His girl [[Part one]]

Hoofdstuk 17

Ik moet toegeven dat het erg gezellig is geworden bij Alicia. Ondanks mijn nare gevoel bleef ik kalm en relaxt, maar steeds bleef het in mijn achterhoofd spoken dat ik spijbel van school. Net wanneer ik een slok wil nemen van mijn drinken belt mijn moeder op. Ik bijt mijn lip en neem uiteindelijk met tegenzin op. 'Hoi mam.' Mompel ik zachtjes. 'Nevaeh! Waar zit jij?' Onrust vult mijn oren en eventjes word ik bang. Straks gaat ze me weer slaan en dat wil ik niet. 'Mama, niet boos worden. Ik zit bij een klasgenoot.' Een zucht komt uit mijn moeders mond en ik kan merken dat ze er niet blij mee is. 'Oké, het zal wel. Kom wel voor het eten thuis.' En voordat ik iets kan zeggen hangt ze op. Fuck. Verbaast kijk ik naar mijn telefoonscherm. 'Alles goed Nevaeh?' Ik glimlach snel en kijk naar Alicia. 'Was je moeder boos?' vraagt Alicia bezorgd. Snel schud ik mijn hoofd. 'Weet ik niet, maar ze zei wel dat ik voor het eten thuis moet zijn.' Alicia knikt.
In stilte drinken wij allebei onze drinken op en ik voel een ongemakkelijke stilte. Na heel veel moed opgeraapt te hebben vraag ik uiteindelijk dan toch de vraag die mij al die tijd dwars zat. 'Zeg, Alicia, hoe komt het dat jij ooit gepest werd?' vraag ik zacht. Alicia kijkt mij doordringend op, maar haalt dan toch haar schouders op. 'Ik had het thuis niet breed. Mijn moeder kocht geen merkkleding voor mij en dat boeide mij ook allemaal niet. Dat was niet de enige reden dat ik gepest werd.' Ik kijk haar vragend, maar nieuwsgierig aan. 'Ik kon heel moeilijk vrienden maken, maar Ryan zag iets in mij. Hij vond mij leuk en ik hem niet. Daarom ging hij mij nog erger pesten dan de rest.' Verschrikt kijk ik naar Alicia. 'Nee, dat meen je niet!' Alicia kijkt mij vragend aan. 'Toen hij zijn excuses kwam aanbieden, zei hij precies hetzelfde!' roep ik geschrokken. 'Dat dacht ik al, maar goed.' zegt Alicia boos. 'Maar we moeten wat tegen Ryan doen.' Ik knik. 'Wat wil je eraan doen dan?' vraag ik zacht. 'We pakken hem terug op school. Ik zal wel roddels over hem verspreiden, aangezien de meeste mensen mij wel geloven.' zegt Alicia met een knipoog. Ik twijfel. Als we dat gaan doen, dan lijken wij precies op Ryan en zijn vrienden. En dat wil ik niet. Ik wil niet gepest worden of iemand pesten.
'Ik weet het niet hoor. Ik wil niet lijken op Ryan.' Fluister ik onzeker. Alicia zucht. 'Dat snap ik Nevaeh, maar wil jij ook geen gerechtigheid?' Ik bijt mijn lip en geef geen antwoord. 'Wij gaan niet zomaar iemand pesten omdat wij ons vervelen. Wij geven alleen Ryan het gevoel die hij ons ook heeft gegeven.' Ik knik uiteindelijk. Ze heeft een punt, maar het voelt nog steeds verkeerd. Ik weet niet of ik het moet doen, maar uiteindelijk stem ik toch in. Ryan krijgt nu wel zijn verdiende loon, maar het is verkeerd. 'Oh, ik moet gaan.' Zeg ik als ik kijk hoe laat het is. Alicia knikt en geeft me nog een knuffel. 'Tot morgen op school!' Ik glimlach nog eventjes. Ik stap op de fiets en rijd langzaam naar huis toe. Mijn moeder zal nu wel boos zijn, wat betekent dat ik moet oppassen met wat ik zeg. Ik probeer zo langzaam mogelijk, maar toch zo snel mogelijk te fietsen, alhoewel dat moeilijk gaat. Ik wil gewoon snel thuis zijn, maar ik wil eigenlijk ook niet naar huis toe. Wanneer ik de beknde huizen en bomen zie, krijg ik een akelig gevoel in mijn maag. Wat nou als mijn moeder zo boos op me is dat ze me weer gaat slaan? Wie weet wat er gebeurt?
Aangekomen thuis zie ik mama huilend op de bank zitten. Ik zet mijn fiets weg en loop bezorgd naar binnen. Wat zou er nou in vredesnaam gebeurd zijn? Wanneer ik de woonkamer binnen loop zie ik mijn moeder schrikken. Ik ga naast haar zitten en pak haar hand vast. Ook al heeft deze vrouw mij het leven zuur gemaakt, ik wil haar niet zien huilen. Soms vraag ik me af waarom ik zo goed ben voor deze wereld. Kuch kuch. 'Wat is er?' vraag ik bezorgd. Ze kijkt me verslagen aan, alsof ze de dood in de ogen heeft gekeken. 'Ik ben vandaag ontslagen op mijn werk. Dus nu verdienen we erg weinig geld.'
'Oh.' zeg ik verdrietig en ongemakkelijk. Ik zou niet weten wat ik nu moet zeggen. Ik blijk toch niet zo'n goed persoon te zijn. 'Het komt goed.' fluister ik nog en geef haar een knuffel. Ze knikt. 'Ik ga de was doen.' Ik knik weer. Als ik even wil gaan liggen op de bank, hoor ik de bel gaan. Ik zucht en sta met tegenzin op. Zonder naar buiten te kijken doe ik de deur open. 'Justin!' Roep ik enthousiast. Hij was precies wat ik nu nodig had. Hij kijkt me vol walging aan en een onzekerheid begint in mij op te bloeien. 'Hoi, mag ik even binnen komen?' vraagt Justin. Te verbaast om te antwoorden, staar ik Justin aan. Wat is er met hem aan de hand? 'Ga je nog antwoorden?' Tranen branden al in mijn ogen. Waarom barst hij ineens uit tegen mij? Wat heb ik verkeerd gedaan. 'Ja, kom maar mee.' Zonder iets te zeggen lopen we met z'n tweeën naar mijn kamer toe. 'Wat is er aan de hand?' vraag ik bezorgd. 'Waarom ben je vreemdgegaan met Ryans broer?' Roept Justin boos uit het niets. Ik schrik van zijn uitbarsting en automatisch loop ik naar achteren toe. Ik kijk hem met grote ogen aan. 'Wat zou ik met Ryans broer gedaan hebben dan?' Fluister ik zachtjes, bang dat Justin weer uitbarst. 'Vreemdgaan! Moet ik je nog uitleggen wat dat woord betekent?' Schreeuwt Justin boos. Ik deins achteruit en val tegen het randje van mijn bed aan. Tranen vloeien over mijn wangen, vanwege de pijn maar ook vanwege Justins uitbarsting. Waarom gelooft hij me nou niet? Waarom weet hij nou ook niet beter? 'Je zou me moeten steunen want je weet ook wel dat ik niet vreemdga, in tegenstelling tot jou.' Dat laatste zei ik zacht, want ik wilde niet dat Justin het hoorde. Helaas heeft hij het wel gehoord. Kwaad ijsbeert hij door de kamer. Ik probeer op te staan, maar ik voel me duizelig van de val. 'Hoezo in tegenstelling tot mij? Ik ga toch ook niet vreemd of wel soms?' Ik frons en nu begin ik boos te worden. 'Nee, je zoen niks voor niks met Nicky.' schreeuw ik nu boos. Al mijn emoties kwamen eruit. 'Waarom haal jij oude koeien uit de sloot? Ik houd veel van je, maar soms denk ik echt dat wij niks meer moeten beginnen.' Mijn mond valt open en weer rollen de tranen over mijn wangen. 'Weet je wat? Oprotten! Ik wil je echt nooit meer zien!' Schreeuw ik kwaad terwijl ik opsta en de deur opengooi. 'Zal ik doen!' schreeuwt Justin boos en loopt weg. Als Justin weg is val ik huilend op de grond. Mijn depressie komt nu erger als nooit naar voren, en ik voel de pijn door mijn lichaam steken. Ik haat de wereld. Ik haat hem, ik haat Ryan. Ik gil alles uit van frustratie.

Wanneer ik een beetje ben bijgekomen loop ik naar mijn bureau en ga erachter zitten. Trillend open ik mijn laptop en start Twitter op. Ik zie allerlei meldingen van fans, maar ik negeer ze. Ik tweet: 'Some people can go fuck themselves.' Ik zucht en ga naar Justins account. Ik zie een foto van mij en hem samen, en tranen komen op. Ik kan ze gelukkig net negeren en druk op het knopje 'ontvolgen'. Het doet zoveel pijn, maar dit is maar beter. Als hij mij wilt niet geloven en liever luistert naar een of andere mongool, dan moet hij dat vooral doen. Ik houd hem niet meer tegen. Met tranen in mijn ogen sluit ik mijn laptop en zoek gefrustreerd naar mijn mesje. Wanneer ik hem eindelijk gevonden heb, ga ik heen en weer op mijn huid. Bloed verkleurt mijn hele arm en eventjes ben ik verdoofd voor alle pijn. Dit doet mij niks meer. Mijn huid begint te branden, wat betekent dat ik het best diep heb gedaan. Niet dat ik het erg vind. Ik heb deze pijn verdient, want blijkbaar geeft niemand om mij. Niemand....