His girl [[Part one]]

Hoofdstuk 3

'Hey Nevaeh!' hoor ik ineens achter me. Ik draai me om en zie Ryan met een uitdagende blik staan. Ik rol met mijn ogen en bijt op mijn lip, hopend dat hij me met rust laat. 'Wat moet je?' vraag ik langzaam geïrriteerd.
'Je kan wel denken dat Justin jouw vriend wordt, maar hij zal jou ook een freak vinden, net zoals de rest.' Tranen borrelen op en ik weet dat ik hem moet negeren, maar ik kan het niet. Hij heeft gelijk, ik ben een freak en Justin zal mij ook gaan verlaten. 'Niet janken nu baby. Je hebt dit jezelf aangedaan!' Ryans duivelse lach komt over alle gesprekken heen en iedereen draait zich om naar ons. Ik merk dat mijn faalangst terug komt en voordat ik het doorheb loop ik huilend weg. Ik weet dat Ryan gelijk heeft, maar toch doet het elke keer weer zo veel pijn als hij zulke gemene dingen zegt. Ik hoor dat iemand mijn naam roept, maar ik negeer diegene. Ik wil nu alleen zijn, zonder verdriet. Nog een paar keer hoor ik mijn naam en ik draai mijn hoofd even snel om. Justin rent me achterna, maar ik ben sneller dan hem en zo snel als ik kan ren ik het meisjestoilet in. Ik haat mijn leven zo erg.

'Gaat alles wel goed?' Ik schrik van de intense stem en draai me om. Argwanend kijk ik haar aan. Ik vraag me af waarom ze nu ineens zo aardig doet. Ze deed altijd zo gemeen en liet me compleet vallen toen ik haar het meeste nodig had. Ik snap haar niet.
'Niks, ga maar weg Nicky.' Snikkend draai ik me weer om. 'Nee, ik blijf hier, vertel het me.' Zegt Nicky met een volhoudende toon in haar stem.
'Waarom zou ik jou vertrouwen? Nicky, je hebt me laten stikken toen ik je nodig had.' Ik probeer alle moed bij elkaar te rapen en draai me weer terug om naar haar. Een traan rolt over haar wang en ik zie dat ik geraakt heb met mijn woorden. Ik wil niet zo'n meisje zijn, maar ik moet mezelf beschermen. Als ik nog één keer een gebroken hart krijg, dan... ik weet niet wat er dan gebeurt. Niks goeds in ieder geval.
'Nevaeh, ik denk dat we toch even moeten gaan praten.' Nicky komt naast me zitten en houdt mijn hand vast. Ik wil los trekken, maar ze houd me te stevig vast. Fronsend kijk ik haar aan en mijn irritatie groeit met de minuut. 'Zeg alsjeblieft wat je wilt zeggen en laat me daarna met rust.'
'Kijk.' Begint Nicky een tikkeltje zenuwachtig. 'Ik heb je veel pijn gedaan, maar dat was omdat ik het moest. Groepsdruk kan je het wel noemen.' Ik rol mijn ogen en schud mijn hoofd geïrriteerd. 'Dat is geen reden Nicky.'
'Ik werd mishandeld thuis en ik moest het op iemand afreageren. Helaas ben jij diegene geworden en dat spijt me zo erg.' Ik zucht. 'Waarom zou ik je nu wel willen geloven?' Nicky haalt haar schouders op. 'Ik wil gewoon dat ik je vriendin kan zijn, tegen wie je alles kan vertellen, en ik beloof je, ik zal er alles aan doen om het goed te maken, en die klootzakken op school kunnen maar beter oprotten.' Ongelovig kijk ik haar aan. Nu ineens wilt ze een vriendin worden? Er moet ik iets achter zitten. Zou ik in de val worden gelokt? Ze mogen me allemaal gewoon niet. Tranen rollen over mijn wangen. 'Ik wil je wel geloven, maar ik ben te vaak gebruikt. En ik weet het gewoon even niet.' Nicky knikt. 'Ik geloof je , ik zal er alles aan doen om te bewijzen dat ik een goed hart heb.' Als ze dat heeft gezegd, loopt ze met een glimlach weg uit het toilet. De bel gaat ondertussen, maar het boeit me niet. Ik blijf hier mooi zitten en als ze mij zoeken dan komen ze mij maar halen.

Niemand kan me nog tegen houden. Ik ben er klaar mee. Klaar met heel dit nutteloze leven van mij. Ik geloof niet in God en al die gedoe eromheen. Als God echt bestond, had hij mij allang geholpen en dan had hij mij niet in de steek gelaten. Ik pak mijn tas en kijk of ik iets scherps in mijn tas heb zitten. Ik glimlach triest als ik mijn schaar zie en ik pak hem eruit. Ik zet de schaar in mijn huid en beweeg hem heen er weer. Na een tijdje voel ik de pijn niet meer en ben ik gefocust op mijn prachtige denkwerk.
'Shit man, wat doe jij?' vraagt een jongen bezorgd. Uit schrik laat ik mijn schaar vallen en begin te trillen. Met een ruk draai ik mij om en ik zie Justin staan. 'Wat doe jij hier?' stotter ik vol schaamte.
Justin zucht en komt naast me zitten. Hij zegt niks en pakt de schaar uit mijn handen en stop hem in zijn eigen rugzak. 'Ik ben hier omdat ik je zocht, en Nicky zei dat je hier was. Echt een aardig meisje is dat zeg.' Ik begin sarcastisch te lachen als hij dat zegt.
'Het zijn allemaal domme leugens. Net zoals jij.' Mompel ik, maar het laatste fluister ik bijna. Niet dat het effect heeft gehad, want Justin heeft me gehoord en kijkt me verbaasd aan. Hij fronst, iets wat hij altijd doet als hij iets niet snapt.

'Hoezo ben ik een leugen?' vraagt hij zich oprecht verbaasd af. Zijn gezicht is te hilarisch om niet te lachen en een grinnik verlaat mijn mond. Justin kijkt me raar aan en pakt mijn hand. 'Nou, toen jij zei dat je mijn vriend werd.' Fluister ik zacht, want om de een of andere reden was ik toch bang voor hem. Niet voor Justin, maar gewoon om zijn reactie. Justin zucht. 'Hoezo zou ik daar over liegen? Dacht je serieus dat ik het alleen maar zei omdat ik medelijden met je had?' Ik krijg tranen en begin te huilen. 'Kom hier.' Fluistert Justin en trekt me in een knuffel. Ondanks dat ik weet dat Justin onze 'vriendschap' meent, voelt het nog steeds als iets verplichts. Niet van mijn kant, want ik ben dol gelukkig met een vriend. Maar eerder vanuit Justins kant. Het voelt alsof hij dit alleen maar doet omdat niemand anders het doet. Alsof hij weet dat ik geen doel in mijn leven heb en dat hij daarvan profiteert. Zo voelt onze 'vriendschap', of hoe je het ook wilt noemen. Maar ondanks dat ik zo onzeker klink, weet ik dat Justin het wel meent. Ongeveer tien minuten zitten we in een knuffel, maar helaas worden we gestoord door de bel die als een gek af gaat.

'Shit, we hebben heel Engels gemist.' Het lijkt net alsof de realiteit weer omhoog komt en ik besef dat ik gewoon lessen te volgen heb. Geschrokken sta ik op en probeer mijn evenwicht te vinden, maar ik voel me te zwakjes. Justin lacht zachtjes in de hoop dat ik het niet heb gehoord, maar helaas voor hem. Ik draai me om en doe alsof ik het niet gehoord heb. 'Kom je mee?'

Als we in de klas zitten kijkt iedereen ons raar aan. 'Waarschijnlijk heeft die Nicky alles doorverteld.' Fluister ik zachtjes terwijl ik mijn boeken op tafel neerleg. Justin haalt zijn schouders op en glimlacht naar me. 'Damn, wat heb ik een hekel aan Nederlands. Heb je die docent gezien?' Roept Justin gefrustreerd terwijl hij zijn boeken op tafel gooit. Ik begin te lachen.
'Nevaeh, zou je alsjeblieft je kop dicht kunnen houden? Roept Ryan boos. Ik kijk door de klas heen en zie een zelfverzekerde Ryan me aankijken. De rest van de klas houdt wijselijk zijn mond dicht en vermijdt oogcontact. Ik rol mijn ogen en besluit het niet te negeren.
'Als jij nou gewoon zelf weggaat, is iedereen ook weer blij.' En met een glimlach draai ik me om. 'Goed gedaan babe.' Zegt Justin en hij pakt mijn hand vast. Ik schrik even van de elektriciteit die door mijn lichaam heen stroomt door zijn aanraking. Mijn ogen worden groot en wangen rood als ik besef dat er een jongen is die mij vasthoudt. Ik krijg het warm, maar ik kan me nog net normaal gedragen. Het is Justin een doodnormale vriend die je hand vasthoudt.