His girl [[Part one]]

Hoofdstuk 8

'Nevaeh, je ontbijt staat klaar!' Schreeuwt mijn moeder vanaf de trap. Met tegenzin kom ik uit bed. Eigenlijk moest ik vandaag naar school maar ik heb echt zo geen zin. Mijn ribben doen pijn en op school pesten ze mij alleen maar. Ik loop naar beneden en geef Hope een kusje. Mijn andere zusje Lola slaapt bij mijn oma. Ik mis mijn oma wel, want ik heb haar sinds ik negen jaar ben niet meer gezien. 'Mama.' Begin ik zachtjes, bang voor haar antwoord. Ze kijkt me geïrriteerd aan maar knikt daarna toch haar hoofd. 'Mag ik vandaag thuisblijven? Ik voel me niet zo goed.' Ze stopt met haar eten en kijkt mij doordringend aan. 'Als je liegt heb je een probleem.' Ik knik langzaam en ga aan tafel zitten. 'Oké.' Zucht mijn moeder. 'Ik weet dat ik je al die jaren onterecht behandeld hebt, en dat ik je gewoon niet zag als mijn dochter.' Verder komt ze niet, want ze barst in huilen uit. Ik zucht en kijk haar aan. Andere dochters hadden hun moeder allang getroost, maar ik niet. Ze troostte mij ook nooit wanneer ik huilend in bed lag of op de bank zat. Ik weet dat ik niet zo mag denken en dat ik egoïstisch ben, maar ik weet niet beter. Ze haalt diep adem en begint verder aan haar verhaal. 'Ik verdien eigenlijk niet de naam mama, want ik heb je echt onterecht opgevoed.' Ik knik. 'Maar ik gaf altijd wel om je, alleen de reden dat ik zo deed is omdat je zoveel op mijn zus lijkt, en ze leeft niet meer.' Ik schrik. 'Waarom heb je dat nooit verteld?' Ik probeer zo emotieloos te praten, maar ik ben wel geschrokken. Ik wist niet dat mijn moeder een zus had, al helemaal niet dat ik op haar lijk.
'Omdat ik niet wilde dat iemand mijn verdriet zag. Maar jij lijkt op haar. Als twee druppels water.' Ik zucht en schud mijn hoofd. 'Ik weet dat je me haat, Nevaeh. Maar ik beloof je dat ik het goedmaak.' Ik kijk haar wantrouwig aan, maar wanneer ik haar blik zie weet ik dat het goed is. 'Ik heb je nooit gehaat mama. Dat zou ik nooit kunnen, maar het maakte me wel kapot.' 'Kom hier.' Zegt mijn moeder en ik geef haar een knuffel.
'Ik houd van je Nevaeh, onthoudt dat.' Fluistert ze in mijn oor. Ik wil hetzelfde terugzeggen, maar ik krijg het niet over mijn hart. Ik kan geen 'ik hou van je' zeggen tegen iemand die mijn hele leven heeft verpest, alleen omdat ik op iemand lijk. Op de een of andere manier doet het alleen meer pijn.
'Ik zal school wel even afbellen voor je.' Zegt mama terwijl ze het eten opruimt, proberen om een casual gesprek aan te gaan. Ik schud mijn hoofd. 'Ik red me wel.' zeg ik met een glimlach. Maar diep vanbinnen weet ik ook wel dat ik het niet red. Ik loop naar boven en pak mijn IPhone. Vijf berichten? Allemaal van Justin. Ik neem comfortabel plaats op mijn bed en open de berichtjes. Maar voordat ik de berichtjes kan open stormt er iemand mijn kamer binnen. Snel ga ik rechtop zitten als ik zie dat het mijn moeder is. 'Wat is er?' Vraag ik zo beleefd mogelijk, niet wetend wat er aan de hand is. 'Waarom heb je niet verteld dat je met Justin Bieber omgaat?' Ik frons en kijk mijn moeder vragend aan. 'Hoezo?' vraag ik uiteindelijk. 'Jullie waren op het nieuws. Het blijkt dat Justin zijn middelbare school hier wilt afmaken en dan verder gaat met optreden.' Ik knik. 'Ja klopt.' Mijn moeder begint te lachen en gaat naast me zitten. 'Wist je in het begin al dat het Justin was?' Ik kijk haar vragend aan, sinds wanneer is zij zo geïnteresseerd in Justin? Ze moest er vroeger niks van hebben toen ik het over hem had. 'Ja, dat wist ik.' Mijn moeder knikt en staat weer op. 'Nou, ik ga naar mijn werk. Doe Justin de groeten.' En ze verlaat mijn kamer met een knipoog. Verbaasd blijf ik achter en pak ik mijn telefoon. Maar voordat ik echt op de sms'jes kan reageren gaat de deurbel. Zuchtend sta ik op en ren half naar beneden toe. Ik frons als ik niet mijn moeder, maar Ryan voor de deur ziet staan. 'Wat doe jij hier?' Sis ik boos. Ik begin te trillen van woede en moet moeite doen om hem niet te slaan. Ik haat hem! Hij mag mijn dag niet verpesten, niet nu.
'Ik wil met je praten, Nevaeh.' Ryan wiebelt op zijn benen en kijkt mij zenuwachtig aan.

Man, wat erger ik me aan hem zeg. Kan hij niet weg? 'Wat moet je dan?' Schreeuw ik wanhopig. Ik kan zijn aanwezigheid niet aan. Het idee dat hij mijn dag verziekt maakt me misselijk. Ik had Justin ondertussen allang een berichtje terug kunnen sturen, of op z'n minst zijn sms'jes lezen. Maar nee, Ryan staat hier. Zonder dat Ryan iets zegt loopt hij naar binnen en ploft neer op de bank. Met een mond vol tanden kijk ik hem aan. Hij heeft echt het lef om dit te doen. Verschillende gedachtes komen op en ik moet zeggen, het zijn geen goede gedachtes. Hij gebaart dat ik naast hem moet komen zitten, maar ik negeer hem. 'Vertel nou maar waarom je hier bent.' Zeg ik na een dodelijke stilte. Ryan zucht. 'Ik wilde sorry zeggen voor het feit dat ik tegen iedereen heb gezegd dat jij met mij hebt geslapen. Ik denk dat ik jaloers op Justin was.' Ik frons een wenkbrauw. 'Hoezo zou je jaloers zijn op hem?' 'Omdat ik je al sinds het begin van de middelbare school leuk vindt Nevaeh.' Ik slik. ''Stop met liegen. Je pest me voor meer dan twee jaar, omdat je wat? Mij leuk vindt?' Schreeuw ik nu boos. Ik zie dat Ryan schrikt van mijn reactie maar het interesseert me niet. 'Ik durfde niks te zeggen, dus vertelde ik tegen iedereen dat je een sukkel was.' Mompelt hij nu zachtjes, terwijl hij naar de vloer kijkt. Alsof de grond belangrijker is dan mijn gezicht. Ik voel de tranen opkomen, maar ik probeer ze te negeren. Voor ik het door heb rollen de tranen naar beneden en ruw veeg ik ze van mijn wang weg. 'Bedankt voor het ruïneren van mijn leven. Nu mag je weg.' Ik kijk Ryan boos aan en wijs met mijn hand naar de deur. Ryan kijkt verbaasd. 'Hoezo?' Ik zucht. 'Snap dat dan, ik wil niks met jou te maken hebben, je hebt mijn leven verpest, ook mijn lichaam.' Dat laatste zei ik zacht, hopend dat hij mij niet hoorde. 'Waar slaat dat nou weer op?' Vraagt hij onbegrijpelijk. Ik begin als een gek te lachen en even weet ik niet meer wat ik moet doen. Ik raak gestrest en verschillende emoties komen op. Ik wil mijn armen niet aan hem laten zien, omdat het mijn privacy is. Maar ik moet natuurlijk weer zo dom doen en alles eruit gooien. Ik haat mijzelf als ik emotioneel ben.

'Hierom.' Fluister ik zachtjes terwijl ik trillend en huilend mijn mouwen omhoogschuif. Ik laat een gedeelte van mijn arm zien. Ik wil niet dat hij de rest van mijn lichaam ziet, anders heb ik helemaal geen privacy meer en misschien lacht hij mij wel uit. Ik tril zo erg, bang voor zijn reactie. Ik wil laten zien wat hij mij heeft aangedaan. Waar hij voor heeft gezorgd.
Ryans ogen worden groot en even lijkt het alsof hij tranen in zijn ogen heeft.
'Heb ik dat aangedaan?' Stamelt hij. Ik knik. 'Ja, heb je al spijt dat je mij heel erg hebt gepest? Of vind je het nog steeds grappig?' Sis ik kwaad. Ryan haalt zijn schouders op en een traan rolt over zijn wang. 'Nee, ik voel me echt kut nu. Ik wilde je nooit zo kwetsen.' Een sarcastisch lachje verlaat mijn mond. 'Wat dacht je dan? Dat je iemands leven kon ruïneren zonder diegene te schaden?' Ryan knikt en kijkt naar de grond. 'Ik wil dat je weggaat Ryan. Ik wil je niet zien, ik wil je niet horen. Ik wil dat je weggaat en mij met rust laat.' Een traan rolt over mijn wang, maar ik veeg hem ruw weg. Hij verdient het niet om mij te zien huilen, al helemaal nu niet. Ryan loopt zonder iets te zeggen weg en met een knal is de voordeur dicht. Als hij weg is gaat mijn telefoon. Justin.

Ik zucht. Ik heb geen zin in Justin, maar ik moet wel reageren. Ik had ook al niet op zijn berichtjes gereageerd. Niet dat dat mijn schuld was, maar dat weet Justin natuurlijk niet. Ik hoop dat ik Ryans ogen heb geopend, maar ik ben bang van niet. Een pestkop stopt niet ineens met pesten, omdat het 'slachtoffer' ineens emotioneel in elkaar stort. Voordat ik het doorheb heeft Justin al opgehangen en ik leg mijn telefoon weg. Zuchtend pak ik mijn laptop erbij. Ik ga naar YouTube en kijk tussen de nummers door. Ik klik het liedje van James Arthur, Impossible aan en begin mee te zingen. Ik besluit het op te nemen, omdat ik benieuwd ben hoe ik echt klink. Langzaam kom ik in het nummer en tranen verschijnen in mijn ogen. Emoties nemen het nummer over en voor ik het weet is het nummer afgelopen. Ik klik op het knopje met terugluisteren. Ik besef dat ik niet al te verkeerd klink, maar verwijder het toch. Ik zou het nooit moeten publiceren. Iedereen zou alleen maar slechte commentaar geven. Het ergste geval is dat ze er op school achter komen en dan ben ik helemaal de lul. Als ik op de bank wil gaan zitten, gaat de bel weer. Ik zucht. Ik hoop niet dat het Ryan is, want ik weet niet hoe ik nu zal reageren. Zonder naar buiten te kijken doe ik de deur open. Ik wil iets zeggen als ik Justin zie staan, maar hij stormt letterlijk naar binnen. 'Nevaeh, wij moeten praten.' Zegt hij wanhopig. 'Wat is er aan de hand?' Vraag ik argwanend, bang voor zijn reactie. Ik ga op de bank zitten en pak een kussen. Een gewoonte die ik altijd al heb gehad als ik zenuwachtig was. Hoe raar het ook klinkt, maar met een kussen voel ik mij veilig. Net zoals een horrorfilm kijken met een kussen. Kinderachtig, ik weet het. Justin komt naast me zitten en pakt mijn hand vast. Hij schudt zijn hoofd een paar keer en een akelig gevoel speelt in mijn buik. Wat is er in godsnaam aan de hand? 'Wat is er aan de hand Justin?' Fluister ik zacht. 'Heb je het nieuws gezien?' Ik knik. 'Ik heb het nieuws niet echt bekeken, maar mijn moeder vertelde dat ze jou zag.' Justin knikt en kijkt zenuwachtig om zich heen. Ik pak zijn hand stevig vast en kijk hem vragend aan. 'Wat is er aan de hand dan?' Probeer ik nog een keer met minder geduld. Justin zucht en schudt zijn hoofd. 'Ze weten dat ik hier ben en dat ik met jou omga. Jij bent het 'anonieme' meisje in mijn leven en de paparazzi kunnen niet wachten om te ontdekken wie jij bent.' Ik snap het niet meer. Sinds wanneer is dat zo erg? 'En waarom maakt het uit dat ze weten waar jij bent? Je hebt er zelf voor gekozen om bekend te worden Justin. Dit hoort erbij.' Justin glimlacht. 'Toen ik voor het eerst aandacht kreeg van de media vond ik het niet erg. Maar ze zetten zoveel druk op je, dat het voor mij soms te erg wordt. Ik krijg alleen maar commentaar naar mij hoofd toe gegooid en ik kan er niet meer tegen. Ik ben vroeger op het verkeerde pad terecht gekomen, doordat er zoveel kritiek en druk op mij lag.' Ik knik begrijpelijk. 'Daarom ben ik naar een plek gegaan waar ze me misschien niet zouden herkennen. Een plek waar ik mijn middelbare school kan afmaken en een rustige tijd tegemoet kan gaan.' Zoveel vragen dwalen rond in mijn hoofd, maar ik blijf rustig voor hem.

'Oké, ik snap je Justin. Maar wat is nu het plan?' Fluister ik zachtjes terwijl ik met mijn hand over zijn hand streel. Justin haalt zijn schouders op en ik zie dat hij erg gestrest is. Ik kan het hem natuurlijk ook niet kwalijk nemen. Ik zou ook niet achterna gezeten willen worden door paparazzi. 'Het komt wel goed, je hebt toch een manager?' Justin knikt. 'Bel hem op. Hij weet precies hoe je om moet gaan in dit soort situaties. Hij kan jou veel beter helpen dan ik.' Ik glimlach. Justin knikt en geeft mij een kus op mijn voorhoofd. Mijn wangen beginnen te gloeien en eventjes heb ik het erg warm. 'Dankjewel love.'