~AH BU HYUNGLAR~

Çaresizlik

(Medyadaki şarkıyı dediğim yerde dinleyin lütfen.)

"Chanyeol,acele etmiyor musun hayatım?Sonuçta tatildesiniz biraz daha kalabilirdiniz."
"Hayatım eğer Kore'deki yokluğumuz fark edilirse bizim için sorun olabilir."

Sıkıntıyla iç çektim.

"İçim hiç rahat değil.Bende sizinle gelsem?"

Chanyeol valizini toplamayı bırakıp gülümseyerek bana sarıldı.

"Yarın ki uçağa binip geleceksin canım.Ayrı ayrı gitmemizin ikimiz içinde iyi olacağını biliyorsun."
"Yinede hiç huzurlu değilim.Zaten havalimanınada gelmeme izin vermiyorsun."
"Yon!"
"Tamam,tamam.Bari havalimanına varınca beni ara.Merakta bırakma."
"Tamam hanımefendi."

Chanyeol benden ayrılıp kalan eşyalarınıda valize yerleştirdi.

Valizle beraber ikimizde otel odasından çıkarken Kai ve Sehun'da bizi bekliyordu.

Otelden çıkıp kapının önündeki araca binerken Chanyeol ile son kez sarıldım.Kapıda bekleyen bizim kızlarda son kez sevgililerine sarılınca arabaya bindiler.

Chanyeol camı indirip arabanın içinden kafasını uzatırken buruk bir şekilde gülümsedim.

"Allah'a emanet olun Bay Tuğra."
"Sizde Allah'a emanet olun Bayan Tuğra." (Unutanlar için:Park Chanyeol=Ömer Ali Tuğra/Müslümankenki ismi.)

Chanyeol benim yaptığım oyuna karşılık verirken son kez güldük.Araba hareket edip bizden uzaklaşırken arkasından el sallamakla yetindik.

---

"Anne Ömer hala aramadı."
"Kızım belki çocuklar yeni varmıştır havalimanına."

Gözümü telefondan ayırmazken hala daha bekleyiş içerisindeydim.

"Telefonla bakışmayı bırakta bana yardım et."

Akşam yemeği için kurulan sofraya baktım.Hiç iştah açıcı gelmiyordu nedense.Benki önüme koysalar beyaz lahana dolmasını bir tencere bitecek kadar yiyebilen insan şimdi sofradaki lahana dolmasına boş gözlerle bakıyordum.
Mutfağa yönelip masaya götürülecek salata tabağını elime aldım.Tam mutfak kapısının eşiğine geldiğimde bir anda tabak elimden düştü.Halbuki çokta sıkı tutuyordum.

"Ya Resul Allah."

Eğilerek kırıkları toplarken kalbimin üstüne bir sürü yük bindirmişler gibi hissettim.Elimdeki cam kırıklarını çöpe atıp tezgaha ellerimi dayadım.

'Ya Rab sen yardım et.İçimdeki sıkıntıyı gider.'

Yeni salata hazırlayıp mutfaktan çıktıktan sonra masaya oturdum.
Babam herzamanki gibi televizyondan haberleri açıp yemek yemeye başladı.Haberleri dinlerken bir yandan da çorbamı kaşıklıyordum.

"Evet sayın seyirciler bir son dakika haberimiz var.Atatürk havalimanı yolunda ilerleyen bir araç kaza yaptı.Sürücüyle beraber içerisinde bulunan dört kişi hastahaneye kaldırıldı.Sürücünün yaşamını yitirdiği ve birininde durumunun ağır olduğu biliniyor.Şimdi olay yerindeki arkadaşımıza bağlanıyoruz.Evet Mehmet sendeyiz.Kişilerin kim olduğu biliniyor mu?"
"Evet kimliklerini öğrenebildik.Güney Kore'nin ünlü grubu Exo'nun üyelerinden Park Chanyeol,Kim Jongin ve Oh Sehun olduğu biliniyor.Üyelerden Park Chanyeol'un durumunun ağır olduğu elimize ulaşan son bilgilerden.Diğer üyeler hafif sıyrıklarla kurtulurken Park Chanyeol'un hayati tehlikesi bulunmakta."
"Teşekkürler verdiğin bilgiler için.Evet sayın seyirciler şimdi ise diğer haberimize geçiyoruz..."

Hani bir an olur ya sanki biri senin hayati fonksiyonlarını durduracak bir şey yapar ve sen fişi çekilmiş robot gibi olursun,işte bu benim şuanki ruh halimin tamınıydı.