk vrijer achter het stuur. Alsof ik nu ineens naar het einde van de wereld kan rijden en niemand die mij zou missen.
Aangekomen bij Justins huis worden mijn zenuwen enorm. Ik weet niet waarom, maar het voelt alsof ik mijn moeder in de steek laat. Ik pak mijn tas uit de auto en zucht. 'Gaat het?' Ik kijk naar Justin en glimlach geforceerd. 'Alles gaat geweldig'. Mompel ik sarcastisch. Justin pakt mijn hand en samenlopen wij naar binnen toe. 'Justin!' Justins moeder komt de gang ingelopen. 'Oh, mijn zoon. Hoe was het in Parijs?' Ze kijkt ons vragend aan en geeft mij een knuffel. 'Hey, Nevaeh. Hoe is het schat?' Ik glimlach geforceerd. 'Het gaat goed, Parijs was zo mooi!' Ze glimlacht en neemt ons mee naar de keuken. Justin schudt lachend zijn hoofd. 'Willen jullie thee?' Ik kijk Justin aan, maar hij schudt zijn hoofd van niet. 'Nee, ik ben moe. Ik laat Nevaeh haar kamer zien en dan gaan we slapen'. Pattie glimlacht en knikt. 'Welterusten alvast'. Ik geef haar een knuffel en loop Justin achterna naar boven. 'Je mag een kamer uitkiezen'. Ik glimlach. 'Kan ik vannacht niet bij jou slapen?' Een onzeker gevoel komt bij mij omhoog. Wat als Justin dat niet wilt? En hij dit alleen doet, omdat hij medelijden met mij heeft. Ik bijt op mijn lip en kijk naar de grond. 'Tuurlijk lieverd. Ik zal mijn handen thuishouden'. Ik begin te lachen en geef Justin een kus. In zijn kamer is het erg rustig. Justin en ik zijn allebei stil. Ik wil mijn pyjama aan doen, maar ik durf niet waar Justin bij is. Ik wil niet dat hij mijn littekens of mijn lelijke lichaam ziet. 'Er is een badkamer hier in die deur. Als je wilt kan je je daar klaar maken om te gaan slapen'. Justin wijst naar een deur alsof hij mijn gedachtes kon lezen. Ik glimlach en bedank hem. Met mijn pyjama en toiletspullen loop ik naar de badkamer toe. Ik trek mijn kleren uit en bekijk mijn lichaam in de spiegel. Dit is dus de reden dat ik niet te veel mag eten. Ik word veel te dik zo. Ik walg van mijn lichaam en ik trek zo snel als ik kan mijn pyjama aan. Ik poets mijn tanden en doe mijn haar in een staart. Ik loop weer terug naar Justins kamer waar ik in zijn bed plof en mijn ogen sluit. Ik voel dat Justin naast mij komt liggen en slaat zijn armen om mij heen. Ik voel me zo veilig in zijn armen alsof heel de wereld mij niet meer lastig kan vallen. Alsof hij mijn leven redt. In zekere zin heeft hij dat al gedaan. Ik zou echt niet weten wat ik zonder hem moest. Ik sluit mijn ogen en val in een onrustige slaap.

'Nevaeh, wordt wakker!' Justins wanhopige stem zorgt ervoor dat ik schrikkend wakker wordt. Ik zit gelijk rechtop en kijk naar Justin. 'Wat is er aan de hand?' Vraag ik half slapend, maar toch bezorgd. 'Er is iemand in het huis'. Fluistert hij. Ik wil wat zeggen, maar Justin slaat zijn hand op mijn mond. Angst breekt uit en ik raak in paniek. Mijn ademhaling wordt steeds sneller en sneller en mijn hart klopt als een gek. 'Verstop je onder het bed!' Ik twijfel geen seconde en kruip onder Justins bed, maar Justin zelf komt niet. Ik bijt zo hard op mijn lip dat ik bloed. Ik hoor zware voetstappen in de gang en mijn hart explodeert. Wat als deze vreemde Justin of mij pijn wilt doen? De deur gaat open en een gemene glimlach vult de stille kamer. 'Wie de fuck ben jij en wat doe jij hier!?' Schreeuwt Justin woedend. Een klap vult de kamer en ineens hoor ik Justin niet meer. Ik hoor een knal op de grond en ik draai me net om, zodat ik kan zien wat er is gebeurd. Ik slaak een gil als ik Justin bewusteloos op de grond ziet liggen. 'Daar ben je.' Ik word hard onder het bed gesleurd en ik kijk in twee duistere ogen. Ik gil, maar er komt niemand mij redden. Ik ga dood hier, ik ga dood.