Χάρρυ pov:
Σκέφτομαι συνέχεια τα λόγια του Άλεξ... Δεν βγαίνουν από το κεφάλι μου... Ίσως έχει δίκιο, δεν πρέπει να είμαι μαζί της, δεν είναι σωστό... Είναι τόσο εγωιστικό, σκέφτομαι μόνο την πάρτη μου... Ενώ θα έπρεπε να έχω ως προτεραιότητα την Αμάντα.
«δεν θέλω με τίποτα να πληγωθεί από κάτι τυπάδες σαν εσένα... Εσύ ρε ούτε που θυμάσαι με ποια κοιμήθηκες χθες...»
«Κοίτα Χάρρυ είσαι εντάξει παιδί και καλός τύπος, καταλαβαίνω, αλλά δεν θέλω να μπλέξεις με την αδερφή μου... »
Έχει δίκιο, πρέπει να την βγάλω από την ζωή μου... εδώ που τα λέμε ούτε που έχει μπει καλά καλά, αλλά αυτά τα λίγα που έχουν συμβεί είναι κάτι... Κάτι, δεν ξέρω, σημαντικό... μάλλον... πω ρε είμαι μεγάλος φλώρος, ούτε στον εαυτό μου δεν το παραδέχομαι... δεν μπορώ να παραδεχτώ ότι είμαι τρελός για αυτή...
Είμαι άχρηστος... Αλλάζω τις γκόμενες την μια μετά την άλλη, δεν ελέγχω τον εαυτό μου όταν είμαι θυμωμένος, είμαι εγωιστής και το χειρότερο, δεν έχω μάθει να αγαπάω... Δεν θα μάθω ποτέ να αγαπάω... Είναι πολύ άσχημο να αγαπάς και να μην αγαπιέσαι, αλλά ακόμα χειρότερο να μην ξέρεις να αγαπάς...
Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να με αγαπήσει η Αμάντα και εγώ να μην μπορώ να ανταποδώσω. Θέλω να ελπίζω ότι δεν έχει γίνει και ούτε πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο...
Η προπόνηση επίσης ήταν σκέτο μαρτύριο... Δεν της έδινα σημασία και δεν της μιλούσα καθόλου, αν και την κοίταζα όταν δεν με κοίταζε αυτή, δεν μπορούσα να αντισταθώ, είναι τόσο όμορφη και καυτή και πολύ καλή στο βόλεϊ, γενικά το κατέχει το άθλημα...
Και αυτή με κοιτούσε μερικές φορές... νόμιζε ότι δεν την έβλεπα αλλά το ένιωθα... και την έβλεπα με την άκρη του ματιού μου. Είναι τόσο αθώα και τόσο γλυκιά αλλά και τόσο καυτή ταυτόχρονα χωρίς να το ξέρει ή να το καταλαβαίνει... Είναι τέλεια, με όλη την έννοια της λέξης.
Και τώρα τι; Κάθομαι εδώ σαν τον μαλάκα με σταυρωμένα χέρια χωρίς να κάνω τίποτα. Είναι άδικο για αυτή που της συμπεριφέρομαι έτσι... τη μια περνάμε γαμάτα μαζί, την φιλάω την αγκαλιάζω και την άλλη δεν την πλησιάζω, δεν της μιλάω παρά μόνο την κοιτάω στα κρυφά... Τι βλάκας που είμαι...
Πρέπει να της μιλήσω... Τουλάχιστον να ξεκαθαρίσουν τα πάντα ανάμεσά μας... Αλλά όχι δεν θα αντέξω να την δω, να είμαι λίγα εκατοστά μακριά της και να μην την φιλήσω να την αγκαλιάσω να της χαμογελάσω... Και πάλι σκέφτομαι τον εαυτό μου ο ηλίθιος...
VOCÊ ESTÁ LENDO
Στα ξαφνικά...
Ficção AdolescenteΗ Αμάντα ένα 17χρονο κορίτσι,αναγκάζεται να μετακομίσει στην Αθήνα με την μαμά της και τον αδερφό της λόγω του χωρισμού των γονιών της.Εκεί θα κάνει μία καινούρια αρχή,καθώς αρκετά πράγματα θα αλλάξουν βάζοντας την σε νέες εμπειρίες και περιπέτειες...