Στα ξαφνικά...

Κεφάλαιο 25ο

Ε μα βέβαια, μόνο εγώ τέτοια τύχη!

Είναι δυνατόν ανάμεσα σε εξήντα μαθητές, οι πιθανότητες να τύχω με τον Χάρρυ, να είναι περισσότερες από ότι με κάποιο άλλο άτομο;

Το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον μου... Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.

Εντοπίζω τον Χάρρυ με την άκρη του ματιού μου και ήδη με κοιτάει. Όχι Αμάντα μην κοιτάς, δεν αξίζει την προσοχή σου. Προσπαθώ να κοιτάξω κάπου αλλού... μα τι ωραίος τοίχος!

Καθηγητής- Όπως είπα και πριν, θα δημιουργηθούν δυάδες και σε αυτή την περίπτωση, για να εξισορροπήσουν τα πράγματα ένας μαθητής της β' λυκείου θα συνεργαστεί με έναν της γ'. Με άλλα λόγια, η Λίζα με τον Δημήτρη και η Αμάντα με τον Χάρρυ. Καλή αρχή παιδιά και καλή συνεργασία. Όποιος ακούει το όνομα του μπορεί να περνάει έξω.

Ναι θα σου 'λεγα τίποτα και εσένα τώρα ...

Όχι ρε γαμώτο μου... Δηλαδή τώρα θα πρέπει να τον βλέπω αναγκαστικά κάποιες μέρες της εβδομάδας. Όλα σκατά, πάνω που ήθελα να κάνω μια νέα αρχή και να ξεκολλήσω από αυτόν, πάλι με αυτόν καταλήγω. Θα σκάσω, όλα στραβά πάνε. Ντε και καλά πρέπει να είμαστε μαζί; Έλεος!

Λίγο πριν βγω από την αίθουσα η ματιά μου αντικρίζει και πάλι τον Χάρρυ που με έχει ήδη καρφώσει με το βλέμμα του και έχει ένα πολύ αχνό χαμόγελο στα χείλη του. Τι; Αρχίζω να πιστεύω ότι αυτό το παιδί έχει διπολικά προβλήματα...

Βγαίνω από την αίθουσα και πηγαίνω να κάτσω σε ένα παγκάκι, περιμένοντας την Βανέσα. Βγάζω το κινητό μου για να ξεχαστώ και ακούω την πόρτα να ανοίγει. Δεν βλέπω ποιος είναι και συνεχίζω να χαζεύω στο κινητό μου. Νιώθω κάποιον σε πολύ κοντινή απόσταση με εμένα και σηκώνω το βλέμμα μου για να δω.

Τρόμαξα πάρα πολύ! Η Βανέσα κάθεται δίπλα μου και προσπαθεί να δει τι κάνω με το κινητό μου...

Αμ- Έλεος παιδάκι μου με κοψοχόλιασες!

Βαν- Καλά παιδί μου μην κάνεις έτσι, εγώ είμαι!

Αμ- Τέλος πάντων, πάμε;

Βαν- Ναι. Α! και... Ξέρεις...

Αμ- Τι;

Βαν- Συλλυπητήρια...

Αμ- Τι ποιος πέθανε;!!!

Βαν- Χτύπα ξύλο παιδάκι μου! Κανένας! Δεν εννοώ αυτό!

Αμ- Ότι να 'ναι... καλά, θα μου πεις τελικά ή να μυρίσω τα νύχια μου;