Στα ξαφνικά...

Κεφάλαιο 26ο

Και τώρα τι κάνω; Πρέπει οπωσδήποτε να αποφύγω κάθε είδους συζήτησης μαζί του, γιατί θα επηρεαστώ από τα λόγια του και δεν θα μπορέσω να κρατήσω απόσταση... ακόμα δεν τον έχω ξεπεράσει χρειάζομαι χρόνο, πολύ χρόνο, πράγμα δύσκολο αφού βρίσκομαι συνέχεια κάπου κοντά του. Γίνεται δυσκολότερο για εμένα.

Σκέψου Αμάντα, σκέψου! Πώς να ξεφύγω... Μάλλον δεν μπορώ να ξεφύγω. Θα κάνω μια σύντομη συζήτηση μαζί του και θα φύγω. Ναι αυτό θα κάνω! Μπορώ να το κάνω, δεν θα τον βρίσω, που με ξέσκισε στην προπόνηση, όχι... θα συγκρατηθώ! Ούτε θα τον αγκαλιάσω, επειδή μου έλειψε! Όχι... Αυτοσυγκράτηση!

Γυρνάω το κεφάλι μου προς τον Χάρρυ, που βρίσκεται περίπου πέντε μέτρα μακριά από εμένα και με κοιτάζει. Τι να κάνω; Αυτός με φώναξε. Αυτός πρέπει να πει κάτι... Αλλά δεν λέει, απλά κάθετε και με κοιτάει, ενώ εγώ αποφεύγω κάθε επαφή των ματιών μου με των δικών του. Άντε θα πει τίποτα;! Θα φύγω!

Χ- Πως θα γυρίσεις σπίτι;

Σοβαρά; Ήθελε να με ρωτήσει πως θα γυρίσω σπίτι;!! Βρε άιντε στον Αγύριστο!

Αμ- Θα βρω τρόπο, γιατί;

Χ- Έλεγα αν ήθελες να... πφ... να ξέρεις, να σε πετάξω κάπου...;

Θα τον βαρέσω κρατήστε με! Είναι δυνατόν να μου συμβαίνει αυτό; Από την μια μου λέει πως θέλει να μην έχουμε καμία σχέση και τώρα μου προτείνει να με πάει σπίτι; Το παιδί θέλει ψυχιατρική!

Δεν είπα τίποτα, απλά τον κοιτούσα σαν χάνος... Δεν θα κάτσω να ασχοληθώ. Γέλασα ειρωνικά και κινήθηκα προς την πόρτα βγαίνοντας έξω από το γήπεδο. Αλλά βέβαια ο Χάρρυ δεν τα παρατάει έτσι εύκολα...

Αφού με φώναξε πέντε έξι φορές πριν βγω από την πόρτα, όταν βγήκα άκουσα βήματα πίσω μου και μια πόρτα να ανοίγει και να κλείνει. Είναι βλαμμένο το παιδί! Τέρμα ηλίθιο! Τι δεν καταλαβαίνει; Θέλω να με αφήσει στην ησυχία μου επιτέλους!

Ας μην δώσω σημασία... Προχωράω προ το ποδήλατο μου και πριν προλάβω να το ξεκλειδώσω, κάποιος μου αρπάζει με δύναμη το χέρι από τον αγκώνα και με γύρισε. Ήρθαμε με τον Χάρρυ πρόσωπο με πρόσωπο.... Και πάλι απέφυγα να τον κοιτάξω στα μάτια,

Προσπαθούσα να απελευθερωθώ από το δυνατό κράτημα του αλλά αυτός δεν καταλάβαινε τίποτα, και με έσφιγγε όλο και περισσότερο... Αχ! Θα μου σπάσει το χέρι!

Αμ- Άφησε με! Με πονάς!

Χ- Δεν μου αρέσει να μην μου απαντάνε στις ερωτήσεις που κάνω...